Limerence||Park Jimin ✓

4.1

Kısa ama geçiş bölümü ile karşınızdayım.Geçen bölüm sınır dolmadı.Bu durum beni üzüyor doğrusu.

Sadece sizi bekletip sıkmak istemiyorum.Bu yüzden bu bölümü yayınlıyorum.Okurken yorum yapıp yıldızlarsanız çok sevinirim.

Beni mutlu edebilir misiniz?Sizleri seviyorum...

Park Jimin'den...

Odasına girdiğimde duvara yaslandım.

Onu görünce bütün gücüm çekilmiş gibiydi.Gözlerini açsaydı bütün hayat enerjim yenilenecekti sanki.

Solgun yüzü ile uzanıyordu.İyi görünmüyordu.Bu beni bitiriyordu.Yaralarını sarmak istiyordum.Keşke bütün acısını sırtlayabilseydim.

Yavaş adımlarla yanındaki koltuğa geçtim.Babası,annesini görmeye gitmişti alt kattaki odaya.Bu fırsatı bulan Tae beni zorla odaya sokmuştu.

Artık kimse zarar görsün istemiyordum.

Mi-Young uyandığında ne yapacağımı bilmiyordum.Ama ondan uzak durmam gerektiğini biliyordum.Bu onun iyiliği için olacaktı.

Kalbini iyileştirecek başka birini bulacaktı elbette.

Ben daha da derin yaralar açmıştım.Onu onaracak insanlara ihtiyacı vardı.

Ellerini ellerim arasına aldım.Ardından avucunu öptüm.Öptüğüm yere alnımı dayayıp ağlamaya başlamıştım.

Onu gerçekten çok seviyordum.Her zerresine aşıktım.Her bir noktasını öpmek istiyordum.

Ruhunu seviyordum.

"Mi-Young"diye fısıldadım ağlarken.

"Seni o kadar çok seviyorum ki.Lütfen beni bırakma.Lütfen.Lütfen.Lütfen.Yalvarırım sana"

Kafamı kaldırıp yüzüne baktım.2 günde bile zayıflamıştı sanki.O yemek yemediği için bende ağzıma yemek sürmemiştim.

Onun da açlık hissetmediğini umuyordum.

"Uyanıp yemek yemelisin.Zayıflamaya başlamışsın bile.Bak eğer uyanırsan sana yemin ederim ki 10 kutu ramen alacağım sana"

En sevdiği şeyin ramen yemek olduğunu biliyordum.

Onun sayesinde bende alışmıştım.

O yokken yemek istemiyordum.Onunla yemeyi seviyordum.

"Mi-Young,beni bırakmazsın değil mi?"

Elimle gözyaşlarımı sildim sertçe.Ağlamaktan bile sıkılmıştım.Ama çaresizdim.Elimden başka bir şey gelmiyordu.

"Yapacaklarım için beni affedebilecek misin?"diyerek ayağa kalktım.Alnına uzun bir öpücük bıraktım.

"Seni bırakıp gittiğimde beni unutabilecek misin?Yapmak zorundayım.Yemin ederim ki bu benim tercihim değil"

Yerime geri oturdum.Elini elim içinde sevgiyle okşarken her zerresini ezberlercesine izliyordum.

"Bırakırsam iyi olacaksın.Senin için seni bırakacağım.Mutlu ol lütfen"

Ayağa kalktım.Gitsem iyi olacaktı.Babası geri döndüğünde beni odada gördüğünde iyi şeyler olmayacaktı.Tatsızlık çıkartmak istemiyordum.

Çünkü ailesinin de canı yanıyordu.

İstemeye istemeye elini bıraktım ve kapıya yöneldim.

Ona arkamı döndüğüm andan itibaren özlemem normal miydi?

Derin bir nefes aldım.Hızla arkamı döndüm ve gidip ona sarıldım.Çok sarsmamaya çalışarak yatağa eğilmiş ve yüzümü boynuna saklamıştım.

Kokusunu içime çekerken aklıma kazımak istiyordum.Hafıza kaybı dahil yaşasam unutmak istemiyordum.

"Seni seviyorum.Yemin ederim ki ömrüm boyunca seveceğim"

Kalktım ve kapıdan çıktım.

Bütün grubun gözü üzerimdeydi.Kötü hissettiğimi biliyorlardı.O yüzden koluma girmiş beni oturtmuşlardı.

Yere bakarken intikam planı kuruyordum aklımda.

"O adama çekmediği acıları çektireceğim.Ölmek için yalvaracak bana"

"Sen önce bir uyu.Gözlerin kıpkırmızı"diyen Hoseok'a baktım.Benim iyiliğimi düşünüyordu.Ama ben Mi-Young içeride acı çekerken uyuyamıyordum ki.

"Uyuyamıyorum"

Mırıldanışım bana sarılmasına neden olmuştu.

"Ne ara kaptırdın sen kendini bu kadar?"

"Ben ondan nasıl ayrılacağım?Aldığı her nefese muhtacım"dedim çaresizce.Onun her kelimesinde yanında olmak istiyordum.Aldığı her nefesi saklamak istiyordum.

Onunla yeni anılar biriktirmek,bir ömür eskitmek istiyordum.

"Bizim küçük mochimiz aşık mı olmuş?"

Tae'nin omzuna vurdum Hoseok'tan ayrılıp.Mochi takma adını takmıştı bana bir süredir.Susmak bilmiyordu.

"Acıdı ama"

"O uyansın Mochi demenize bile razıyım"