Follower // z.m

38. Bölüm: ''Karmakarışık Duygular.''

Beyoncé – Halo (Instrumental) ile dinlemenizi öneririm. Biterse başa sarın. Multimedia'da var. İyi okumalar!

***

Zayn'in görüşünden,

Aptaldım. Hiçbir şeyden anlamayan, hiçbir şeyin sonunu göremeyecek kadar kör olan ve sadece kendimi düşünen koca bir aptaldım. Kendime ve gücüme lanet ederken bir kez daha sinirle soludum.

Lisa'nın aptallığının bedelini kendimi ödüllendirerek verme fikri fazla akıllıcaydı. Hatta muhteşemdi (!) Muhteşemdi öyle değil mi? Lisa'ya ne kadar aptal olduğunu, benim için ya da sevdiklerim için değerli olan birilerine öylece oyun oynayamayacağını, kendimi eğlendirerek vermiş olacaktım. Lisa da bundan sonra, hissettiği aşağılanmışlıkla asla başka bir aptallığa cesaret edemeyecekti. O sürtük, Zayn Malik'i bir kez daha karşısına almayı hayal bile edemeyecekti!

Peki, neden öyle olmamıştı?

Will'in anlattıklarını hatırladıkça nefesimin daraldığını hissediyordum. Şuan ki durumumun tam olarak bir açıklaması olacaksa, adı acizlik olurdu. Acizdim. Zavallı ve aciz.

Baş düşmanım, William McGrow, benim mekanımın kapısına geldiği andan beridir acizdim. Will ilk defa bana yardım etmek istemişti ve bende ilk defa ona izin vermiştim.

Karşıma geçtikten sonra, olanları anlatmaya başladığında ise...

''O, delirmiş gibiydi, Zayn. Yemin ederim, öyleydi. Ona ilk olarak bir çeşit uyuşturucu verdi ve sonra beyaz bir küvete soktu. Tonlarca buz kütlesi ve cam kırıkları dolu bir küvete.''

''Engel olmaya çalıştım ama izin vermedi.''

''Destiny güçsüz görünüyordu, Zayn. Onu ilk defa öyle gördüm ve...siktir, bunu söyleyeceğimi düşünmezdim ama o kız bunları hak edecek bir şey yapmadı. Hepsi o sürtüğün saçmalıkları yüzünden.''

Daha fazlasını dinlemedim. Lanet olsun ki Lisa'nın bu hale gelmesinin tek sebebi bendim. Onun dönüştüğü canavarı nasıl göremezdim? Ben bu değildim, bu kadar aptal değildim. Böyle olmamalıydı, her şey kusursuzdu. Seks kaseti ile Lisa'yı korkuttuğumu düşünüyordum. Onu eli kolu bağlı bir şekilde kendi kafesine kilitlemiştim. Lisa'nın özgürlüğüne düşkün bir sürtük olduğunu nasıl unutabilmiştim? O, kafesten kaçmak için en tehlikeli planını öne sürmüştü. Ama onunda unuttuğu bir şey vardı. Kendi sonunu hazırladığının farkında değildi.

Ah. Will onu durduramamıştı bile. Korkak piç.

Şimdi ise onun, buz ve cam kırıklarıyla dolu bir küvetin içinde olduğu gerçeği ile boğuşuyordum. Belki de Lisa, daha fazlasını yapıyordu. Siktir, bu düşünce ile savaşmak zordu. Çok zordu.

Belki de Will daha kötüsünü yaptığını biliyordu ama öfkemden korktuğu için bana anlatmaya cesaret edememişti? Onun Lisa ile iş birliği yapmasından sonra gelip bana gerçekleri anlattı diye affedecek değildim ya. Her şeyi anlattıktan sonra onu da diğer beni tutan herifler gibi benzetmiştim ama hırsımı alamıyordum. Bu rahatsız duyguyu kovamıyordum. İçimdeki rahatsız duyguyu kovamıyordum. Will ile işim henüz bitmemişti. Bu kadarla kurtulamayacaktı, korkak piç.

Lanet olsun! Onu nasıl suçlayabilirdim ki? O hep korkak bir orospu çocuğundan öteye gidememişti. Olacakları görmek zorunda olan bendim. Onu tehlikelerden korumak zorunda olan bendim. Bu düşünce birden beni irkiltti ve dikenli tellerin üzerinde yürüyormuşum gibi hissettirdi.  Onu korumak zorundaydım, çünkü... Çünkü o, Tom'un kızıydı. Tom'un emaneti... Bu kelimeler fazla aitlik içeriyordu.  Öfke, telaş, ruhumun henüz çok yabancısı olduğu korkunun yanına bir de bu adını bilmediğim rahatsız edici, yumruklarımı sıkmama yarayan duygu eklenmişti.