tamamlandı•
Gürültünün çirkinliği ne kadar tırmalarsa zihnini, sessizliğin uğursuzluğu da o kadar uyuşturur bedenini. Ortası yok ve geç bile kaldık.
Kurtlar ulumaya başladı.
Zamanı geldi.
Çalan davulları duyabiliyor musun?
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•••
Genç kız birbirine yapışan kirpiklerini zorlukla araladı. Sadece bir dakika kadar bulunduğu yatağı, odayı yabancıladı. Başının iki yanında hissettiği ufak zonklamalar ve görüşünü kısıklaştıran şişmiş göz kapakları, dün gecenin her saniyesini gözünün önüne karmakarışık bir şekilde gelmesine neden olurken hafifçe inledi. Alnına dağılmış olan kaküllerini geriye çekerken ekru rengi tavana yansıyan, aklından sıyrılıp en önde kalan anısıyla karşılaştı.
Jungkook'un kapının önündeki hali, bakışları...
Ah benim Kook'umun, beni parçalara ayırdıktan hemen sonraki pişman bakışları...
Derin bir nefes verip burnunun sızısını yok saymaya çalışarak doğrulduğunda, karşısındaki komidine bırakılmış temiz çamaşırları gördü. Doğru ya, dedi içinden. Irene'ın evindeyim. Başkasının evinde. Yine kendi evimde değil.
Dün akşam Hoseok'un kendisine sakinleştirici verip yatırdığı odayı göz ucuyla incelediğinde, içerideki kapıyı gördü. Oldukça sakin ve güçsüz adımlarla demin gördüğü eşyaları alıp kendini banyoya attığında, üzerindeki kazağı çıkartarak aynanın önüne geçti. Jungkook'un siyah tişörtünün nereye gittiğini bilmiyordu, bazı anılar ne kadar somutsa diğerleri de o kadar saydamdı. Ama iyi ki nerede olduğunu bilmiyordu, çünkü şu an o tişörtte bile şifasını arayacak kadar güçsüzdü. Kaküllerinin arasından aynaya değen gözleri her zamanki gibi ilk önce karnındaki izleri bulmuştu. İlk zamanki gibi değildiler. Sadece acıyı andırmıyorlardı, genç adamın kelebek öpücükleri ve fısıldadığı iyileştirici kelimelerinin izleriydi artık onlar. Basit bir neşterin değil, sevilmenin iziydi onlar...
Peki ya sol kolundaki bandajın altına gizlenen kesikler? Onlar neyin iziydi? Kimin iziydi?
''O kadar garip hissediyorum ki,'' dedi aynasındaki yansımasına sırtını dönerken. Sesinin kısıklığıyla beraber boğazında hafif belli olan sızı, bütün gece uykusunda ağlayıp ağlamadığını sorgulamıştı kendi kendine.
''O kadar ne hissetmem gerektiğini bilemiyor, o kadar kendimle başa çıkamıyorum ki... Senin yanına gelip suskunluğumu dinlemeni ve ne yapmam gerektiğini söylemeni istiyorum. Yaralarıma tekrardan güzel hatıralar bırakmanı, çok nadir de olsa gösterdiğin şefkatin arasına kıvrılmak istiyorum...
Bana, seni nasıl affedeceğimi öğretmeni istiyorum.''
