Punkt zwrotny

4 - czyli strasznie źle wydane pieniądze

8:12, środa, 21 luty

Ściskałem w dłoniach mój pierwszy sprawdzian z fizyki. Pisaliśmy go pod koniec zeszłego tygodnia i naprawdę bardzo, bardzo dużo się do niego uczyłem, choć po wizycie w domu Kuby było to wyjątkowo trudne. Do siebie wróciłem roztrzęsiony, niosąc pod pachą siatkę z kilkoma ubraniami chłopca. Wieczór spędziłem ze zbiorem zadań i swetrami Kuby, które na siebie powciągałem. Jeden na drugi.
Zerknąłem na moją pracę. Czerwone, tłuste cztery widniało w prawym górnym rogu. Poszło mi zadziwiająco dobrze i naprawdę, strasznie chciałbym się z tego cieszyć, ale nie czułem nic. Byłem w środku pusty, hulał we mnie obojętny wiatr, który nasilił się po powrocie z porządków rzeczy chłopca, a z każdym dniem tylko przybierał na sile. Był jak tornado, wielkie, niszczycielskie i nie zostawiające nic po sobie.
Co ciekawe, przestałem też płakać. O ile każdy wieczór przez ostatnie miesiące nie mógł obyć się bez choćby kilku łez, to od czwartku nie uroniłem ani jednej. Odłożyłem kartkę na ławkę i wyjrzałem przez okno. Prószył śnieg, który topił się zaraz po zetknięciu z asfaltem, nie zostawał na ziemi nawet kilku sekund. Znikał tak szybko, jak się pojawił.
A w klasie panował gwar.
Ludzie, których imiona powoli zapamiętywałem, porównywali swoje sprawdziany, kłócili się z nauczycielem o nieprawidłową liczbę punktów lub przepisywali do zeszytów niektóre zadania. Rozmawiali ze sobą. Byli razem. Ale ja nie chciałem się w to mieszać. Nie chciałem im przeszkadzać, ani próbować się wpasować, bo teraz nie pasowałem już chyba do nikogo.

- Co dostałeś, pało? - spytała Zuza, siadając na krześle po mojej prawej stronie. Nie dawała mi spokoju, ale nawet zbytnio mi to nie przeszkadzało. W sumie nic mi już nie przeszkadzało. Pochwyciła moją kartkę. - Cztery? - parsknęła, pokazując mi swoją solidną jedynkę. Uśmiechnęła się do mnie złośliwie, ale nie byłem w stanie tego odwzajemnić. Zmierzyła mnie krytycznym spojrzeniem. - Wyglądasz jakbyś miał na sobie wór na ziemniaki - skomentowała czerwoną bluzę Kuby, którą dał mi w lipcu.

- I kto to mówi - mruknąłem, bo ona też nie wyglądała najlepiej. Dzisiaj zaprezentowała się w dresach i rozciągniętym, spranym golfie, który kolorem przypominał jej płowe włosy. Nie wiedziałem do końca, o co z nią chodzi. Raz przychodziła do szkoły pomalowana, w dopasowanych ubraniach, a następnego dnia wyglądała jak bezdomny. Na dziś zdecydowanie przypadał ten drugi wariant.

- Ja przynajmniej nie mam cieni pod oczami - odgryzła się, lekko do mnie uśmiechając. Chyba pierwszy raz zrobiła to w miły sposób. Trochę mnie zemdliło. - Czy ty czasami sypiasz?

- Przespałem ostatnie trzy miesiące, to mi wystarczy - oświadczyłem, próbując podciągnąć kąciki ust do góry. Ale nie umiałem, mięśnie mojej twarzy całkiem zesztywniały. Dziewczyna zerknęła ukradkiem na nauczyciela, który był aktualnie zajęty sprawdzianem jakiegoś blondyna, po czym wyjęła z torby czekoladowego batona.

- Chcesz? - spytała, rozrywając opakowanie. Pokręciłem przecząco głową. - Ty masz jakiś strajk głodowy? - wybełkotała, szybko przełykając wafelka. Czułem się, jakbym siedział tu za karę. - Wyglądasz jak chodząca śmierć.

- Zuza, weź się czasem przymknij - westchnąłem, obsuwając się niżej na krześle. Miałem ochotę zsunąć się z niego całkiem na ziemię, schować się pod ławką.

- O, świetnie, teraz mam się przymknąć, a potem będzie 'Zuza, daj peta!' - prychnęła, patrząc na mnie spod jasnych rzęs. Zgromiłem ją spojrzeniem. To prawda, że coraz bardziej podobało mi się palenie. Smak tytoniu kojarzył mi się z pogrzebem Kuby, z moimi szesnastymi urodzinami, ale z jakiegoś powodu całkiem lubiłem to wspomnienie. Nie sam pogrzeb, to było straszne, ale to rozmowa z jego tatą nie dawała mi spokoju. I chyba zaczynałem rozumieć, dlaczego ten mężczyzna tak często sięgał po papierosy. Chwilowe, słodkie otępienie, kilka minut dla ciebie samego, słaby plaster na zszargane nerwy.