Follower // z.m

Final · 1/3 ·

Demi Lovato- Nightingale ile okuyun. Biterse başa sarın. (Multimedia'da mevcut.)

***
Zayn'in görüşünden

"Demek ki çalışmalarını bitirdin?"

Gülümseyerek Scott'a döndüm. "Evet, ona söz verdiğim gibi, çalışmaları gören ilk kişi o olacak."

"Bu...cidden kafa karıştırıcı. Her şeye ihtimal verebilirdim ama senin nefret ettiğin bir kişiye karşı böyle davranmana...ne bileyim tuhaf işte. Ve bir ilk?"

"Ah," ilkti. Kesinlikle bir ilkti.

"Her neyse, şimde nereye gidiyoruz?" diye sordu. Kaportaya yasladığım kıçımı çektim. "Aslında benim başka işim var. Yani, Hell'e gelemeyeceğim. Üzgünüm dostum-"

"Pekala, kapa çeneni ve kime gidiyorsan siktir olup git. Bizi yeterince boşladın zaten," gülerek söylediği için alaya aldığını anlamıştım.

Ona katıldım ve kahkahasına eşlik ettim. "Bensiz hiçbir kızı ağına çekemiyorsan itiraf etmelisin ahbap,"

Sesli bir kahkaha daha atıp küfür etti. "Siktir git yoksan elimde kalacaksın koca oğlan."

Vakit kaybetmeden arabaya bindim ve onu sokağın ortasında bırakıp Destiny'nin evine sürdüm.

***

Kendimi görmek isterdim. Cidden. Dışarıdan nasıl gözüküyordum?

Seksi ve mükemmel?

İçimdeki egoist konuştuğunda gözlerimi devirdim. Demek istediğim elbette bu değildi. Mükemmel olduğumu biliyordum ama duygularımı belli eden sersem gibi mi hareket ediyordum? Bilmek istediğim şey buydu. Heyecanlı gözüküyor muydum mesela? Ya da aceleci?

Zile bir kere bastım ve beklemeye başladım. Her zaman ki gibi gözlerim pencerelerden içerisini gözetliyordu. Muhtemelen Des yine uyuyakalmıştı, Maya televizyon izliyordu ve Sasha da onlara kapıya bakmaları gerektiğini söylüyordu. Hafifçe gülümsedim ve bir kez daha zile bastım.

Sonra bir kez. Ve bir kez daha.

Ama kimse açmadı.

Geriye doğru bir-iki adım atıp pencereye yaklaştım ve elimle perde yaparak içeride kimse var mı diye kontrol ettim. Görünürde kimse yoktu.

Telefonu cebimden çıkardığımda alışverişe gidebilme ihtimalini düşündüm. Sonuçta yarın balo gecesi düzenleniyordu ve alışverişe çıkmaları normaldi.

Rehberde Des'i bulup aradım ve beklemeye başladım. Telesekretere yönlendirildiğimde iyice merak etmeye başlamıştım. Telefonu kapalıydı.

Pekala,  bu durumda annesini aramam gerekiyordu ama lanet olsun ki numarası kayıtlı değildi. Elimi belime koyup kimi arayabileceğimi düşünüyordum ki, aklıma Andrea geldi. Andrea büyük bir ihtimalle Kyla'nın yanındaydı ve Kyla kesinlikle nerede olduklarını bilirdi.

"Dostum," Andrea bekletmeden açtığında derin bir nefes aldım.

"Kyla nerede?"

"Ne oldu?"

"Uzatma da söyle, nerede?"

"Yanımda," garip hışırtılar eşliğinde devam etti. "O bugün...biraz tuhaf, bende anlamadım. Sen neden aradın?"

Siktir. "Bana hemen Kyla'yı ver. Hemen."

Andrea gittikçe sertleşen ses tonumu fark etmişti bu yüzden uzatmadı.