Σαν καλοκαίρι

1. Αρχή καλοκαιριού

Στο σαλόνι του πλοίου Νήσος Ρόδος επικρατούσαν για άλλη μία φορά πολικές θερμοκρασίες. Μαθημένη πια είχα προμηθευτεί μια φλις κουβερτούλα μου, την οποία φυσικά και χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω.

Από την στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο λιμάνι του Πειραιά και επιβιβάστηκα στο καράβι, η ανυπομονησία μου είχε φτάσει στο ζενίθ. Για να ακριβολογώ, δεν θυμάμαι να σταμάτησα και ποτέ να ανυπομονώ καθ' όλη τη διάρκεια της φετινής χρονιάς.

Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος, η χρονιά των πανελληνίων, που ξεπατώθηκα πραγματικά σε διάβασμα, φροντιστήρια και ατελείωτα λίτρα καφέ να με κρατούν σε εγρήγορση. Οι γονείς μου ξέρουν τι τράβηξαν με τα νεύρα που είχα, αλλά τελικά τα κατάφερα. Έτσι πίστευα δηλαδή, γιατί πριν περίπου ένα μήνα έδινα το τελευταίο μου μάθημα, μα ένιωσα πως έσκισα. Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, περίμενε με!

Ο στόχος μου ήταν η σχολή ηλεκτρολόγων μηχανικών και έτσι όπως νομίζω πως έγραψα, την έχω. Για την ακρίβεια ήμουν τόσο σίγουρη που κουβάλησα άρον-άρον τους γονείς μου από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να ψάξουμε για σπίτι και έτσι καταλήξαμε να πάρουμε από Πειραιά το πλοίο μας για την Χίο.

Το νησί που περνούσα όλα μου τα καλοκαίρια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Το νησί των γονιών μου, που λάτρευα και υπεραγαπούσα. Κάθε καλοκαίρι μου, μια ξεχωριστή περιπέτεια με περίμενε να την ζήσω στο έπακρο και να δημιουργήσω καινούριες ιστορίες.

Ήλπιζα ολόψυχα αυτό το καλοκαίρι να ανταποκριθεί και πάλι στις προσδοκίες μου. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη που θα έσμιγα και πάλι με τους φίλους μου τους οποίους έβλεπα μονάχα κατά την διάρκεια των διακοπών.

Η Μυρτώ και ο αδερφός της ο Γιώργος, ήταν για μένα η παρέα μου στο νησί. Η Μυρτώ ήταν στην ηλικία μου και ο Γιώργος τρία χρόνια μεγαλύτερος μας και μας έπαιρνε από μικρές μαζί του όταν έβγαινε, επειδή τον ανάγκαζε η κυρία Σοφία, η μητέρα τους.

Έτσι συγκαταλεγόμασταν από μικρές και στην ευρύτερη παρέα του Γιώργου και βγαίναμε πλέον όλοι μαζί. Ειδικά τώρα που μεγαλώσαμε και δεν ήμασταν πλέον τα μυξιάρικα που αναγκαστικά κουβαλούσαν μαζί τους, ο Γιώργος σταμάτησε την γκρίνια και τα παιδιά μας αποδέχτηκαν περισσότερο. Όχι όλοι βέβαια.

Αυτός όμως που αγωνιούσα περισσότερο από όλους να αντικρίσω ξανά, ήταν ο Ανδρέας. Αχ, ο Ανδρέας, αυτός ήταν μια κατηγορία από μόνος του. Ήταν ο γείτονάς μου στο χωριό, τα σπίτια μας ήταν ακριβώς απέναντι, οι γονείς μας έκαναν παρέα και γενικά οι συνθήκες ήταν ευνοϊκότατες για να παίζουμε από μωρά μαζί.