Bulutların Ardından

2.BÖLÜM: Öyle güzel

2.Bölüm: "Ellerimi gökyüzüne doğru uzattığımda kalbimden başlayarak bütün bedenini bilmediğim bir his ele geçiriyor. Yine de sen ruhumdaki güzelliği görüyorsun. Bir köşede çırpınan düşüncelerimi, binlerce parçaya bölünmüş hayallerimi. Ama hatırlat bana. Yıldızlarla süslenmiş bir gecede güneş yüzünü gösterinceye kadardır manzara..."

Kafeden çıkıp hala çiselemeye devam eden yağmurun altında adımlarımı hızlandırdım. Yalnız kaldığım sokaklarda attığım her adımın bana özel olduğunu bilmek güzel hissettiriyor. Artık başım eğik değil, adımlarımı ilk defa sert ve güçlü atıyorum. Zihnimdeki şarkı tanıdık geliyor dudaklarımdan çıkan cümleler. Aslında çizmek bir nevi yazmaktı. Her ikisinde de ruhumdan bir parça verip, bir parça alıyordum. Düşüncelerim arasında eve yaklaştığımı fark ettim. Yaklaşık iki dakika sonra binanın önüne gelmiştim. Yavaş adımlarla kapıya yaklaşıp açtım. Girerken oluşan sessizliği bölmek adına yüksek sesle anneme seslendim.

"Anne neredesin?"

"Mutfaktayım."

Çantamı yere bırakıp yanına doğru ilerledim. Akşam yemeği hazırlıyordu. Masanın üzerindeki su bardağını elime alırken karşılık verdim.

"Nasılsın?"

"İyiyim kızım, neredeydin?"

"Kütüphanedeydim, üzerim ıslak değiştireyim."

"Tamam, yarım saate yemek hazır olur."

Kazağımda yağmur damlalarının bıraktığı ıslaklıkla odama doğru yöneldim.

Üzerimi değiştirip gözlerimi etrafta gezdirdim. Ve sonra iç sesimi dinlemek adına kendimi ödüllendirmeye karar verdim.

Odamın en güzel köşesine koyduğum plaktan bir şarkı başlattım. Saatlerce dinleyebilirdim, bunu bilerek kendimi sadece bir şarkıyla sınırlandırdım. Yatağın kenarına oturdum, birkaç saniye sürse de gözlerimi kapattım. İçimdeki şeyler beni korkutuyordu. Bir yandan sıradan hayatımda bütün ömrümün geçeceğine acıyordum. Diğer yandan gösterişli yaşayıp gençliğimin kıymetini bildim demek istiyordum. Sıradan olanı seçmek hayallerime yapacağım en büyük saygısızlıkken, gösteriş ruhumu değiştirecekti. Hangi yolu seçersem seçeyim duygusal olarak bir yanım boşlukta kalacaktı.

Şarkı bitti, devam eden sözcükler dudaklarımdan çıkıyordu. Derin bir nefes alıp odamdan çıktım. Yavaş adımlarla mutfağa doğru ilerledim. Annem yemekleri hazırlamış masayı kuruyordu. Ben de bardakları masaya götürdüm. Sandalyelerden birine yerleştikten sonra bakışlarımı ona yönelttim.

"Ellerine sağlık."

"Afiyet olsun."

Sessizce yemeklerimizi yedik. Kimse konuşmuyor, masanın üzerine yerleştirdiğim telefona ard arda gelen bildirimler dikkat çekiyordu. Yine de umursamadan yemeğe devam ettim. Yaklaşık on beş dakika sonra masayı toparlayıp anneme ödevimin olduğunu söyleyerek odama çıktım. Karanlık koridordan geçerken kapattım gözlerimi, böylelikle yolu bulmak zorunda kalmadım. Göz kapaklarımın verdiği karanlık korkutmuyordu beni, ne diyorduk? Kapanmadan gözlerin, kuramazsın en güzel hayali...