They Found Out (Voltooid)

29.

Het voelde alsof hij heen en weer verschoof. Er lag iets over zijn ogen heen en het voelde alsof hij overal vast zat. Hij voelde het optrekken van de auto en vroeg zich onmiddellijk af wat er gebeurde en waar hij heen gebracht zou worden. "Denken jullie dat 'ie snel weer bij komt?" "Geen idee. Ik weet niet of ze hem een dosis hebben gegeven en zo ja, hoeveel. Maar het boeit niet of hij wakker wordt. Hij kan toch niks." Dat kwetste hem, al kon het zijn dat hij het verkeerd had begrepen.

Hij voelde hoe hij weer traag is slaap begon te vallen en sloot zijn ogen. Het duurde een uurtje, voordat hij weer duidelijke bochten voelde en wakker geschud werd door de auto. Hij kreunde zacht door een hobbel of drempel. "Ey, die gast wordt weer wakker." "Laat hem. We zijn er bijna, dus wat maakt het uit." 'Waar, bijna?' Hij moest zien te achterhalen waar hij was, zodat hij om hulp kon gaan vragen op zijn locatie. Jammer genoeg kon hij niet eens de vorige locatie achterhalen..

"Check of zijn blinddoek nog goed ligt. We willen niet onzorgvuldig handelen." Een hand ging tegen zijn gezicht aan en hij schrok van de onverwachte beweging. De hand verschoof de blinddoek aan de onder- en bovenkant, voordat hij weer weg ging. De dikte van de doek is nu verlaagd, doordat het stof verschoof. Hij was nu in staat om donkere contouren te zien van gebouwen en de persoon die naast hem zat, terwijl hij lag. Eigenlijk heeft hij hem onbewust geholpen en langzaam begon de wagen te stoppen.

De brancard werd uit het busje gerold met hem er nog strak aan vast. Licht maakte het mogelijk om een deel van de naam van het gebouw te kunnen lezen. Het bleef lastig te lezen, maar hij herkende de letters; 'antwe', zonder te kunnen zien wat er voor de rest stond. Een ademhaling blies gefrustreerd uit. Deuren bonsden open nadat de randen van de brancard ze raakten. De stoten voelden niet fijn en bij elke verdere stoot, klemde hij zijn kaken op elkaar.

"We blijven hier vier dagen en vertrekken dan weer naar de volgende locatie. Nu de politie heeft toegehapt, moeten we dit spelletje serieus nemen. Dus vooruit, zet hem neer," klonk Tenzai's stem, gevolgd door een kleine grinnik. Nikolai werd opgetild en rechtop in een stoel gezet. Deze had alleen een houten leuning en bevatte een kussen op het zitvlak. Hij hoopte ditmaal geen stijve kont te krijgen.

Met een ruk werd de blinddoek van zijn gezicht af getrokken, waardoor rode striemen vormden op neushoogte en bij zijn voorhoofd. Drie mensen keken hem recht aan en vier anderen liepen rond aan de andere kant van de deur met ruit. Dat was een schatting. Veel kon hij niet zien door de deur. "I-i-ik môet.. plass-" Tenzay draaide zich met een ruk naar hem om. "En wie heeft jou gezegd dat je mag spreken?!", viel hij uit. "Pis maar in je broek of hou maar op."