Blask Twoich Oczu

Rozdział 81

Wszyscy po kolei spojrzeli na niespodziewanego gościa, jakim na pewno była Fabiana Perez. Roger głośno przełknął ślinę. Odkąd pamiętał teściowa nie przekroczyła progu tego domu, więc co ją skłoniło teraz. I skąd znają się z Juliettą? Tyle pytań przychodziło mu do głowy. Ale nie odważyłby się ich teraz zadać. Nie przy córce. Widział jej szczęście na twarzy, że w końcu poznała dziadków. Ale jak to się stało? Kiedy? Spojrzał na matkę. Jej twarz pobielała. Nawet Julietta to zauważyła więc szybko podeszła do Glorii.

– Wszystko w porządku, babciu? – zapytała kładąc jej rękę na ramieniu.

– Tak – skłamała. – Po prostu...

– Zaskoczyła ją nasza obecność. – Fabiana weszła jej w słowo. – Prawdziwą niespodziankę wam sprawiliśmy, nieprawdaż? – Spojrzała na Rogera. – Zawsze mieliśmy ze sobą dobry kontakt i żyliśmy w prawdziwej przyjaźni. Ale przez ostatni czas jakoś nasze kontakty się urwały. Ale teraz to nadrobimy, prawda kochanie. – W tej chwili podeszła do Glorii i przytuliła ją do siebie. – Tęskniłam za wami. Jak dobrze być znowu z rodziną.

Roger nie wiedział co się dzieje. W co ona gra? Przyjaźń. Też coś. Nie chcąc o tym dalej myśleć, postanowił podjąć grę, którą rozpoczęła jego teściowa.

– Gdzie się spotkaliście?

– Na cmentarzu. Przy grobie mamy – odparła Juli. – Czy to nie cudowne spotkanie? Babcia powiedziała, że wpadnie kiedy indziej, aby się przywitać. Uznałam jednak, że dziś jest odpowiednia chwila. Dzisiaj są moje urodziny i to doskonała okazja. Będziemy świętować wszyscy razem. – Uśmiechnęła się Julietta i wpadła prosto w ramiona Fabi, która wyciągnęła do wnuczki ręce.

– Żałuję skarbie, że wcześniej nie wróciliśmy – rzekła Fabiana.

– Nadrobimy stracony czas babciu. A teraz chodźmy do ogrodu, już wszystko jest gotowe. Czekaliśmy tylko na was – powiedziała Juli i zaprosiła wszystkich gości do ogrodu, gdzie wszystko było już przygotowane.

W salonie zostali tylko Fabi, Roger i Gloria.

– W co ty grasz? – zapytał Roger bez owijania w bawełnę. – Co to za teatrzyk.

– O co ty mnie posądzasz? – oburzyła się Fabiana. – Może kiedyś taka byłam, ale teraz już nie. Ludzie się zmieniają.

– I co spowodowało tą odmianę? – zapytał Roger nie kryjąc ironii.

– Juli. Przypadkiem spotkaliśmy się na cmentarzu i coś we mnie się odmieniło. Tak jakbym narodziła się na nowo – rzekła Fabiana patrząc mu prosto w oczy. – Odkąd ją tylko zobaczyłam zaczęło do mnie docierać, jak bezsensowne było moje życie. Całe lata w nienawiści i złości. Ale to już koniec. Chcę uczestniczyć w życiu mojej wnuczki. Ona jest taka cudowna. – Uśmiechnęła się. – Tak bardzo żałuję tych wszystkich słów, które kiedyś wypowiedziałam. Tych złych czynów. Mam nadzieję, że mi wybaczycie.

– Prosisz o wybaczenie? – Gloria nie mogła uwierzyć w to co słyszy.

– Tak – odrzekła Fabiana. – Nie teraz, ale mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczycie. – Spuściła głowę i poszła do ogrodu, gdzie zgromadzili się goście.

Gloria i Roger jeszcze przez chwilę stali jak osłupiali. Milczenie przerwała Gloria.

– Wierzysz jej? Naprawdę myślisz, że się zmieniła?

– Nie wiem – odparł Roger. – Szczerze w to wątpię. Ona coś kombinuje, czuję to. Będę miał na nią oko. Nie pozwolę skrzywdzić Juli.