Bulutların Ardından

37.Bölüm: Deniz

37.Bölüm:"Yandı canım, sen daha duymadan adımı. Durdu akan nehir boğuklaşınca rüzgar. Ve unutunca anılarını sustu yıllardır çalan şarkı..."

Büyük bir sessizlik sardı bizi. Nefeslerime karışan kan kokusuyla titriyordu bedenim. Belki hiçbir şey olmayacaktı ama içimdeki hisleri tarif edemezdim.

Bedenimi saran kollar beni bir yere yatırdı. Beyaz ışık kapalı gözlerimin ardından bile gösteriyordu kendini. Duyabildiğim tek ses Can'ın oldu.

'Buradayım'

Kısık sesi benim için bütün hastanede yankılandı. Acımı unutup hafif bir tebessüm ettiğimi hatırlıyorum. Bilincimin kapalı olduğunu düşünüp tek kelime söylemeyebilirdi. Ama yapmadı. Belki ruhumun hissedeceğini düşündü. Ya da zihnimde sakladığım sesini tekrar ettirdi. Ne oldu bilmiyorum ama bu bana yaşananları unutturdu.

Gözlerimi açtığımda bir günde iki kez darbelere maruz kaldığım için bedenim ağrıların esiri olmuştu. Odanın içine baktım. Hava aydınlanmış, Can yanımdaki küçük koltukta otururken uykuya dalmıştı.

Saat 07.50

"Can"

Seslenişimle irkilmesi bir oldu. Bu kadar korkacağımı bilseydim yapmazdım.

"Efendim güzelim?"

"Su verir misin?"

Derin bir nefes aldı. Önce yüzüme bakıp sonra saate kaydı gözleri. Üzerindeki battaniyeyi kenara koyup yavaşça ayağa kalktı. Masaya doğru giderken birkaç kelime çıktı dudaklarından.

"İyisin değil mi?"

"İyiyim."

Yanıma doğru gelip suyu verdi. Büyük bir iştahla içtiğim suyu boğazıma kaçmasıyla bıraktım. Bardağı Can'a uzatıp koluna dokundum. Çok ani şeyler olmuştu, bir anlık sinirle söylenen sözlerle kırmıştık. Bütün hatayı üstlenip gözlerine baktım.

"Tekrar özür dilerim"

Ya ben fazla duygusal davranıyorum, ya da bu farklı hissettiriyor.

"Unutamaz mıyız güzelim? Hatırlanacak kadar önemli durmuyor."

Benim acı çektiğim hiçbir an önemli değil mi yani? Farklı bir yönden bakmış da olabilirim. Daha doğrusu ne yaşadığımı bilmiyor. Bu yüzden alıngan davranmam yanlış olacak. Şuan bunları düşünmek istemiyorum. Sadece biraz sarılmak, ya da kokusunu içime çekerek uyumak...

"Sarılalım mı?"

"Yoksa-"

Devam etmesine izin vermeden cümlesini tamamladım.

"Evet bu anı bahane ederek sana sarılmak istiyorum, nasıl da anladın ama."

Yüzünde oluşan büyük gülümseme saniyeler sonra bana da geçmişti. Onu seviyordum. İncitmekten korkarcasına. Çünkü bir gün dedim ki içimden, tam gecenin karanlığında. Eğer gerçek bir aşka rastlarsa kalbim, attığı her an onunla yeni anılar biriktireceğim. Atmayı bıraktığında en çok onu görebilmek için. Ve belki çocukça gelebilir ama yinede sevgilinin ait olduğu bir kalp varsa hissedebilirsiniz. Daha tanışmamış olsanız bile kalbiniz onun yerini hazırlamıştır.

Belimden çekip sarıldı. Nefesim yumuşak kazağıyla birleştiğinde Bulut gibi iyice sokuldum. Kollarım bedenini sararken kokusunu burnuma doldu. Gözlerimi kapattım. Derin nefeslerimin ardından zihnimde fısıltılar eşliğinde birkaç kelime söyledim.