Bulutların üzerinde bana baktığını düşünüyorum her gece, gitmiş olman bitmiş olduğu anlamına gelmez...
YAZDIĞIM KİTAPLAR ÇALINAMAZ, KOPYALANAMAZ. TELİF HAKKI İHLALİYLE HUKUKİ SÜREÇ BAŞLATILIR. YAZDIĞIM BÜTÜN SÖZLER BANA AİTTİR...
•TÜM HAKLAR SAKLIDI...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3.Bölüm: "Aşklar bu koskoca yaşamda sadece bir kez çıkardı insanın karşısına. Şarkılar ilk defa dinlendiğinde anlamlı gelirdi. Ben tam da gözlerimi araladığımda kapattılar ışıklarımı, onlar bilmiyordu uyurken karanlıkta kaldığımı..."
Gözlerimi açtığımda karşımda Can vardı. Diz çökmüş üzerime ceketini örtmüştü. Hava kararmış, ışıklar yanmıştı. Hızlıca toparlanıp nasıl göründüğümü bilmeden gülümsedim. Saçlarımı geriye doğru ittirip yanıma gelmesi için bacaklarımı aşağıya indirdim. Hala üzerimde olan ceketini sırtıma doğru alarak dudaklarımı araladım.
"Teşekkür ederim."
Yanıma oturup çantasını yere bıraktı. Ardından gözlerimin içine bakarak karşılık verdi.
"Üşümüşsündür burada." Geç kaldığı için suçluluk duygusu çekebilirdi. Bunu normal olarak kabul ediyordum. Ve vicdanını rahatlatmak adına cevap verdim.
"Hayır aslında üşümedim."
Öyleydi, bakışlarım karşımda beliren lacivert renge karıştığında çizdiğim tabloyu hatırladım. Ayın çevresinde küçük yıldızlar vardı. Evrende var olan binlerce yıldızdan sadece bir kaçını görmek bile bana yetiyordu. Ve Can'la dakikalardır bulutları izliyorduk. Onun gözleri hareket eden beyazlıktaydı. Sessizliğimiz uzun sürünce sohbet etme isteğimi bastıramayarak konuşmaya başladım.
"Okulda mıydın?"
Gelmek için geç kalmıştı. Belki de beni uyandırmamıştı. Bunu öğrenmek için sormaktan başka çarem yoktu.
"Evet, işim biraz uzadı."
Pratik yaptığını söylemişti, demek ki bu kez çok uğraştılar. Anladığımı belirtmek için başımı sallayıp sırtımı geriye yasladım. Mayışmış bir şekilde gözlerimi kapatıp açıyordum. O sırada Can beklediğim konuya girerek tepkimi ölçmeye çalıştı.
"İlk deneyime göre anlamlı yazdın, şaşırdım."
"Bende, alıştırma yapmaya devam edeceğim."
Etmeliydim. Gökyüzünden ilham almalıydım. Belli ki o öyle yapıyordu. Derin bir nefes alıp iç sesime gördüğüm manzarayı anlatmaya başladım.
"Dalında güzelmiş papatyalar, şiirler şairlerin dudaklarından dökülünce anlam kazanırmış. Yıldızlar gecenin karanlığında evreni aydınlatırmış. Şarkıları dinlerken kendini kaptırırmış genç yazar. Dudaklarındaki tebessüm, zihnindeki kahramanı gerçek olarak hayal edişinden kaynaklıymış."
Mesaj olarak bunu ona atmayı çok isterdim ama yüz yüzeyken cesaretimi toplamam daha zor oluyordu. Ama unutma ihtimali canımı şimdiden yakmıştı. Tam söyleyeceğim sırada küçük bir öğüt verdi. Ve ben onu dinlerken canımı yakan ihtimal gerçekleşti. Cümleler zihnimden kanatları olmadan uçtu...
