Peter Hardings a.k.a. Nikolai Kuracov.
Hij kreeg de opdracht undercover te gaan. Die opdracht heeft hij vaker gedaan. Vaker volbracht. Niemand wist te achterhalen wie hij daadwerkelijk was.
Het appartementencomplex waarin hij zal verblijven, is bewo...
Natascha Willems. Ryan Keller. Naomi Hendriks. Lydia Hendriks. Arthur Bennings. Sicilia Nikkelson. Collega's van beide districten.
Stuk voor stuk, controleerden ze de status van hun collega en vriend. Hij lag doodstil in het bed. Ogen gesloten, infuus in zijn arm. Coma.
"Jullie kunnen naar huis," sprak de detective op een sombere toon. "Nee, ik blijf. Hij is mijn vriend." De detective keek om naar Naomi en haar moeder die naast haar stond. Haar moeder begreep de blik meteen en pakte haar dochter's hand vast. "Kom, we gaan wat eten halen en komen daarna weer terug."
Lydia keek nog even over haar schouder en kreeg een dankbare blik terug van detective Willems. Daarna sloot de deur en was ze alleen.
"Nik.. Alsjeblieft.. Kom hier doorheen. Overleef het voor ons. We hebben dagenlang naar je zitten zoeken en willen je niet nog eens verliezen.. We zijn zo-.. Ík ben zo bezorgd om je.." Ze sprak zacht en onderdrukte een snik. "We geven om je, Nik.. Allemaal.. En als je hier uit komt, staan we allemaal voor je klaar." Ze legde voorzichtig haar hand op de zijne. "Alsjeblieft.. blijf in leven.."
Een traan glipte uit haar ooghoek en drupte uiteindelijk op Nikolai's hand, tussen haar eigen vingers door. "Verlaat ons niet.. Alsjeblieft.." Het was een zachte fluistering en het laatste wat ze nu zei. Ze kon niet meer. Ze kon het niet meer hebben om hem opnieuw kwijt te raken.
Zacht snikte ze en gaf ze kneepjes in zijn hand. Vele emoties gingen door haar heen en ze wist zich er geen raad meer mee. Ze was boos op zichzelf, omdat zij hem hierheen gestuurd heeft. Blij, omdat ze hem gevonden hebben en nu veilig in het ziekenhuis hebben. Verdrietig door het zien van de status waarin hij nu verkeerd. En eenzaam door het zien van herinneringen die hij heeft gemaakt in haar gedachten.
Ze stond op en boog over hem heen. Zachtjes haalde ze een pluk haar weg uit zijn gezicht en legde haar hand op zijn wang. "Blijf leven.. Krijg een vrouw.. Sticht een familie.. Krijg kinderen.." De traan bereikte haar mond."Verlaat ons niet.." Haar lippen gaven een zacht kusje op zijn voorhoofd en juist toen ze weer overeind ging staan, opende de deur weer en stonden de moeder en dochter in de deuropening.
Vlug liep ze langs de twee en sloot de deur achter zich. Gelijk na de deur, bonkte ze tegen de muur aan om in huilen uit te barsten. Haar handen hield ze tegen haar gezicht op meerdere plekken en met haar vingers rukte ze kort aan haar haren. Ze liet een gefrustreerde, verdrietige kreet en probeerde het huilen te stoppen, door met haar handen een kommetje voor haar mond te vormen. 'Laat het alsjeblieft goed komen..!'
-
De moeder stormde naar buiten, dokters renden naar binnen, de dochter zat te huilen. Natascha veegde haar tranen weg en wierp een vlugge blik naar binnen. Haar hand bleef halverwege de weg naar haar mond, stil in de lucht hangen. Het beeld wat ze zag, was op haar netvlies gebrand.
Het meisje dat de ruimte uit werd gebracht.
Dokters die haar collega omringden..
Een alarm dat af ging..
Flatline......
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
