Chapter 45

442 9 5
                                    

Rash's POV

A lot of people called me boring. Yes I'm boring. I'm a type of man who speak less, I'm not good in socializing, you can only find me in church, our house and school. I like silence. I always wear earphone to avoid talking with other people. I like to be alone not until a girl named Yona came into my life.

I'm High School back then when I met her. She's so bubbly and talkkative, kaya naiinis ako sa kaniya. Madalas na kami nagkikita, inaabangan niya ako sa labas ng gate para sabay kami. I didn't speak, siya ang laging nakwekwento. Sasagot lang ako kapag nagtanong siya and it's just a 'Yes' and 'No'. Hindi siya nagsasawa sa kadaldalan hanggang sa room ko ay pinupuntahan niya na ako.

Until one day, she's absent. Hinahanap ko ang presensiya niya. Yung kaingayan niya. Yung tawag niya sa pangalan ko gamit ang matinis ang masigla niyang boses. Hinahanap ko yung kwento niya na mas marami pa kadalasan ang tawa niya. Simula nang araw na iyon, inayawan ko na ang katahimikan. Parang hindi na ako sanay.

Nagsimula na gumaan ang loob ko sa kaniya. Natutuwa ako kapag nakikita siyang masaya, it made my day complete. Sa kaniya ako nakakatakas sa mga problema, parang ba kapag kasama ko siya hindi ko kailangan alalanin ang mundo.

Isang araw umuwi ako sa bahay, I heard my Mom and Dad planning to leave para ipagamot sila sa ibang bansa. Nagsisimula na daw sila mag-ipon, maybe next year or next next year kami aalis. Nalungkot ako, agad kong naisip si Yona na maiiwanan ko.

Yona confessed to me, alam kong hindi na tama. Masasaktan lang siya kapag iniwan ko siya. I started dating girls. I started to stay away from her. Hindi pwede kasi maiiwanan ko siya.

Hanggang sa tuluyan na nga kaming umalis, thanks to Tanya's family. Nalaman ko rin na si Tanya pala may sakit din. Same sila ng doctor nila Mama at Lola.

That's the hardest thing to do. To leave someone behind. Hindi naman porque ikaw ang nang-iwan ay hindi ka na nasasaktan. Minsan mas masakit pa yung mang-iwan kaysa ang maiwanan. Sobrang bigat pero kailangan.

I'm so happy when I found out that we'll going back to the Philippines. Agad ko naman na pinahanap si Yona. Araw-araw ko siyang pinagmamasdan sa malayo, she's happy with a guy. Guguluhin ko pa ba?

I decided to move on. Pumunta ako sa bar thinking na makakalimutan ko siya pero nagkakamali ako. I saw her. She's drunk. Akala ko sa una ay namamalikmata lang ako hanggang sa nilapitan ko siya. She's still beautiful. I want to hug her and say sorry for leaving her. Nasaktan ako ng sobra nang marinig niya ang pangalan ko ay parang kinamumuhian niya kaya nagawa niya ang tumakbo. I'm tipsy, agad ko siyang hinabol. Maybe because of the wine that made me tipsy gave me a courage to ask her to be my girlfriend. There's a little voice inside my head saying 'it's now or never'.

And because of that, napalapit ako sa kaniya. I got the chance to show her how much I love her. I never regret that night, asking her to be mine.

"Daddy, I don't want to wear that" Nakasimangot at kunot noo na sabi nito sa akin

Yes. We got married. Yona chose me. And after a year of our marriage, we have a daughter.  Nazzi Haizel Brawlt Larama, came from our second names. She's now 5 years old.

"Nazzi, Daddy don't like the dress that you want to wear" Marahang sabi ko

I can see little Yona right now. There's no doubt that our daughter got her mother's attitude.

"But Daddy" She said and walk closer to me as she gave me a peck on my both cheeks "I want to wear it" She said in her small voice

Napangisi na lang ako sa ginawa ng aking anak. I stared at her. I scanned her face. She got my eyebrows, my eyes, my nose, shape of her face and her lips. She's a girl version of me. I smiled.

We Met AgainTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon