Bulutların üzerinde bana baktığını düşünüyorum her gece, gitmiş olman bitmiş olduğu anlamına gelmez...
YAZDIĞIM KİTAPLAR ÇALINAMAZ, KOPYALANAMAZ. TELİF HAKKI İHLALİYLE HUKUKİ SÜREÇ BAŞLATILIR. YAZDIĞIM BÜTÜN SÖZLER BANA AİTTİR...
•TÜM HAKLAR SAKLIDI...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
27.Bölüm:"Narin parmakların değiyor tozlanmış piyanonun tuşlarına. Kalbime işlemeyi ihmal etmeyen bir ses çıkarmak için, ortaya koyduğun çaba boşa gitmiyor. Serbest bıraksam düşüncelerimin yırtıcı gururunu, alt üst edebilir bulutların yoğunluğunu. Gözlerim yerde olsa da zihnim bulutların dansına hep ortak, ve duymak istemesen de etrafımızı saran sessizlik yağmurların habercisi. Öldür notaları, hiçbir şey yakışmayacak sana gözlerinden alınan parıltılar kadar. Değdirme parmaklarını o tuşlara, bak güneş bile kıskanmaya yeltenmiş saçlarına değen yıldızları..."
Sanki gerçeklikten uzakta bir ana vesile oluyorum. Yaşamak bu değil fakat öğretmiyorlar gerçeğini. Söylemek istemiyorlar nasihat denen birkaç söz ve duymuyorlar dinlenecek şarkıları. Kalıplaşmış şeylere övgü yağdırıyorlar, özgünlük denen kavram kalkmış ortadan. Şiir yazmıyorlar artık sevdikleri insana, beklemiyorlar geleceği günleri ve anlamak istemiyorlar, anlatanı kınıyorlar. Anlatanı yere göğe sığdırmıyorlar.
Ben Irmak. Cesur fakat kendini korkak gösteren o kız. Binlerce fikir içinde yüzerken utancından anlatamayan o sessiz insan. Ağlarken yüzünü kapatan gülerken gözlerini kaçıran. Evet o benim. Şarkılara boğulup hayallerini gerçekleştirmeye çalışan biriyim. Sıradan mıyım bilmem fakat, korkarım sıradanlığı bilmeyen insanların zihnindeki düşünce kargaşasından.
Artık kaybedeceğim şeyler var ve bu, beni mutlu etmekten çok tedirgin ediyor. Olayların içerisinde bile uzaktan seyreder gibi dahil olamamak hayatıma, nasıl bir his bilemezsiniz. Düşünsem herhangi bir tepki veremiyorum. Sadece bir işaret bekliyorum, anlıyor musun? Sadece bir ışık bekliyorum. Yansın gökyüzümün yıldızı, açsın ölen çiçekler. Ve dursun zaman, yanıma yaklaştırdığında seni. Ah Can, bu bir veda değildir sevgilim. Bu veda olamayacak kadar hızlı gelişmişse, evren gözlerini son kez değdirir gözlerime.
Uyku tüm vücudumu baskı altına alırken son cümlelerimi bulutlara söylemek için gözlerimi yukarıya kaydırdım. Ve son kez sanarak araladım dudaklarımı. Anlattım zorla anlamak istemedikleri olayları ve bundan böyle kesmek isteyen sesimi nefeslerime karıştırmalı zehrini.
"Lacivert değil gökyüzü fakat bütün hislerimi etkisi altına almış yıldızlar, yanında olmasa da bedenim seni düşünmeden edemeyecek kadar aşık biriyim. Sen bilirsin gözlerime işlenen acıları, korkarken duvarlardan yardım alışlarımı. Sen anlarsın Can, sen fark edersin yolun sonundaki evin bana açılan kapı olduğunu. Şimdi yanında olmak her zamankine kıyasla zor olsa da Bulut yadigarımdır sana. Ve son sözlerim yankılanacak hatırında. Evimizin en güzel köşesi dediğin cam kenarı var ya hani plağımızı yerleştirip kısık sesle açtığımız şarkılar. Şimdi söylüyorum sevgilim. Aç bir şarkı en anlamlısından, dinle sözleri ve kaybet kendini her notasında. Ruhuma armağan et hislerini. Et ki hüznünü yakalayabileyim anılarımıza işleyen yollarda..."
