Dudakları dudaklarına değdiği an hayat boyunca beklediği anın bu olduğuna karar verdi.Vücudu alev alev yanıyordu ve içindeki alevin kıvılcım misali adamı da kavurduğunu görebiliyordu.Kollarını boynuna dolayarak inledi.Ona dokunmak dışarıdaki soğuk h...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sessizliğe alışmış birini çığlıklarınızla konuşturamazdınız; kulaklarınıza üflenen tüm iniltileri yüreği taş kesen mezar taşlarına kazıyamazdınız.
Bazı acılar dilsizdi; sahibinin avuç içlerine gömülürdü. Bazıları ise tazeydi ekmek kokusu gibi güven verirdi.
Kökleri yerin damağını çatlatmış kulübenin ufak odadaki tek yaşam belirtisi, düşünceleri zirvesinde taşıyan dağların arasında bir irin yatağından fışkıran buhar gibi yükselen nefesleriydi.
Genç kız avuçlarında nasiplenen acıları ter damlalarına yüklemek isterdi.Kader denilen yazgı iri harflerle nakış misali işlenirken zaman ağırlaşmıştı, kum saati kumu saniyelerle savaşmış; ağır çekimin kolları boğazındaki yumruya kucak açmıştı. Derinleşen bakışmalara noktayı birinin odanın kapısını tıklatması koydu.
"Bayan Johansen?"
Kum saati camı çatladı.' Bir kez daha.'
Brendan koyu renk kalın perdeyi kenara çekerek pencereyi sonuna kadar açtı.Pervazın kenarından sarkıttığı bedeni arkadan bakıldığında oldukça tuhaf görünüyordu.Delici bakışları karanlığın ardını taramaya devam ediyordu.Kulübe tek katlı olduğundan camdan atlamak problem teşkil etmezdi ancak ayakları buzlu toprağa değdiğinde David Ramsey'le burun buruna gelme ihtimali, uğursuz düşüncelerini istila ediyordu.
Bahar'ın böyle anlarda takındığı panik sinir bozucu derecedeydi.Kapı tıklatıldığı an elleri kendinden bağımsız bir organizmaymışcasına titremeye başladı.Neyse ki hazırladığı ufak sırt çantasını sırtına takmayı akıl edebilmişti.
"Bayan Johansen müsait misiniz? Bir ses duyduğumu sandım her şey yolunda mı?"
Kapı bir kez daha tıklatıldığında Çenesi Gamzeli camdan atlayarak kollarını ona uzattı.
"Haydi mevsim!"
Tanrım, bir kararın eşiğindeydi.Tereddüt içinde alt dudağını dişledi.
"Yapabiliriz." Biz.
Bu son kelimeyi öylesine alçak sesle söylemişti ki nefesini tuttu ve kalbi onu yanlış duymuş gibi bir anlığına durdu. Elalarında oyalandı ve derinliklerinde hakikati gördü. Ruhunun derinliklerinde ona güvenebileceğini, artık onun cesaretinin sınırı konusunda endişelenmesine gerek kalmadığını anladı. Ona güvenebilirdi. Ona inanabilirdi.Bir yıkımı daha kaldırabilirdi.
"Acele etmen gerek." diye fısıldadı sakinleştirici ses tonu saf suda mürekkep misali dalgalandı. "Verandadan ayrılmaları bir dakika sürer."
Bir dakika.60 saniye. 3600 salise. Adrenalin kanında çağlarken zihnine üşüşen şüphe dolu fikirleri elektrik süpürgesi misali farklı istikametlere süpürerek kendini Ela Gözlü, Soylu, Çenesi Gamzelinin kollarına bıraktı. İtiraf etmesi gerekirse bir an için kendisini taşıyamayacağını sanmıştı ancak adam onu ustaca bir manevrayla tutup yere bıraktığında sıkı sıkıya sarıldı gözlerine.O gözler ki, kış göğünün altında hareleri ela kıvılcımlarda doyasıya dans ediyordu.
