(Düzenlendi.)
(Final.)
Dram yok, üzülmek yok! Biz burada sadece gülüyoruz.
Çıtır çerez, belki bir tutam da klişe bir aşk hikayesi arayanları içeride cümbüş bekliyor!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
17. Bölüm; 'İddia'
Bugün tamamen kendi isteğimle uyanmıştım. Neden mi? Cimbom ve Fener'in maçı bugündü! Yani büyük gündü! Aras abi ile iddiaya girmiştik ve kazanan bugün belli olacaktı. Çok heyecanlıydım. Aras abi ile birlikte gidecektik, biletleri o almıştı bile. Ben alacaktım ama bilet kalmamıştı, son dakika golü ile Aras abinin iki tane aldığını öğrendim. Maç İstanbulda olacaktı! Başakşehir Fatih Terim stadında olacaktı.
Güzelce bir duş alıp, saçlarımı kuruttuktan sonra, Galatasaray'ın forvet oyuncusu, Radamel Falcao imzalı formamı ve siyah kot şortumu giydim. Saçlarımı da sıkı bir at kuyruğu yaptım, kırmızı ve sarı bilekliklerimi taktım.
İki yıl önce abim ve ikizimle Galatasaray-Fenerbahçe maçına gittiğimizde saatlerce bekledikten sonra almıştım imzalı formamı. Aslında ben almamıştım. İkizimle o gün iddiaya girmiştik ve Burak kaybetmişti. Ben de tahmin edileceği üzere, Burak'tan, Radamel Falcao'nun imzalı formasını istemiştim ve yüz ifadesi gerçekten görülmeye değerdi.
Biletler Aras abideydi zaten. Siyah çantama; kulaklığımı, Özdemir Asaf'ın şiirlerinin bulunduğu bir kitap ve cüzdanımı attım. Yanımda her daim kitap olurdu. Ne olacağı belli olmazdı sonuçta. Şiir okumayı severdim, özellikle edebi şiirleri. Her birinin farklı bir hikayesi vardı.
Galatasaray kepimide alıp, aşağı indim. Abimlerde gelmek istemişti ama onların işi olduğu için gelemiyorlardı. Benim Aras abi ile birlikte gideceğimden haberleri tabiki vardı, ona güvenmeseler izin vermezlerdi. Aras abi ile erken çıkacaktık çünkü bir saate yakın yolumuz vardı.Telefonumdan gelen bildirim sesi ile düşüncelerimden bir süreliğine ayrıldım.
Gönderen:Aras abi,
Hazırsan bekliyorum Bücür.
Kime:Aras abi,
Hazırım.
Siyah kot ceketimi ve siyah sırt çantamı elime alıp, beyaz spor ayakkabılarımı ayağıma geçirip evden çıktım. Aras abi karşımda arabasına yaslanmış, tüm ihtişamıyla duruyordu. O da benim gibi forma ve siyah kot pantolon giymişti. Kalbim her adımda dahada hızlanırken, Aras abinin yanına ilerledim. Kafasını kaldırıp, bana baktığında içten bir şekilde gülümsedi, bende ona aynı şekilde gülümsedim. Beni baştan aşağı süzerken, rahatsızca yerimde kıpırdandım. Kaşları çatılsada bir şey demedi, buna ayrıca seviniyordum.
"Kaybetmeye hazır ol."
"Aynı şey senin için de geçerli."
Aras abi sürücü koltuğunu geçerken, bende hemen yan koltuğa kuruldum. Yolculuk sakin geçiyor gibi görünse de, sakin falan geçmiyordu! İçimde fırtına kopuyordu, çünkü yanımda o oturuyordu. Yan profilden o kadar kusursuzdu ki... Baktıkça içim eriyor, kalbim hızlanıyordu.
