Aşk Tesadüfleri Sever

Bölüm 54

Fırat'ın Ağzından

Atlas'ın ağlama sesiyle aniden uyanmıştım. Ayağa kalktığım sırada Kayra doğrulmak için bir hamlede bulundu ama onu öpüp geri yatırdım. Dün çok yorulmuştu. Uyuması gerekiyordu.

"Sen uyu ben bakarım kelebeğim."

Onayladığını belli etmek için mırıldandı ve boş bıraktığım yastığıma sarıldı. Sarılarak uyumayı seviyordu.

Uykulu bir şekilde Atlas'ın odasına gittim. Ben odaya girdiğimde hala ağlıyordu. Onu kucağıma alıp altını kontrol ettim. Evet, sorunu bulmuştuk. Hemen altını değiştirip onu beşiğine geri bıraktım. Saate baktım, daha erken sayılırdı. Zaten Kayra'nın da benim de bugün yapacak bir şeyimiz yoktu.

Odaya geri dönüp üzerimi değiştirdim ve Kayra'ya son bir kez baktım. Uyurken çok güzel gözüküyordu. Gerçi o her zaman çok güzel gözüküyordu.

Evin en üst katını Kayra'nın ofisi, benim resimlerimi rahatça yapabilmem için bir alan, kütüphane ve ileride Atlas'ın oyun odası olacak şekilde planlamıştık. Henüz tadilatlar tamamlanmamıştı ama Kayra ona rağmen kıyafet çizimlerini orada yapmayı seviyordu.

Aşağıya inip salondan geçerek mutfağa ilerledim. Kahvaltı hazırlayacak zamanım vardı o yüzden Kayra'nın bana öğrettiği fransız tostundan yapmaya karar verdim. Malzemeleri dolaptan çıkartırken buzdolabının üzerine koyduğumuz kağıt yere düştü. Üzerinde Kayra'nın geçen hafta yapmayı bitirdiğim resmi vardı. Ona bunu gösterdiğim zaman bütün üç gün boyunca herkese durmadan beni ne kadar sevdiğindi ve çok yetenekli olduğumu düşündüğünden bahsetmişti.

Düşündüğüm şeyler gülümsememe neden oldu ve yemeği yapmaya koyuldum.

Çok geçmeden Kayra uyanıp yanıma gelmişti. Ben yemekle ilgilenirken arkama gelip sarılmış ve sırtıma ufak öpücükler kondurmaya başlamıştı.

"Fırat."

"Efendim kelebeğim?"

"Sanırım alışveriş bağımlılığım var."

Güldüm ve ona dönüm kollarımı beline sardım.

"Nereden bu sonuca vardığını sorabilir miyim?"

"Psikoloğum söyledi..."

Burnunu öptüm ve onu kucağıma aldım.

"Dünden beri aklını kurcalayan şey buydu demek ki. Canını mı sıkıyor?"

"Yani, biraz. Alışveriş yapmayı seviyorum ama sanırım biraz aşırıya kaçıyorum..."

"Bu üzülmene değecek bir şey değil bebeğim. Eminim ki bunun da üstesinden gelebiliriz."

Gülümseyip beni öptü ama öpüşmemiz telefonun çalmasıyla yarıda kesilmişti.

Kayra söylenerek kucağımdan inip telefona bakmaya gitti. Telefonu eline aldığında yüzündeki ifade şaşkınlıkla değişmişti.

"Yiğit arıyor."

Ben de şaşırmıştım. Kayra onu evden kovduktan sonra bir daha hiç konuşmamıştık. Affetmememizin en büyük sebebi de buydu.

"Sence açmalı mıyım?"

"Aç, ilk arayışı sonuçta. Ne diyeceğini duyalım. Çok sinirimiz bozarsa engelleriz. "

Kayra onaylayıp telefonu açtı.

Ona ağzımla hoperlöre almasını işaret ettim.

"Ne var?  Yiğit ne istiyorsun sabahın köründe?"