tamamlandı•
Gürültünün çirkinliği ne kadar tırmalarsa zihnini, sessizliğin uğursuzluğu da o kadar uyuşturur bedenini. Ortası yok ve geç bile kaldık.
Kurtlar ulumaya başladı.
Zamanı geldi.
Çalan davulları duyabiliyor musun?
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Ben sadece kiracıyım, bu bedene kira ödüyorum.''
''Ben bir mahkumum, beynimin ziyaretçisiyim.''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
*** Jungkook***
Ben büyük bir hayal kırıklığıyım.
Ben su içerken yanlışlıkla kırdığınız bardağın büyük parçalarını toplarken parmağınıza batan küçük bir kıymık, ama en acıtanıyım.
Beni içinizden çıkaramazsınız, utanmazım.
Ben... ben... ben...
Hyun?
Hayır, o değilim. Artık değilim. Bitti.
Suga?
O da değilim. O güçlü, o umursamaz, o benim kadar kendini aşağılamaz.
Peki o zaman...
Kimim ben?
En son ne zaman birisi ismimle seslendi bana?
Bana... bana... bana...
Jungkook'a.
Derin bir nefes almanın faydası olmayacağını bilerek sadece karşımdaki kapıya baktım. Günlerdir bu tozlu ve eski koridorda dolanıyor, tek tek zihnimin odalarını dolaşıyor, bir tek buraya girmeye cesaret edemiyorum. Öyle yormuştum ki benliğimi, ayağımın altındaki tahtalar her ezildiğinde gıcırdıyor, rahatsız bir sesin kulağıma dolmasına neden oluyordu.
Ama şikayetçi değildim.
Duyabildiğim tek ses buydu.
Ben... gerçekten gitmeye yaklaşmıştım. Yüzleşmek istemeyip mahzene kapattığım ruhumla bir bütün olmuş, bedeni aramızdan çıkarmıştım.
Meğer ben, gerçekten gitmeye ne çok hazırmışım...
Zihnim, ruhumun suretine büründüğü anda anlayabildim. Kamburlaşan belim, çöken omuzlarım, karışan saçlarım, kuruyan dudaklarım, altı çizilmekten tahtada adım lekesi bırakacak kadar kanayan ayaklarım...
