Limerence||Park Jimin ✓

3.7

Diğer bölümü de fırsat bulduğum en yakın zamanda atacağım.Yorumlarınıza bayılıyorum.Sizleri çok seviyorum.

İyi okumalar....

"Hadi çıkalım.Ben hazırım!"

Soya'ya döndüm.Soya Haneul'un kuzeni aynı zamanda sınıf arkadaşımdı.Her ne kadar yakın olmasakta bugün çıkışta durağa kadar beraber gitmeyi teklif etmişti.

Şaşırmıştım.

Çünkü Haneul'un kuzeni,onun gibiydi.Beni sevmiyordu ve bu hareketleri tuhaf karşılamama neden oluyordu.

"Tamam"diyerek son kitabımı da çantama yerleştirdim.Sırtıma taktığımda saçlarımı düzeltip yürümeye başladım.

Jimin son derse girmemiş ve prova için tiyatro salonuna inmişti.Bu yüzden çıkışta beni bekler diye umuyordum.

"Jimin ile çıkıyor musunuz?"

Bu soruyu duyunca kafamı kaldırıp ona baktım.Yüzünde küçümser bir ifade aramıştım ama yoktu.

Onaylarcasına salladım.

"Yakışıyorsunuz"demesiyle gülümsemiştim.Gerçekten beni şaşırtıyordu.Bir çıkarı falan mı vardı acaba?

"Bir sırrın var mı?"

"Ne konuda?"

"İşte bilirsin Jimin gibileri elde etmek pek kolay olmuyor"diyerek güldü.Sahte bir gülüştü.Yalandan kısılan gözleri ele veriyordu.Niyeti belliydi.Belki de bu yüzden iyi davranıyordu.

"Kalp bu Soya"dedim üzerine basa basa.O ise bana bakmayı kesmiş karşıya bakıyordu okul kapısından çıkarken.

"Kimi seçeceği ve neye karar vereceği belli olmaz.Hem Jimin gibiler derken neyi kast ettin?"

Kızmıştım.Jimin'e saçma bir tasvirde bulunuyordu.

Aniden durması ile bende durdum.

"Aa onlar Haneul ve Jimin değil mi?"diyen Soya şaşkın ifade ile bana baktı.

Bende az önce baktığı yere baktığımda kalbime bir ağırlık oturmuştu.Nefes almamı zorluyordu.

Jimin ve Haneul karşı karşıya bir şeyler hakkında konuşuyorlardı.Bu kız benim damarıma basıyordu.

Jimin bana provaya gideceğini söylemişti.

Neden burada,bu kızın karşısındaydı.Kalbimi biri ellerinin arasına almış gibiydi.Sıkıyordu.

Yutkundum zorlukla.

Gözlerim dolarken Haneul Jimin'in eline uzanmış ve kalbine koymuştu.Bir şeyler anlatıyordu.

Jimin'in elini çekmesini istemiştim.Elini çeksin ve ona haddini bildirsin.

Elimden kayıp giden telefon zeminde tok bir ses bırakmıştı.Gözyaşım kayıp giderken Jimin'in ses yüzünden dönen yüzüne baktım.

Şaşkındı.Beni beklemiyordu.

Yavaşça eğilip telefonu alırken Jimin'in bana doğru yöneldiğini görmüştüm.

Ardından Jimin'in kolunu tutan Haneul.

Söyleyecek sözüm yoktu.Bağıracak halim.

Arkamı döndüm ve hızla yürümeye başladım.Üzgündüm.

Ben onu seviyordum.Ne yapacağımı bilmiyordum.Bu kızla aynı yerde nefes almasına bile katlanamazken o onun kalbine dokunmuştu.

Sesli ağlamamak için kendimi zor tutuyordum.Neden insanlar benimle uğraşıyordu.Ben kimseye kötü davranmazken neden insanlar bana kötü davranıyordu?