(Düzenlendi.)
(Final.)
Dram yok, üzülmek yok! Biz burada sadece gülüyoruz.
Çıtır çerez, belki bir tutam da klişe bir aşk hikayesi arayanları içeride cümbüş bekliyor!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
21.Bölüm; 'Mutluluk'
Hastanenin koridorunda öylece oturuyordum, ağlayamıyordum bile. Benim yüzümden olmuştu, beni korumak için yapmıştı.
Aras'ı ise ameliyata almışlardı. Biraz daha geç gelseydik, bizim için çok geç olabilirmiş. Hayati tehlikesi hala devam ediyordu.
Koridorun başından gelen gürültü ile gözlerimi oraya çevirdim. Herkes gelmişti. Kader teyze, Kemal amcaya sarılmış ağlıyordu. Kemal amca ağlamıyordu ama gözleri dolu doluydu. Ama çok güçlüydü, belki içimizdeki en güçlü insandı o. Aras onun sadece oğlu değildi. Arkadaşıydı, dostuydu, sırdaşıydı,dert ortağıydı. Aras ile baba oğul ilişkisinden daha fazlasına sahiptiler.
Asuman ablanın, Faruk abiyi bırakıp, ağlayarak yanıma gelip bana sarılmasıyla, içimde bir şey kopmuş, kırılmıştı. Bende kollarımı bekletmeden ona sardım ve gözlerimde akmayı bekleyen yaşlar, sicim sicim yağdı.
"Benim yüzümden, beni korumak için yaptı!"
"Şşşştt hiç bir şey senin yüzünden değil tamam mı? Orada olan sen de olabilirdin."
"Ama ben orada olmasaydım, beni korumasına gerek kalmayacaktı. Bu duruma düşmeyecekti."
"Nereden bilebilirdin? Hem Aras çok güçlüdür, eminim oradan çıkacaktır. Bunca insan için güçlü olacaktır. Hem sana söyleyecek, anlatacak çok şeyi var. Bizim için değilse bile senin için güçlü duracaktır o." Salak değildim Aras'ın da beni sevdiğini anlamıştım ama yinede insanın içinde bir şüphe kalıyordu.
Aras, Asuman abla için bir abi gibiydi onu kaybederse ne kadar üzüleceğini tahmin bile edemiyorum. Abilerimin hepsi gelmişti ve perişan bir haldeydiler. İçlerinde duygularını saklamayan, içine atmayan sadece Emirhan abimdi. Üzüldüğünü veya sevindiğini çok belli ederdi ve bir kaç damla gözyaşını görmüştüm. Çok duygusal bir insandı, biraz uçlarda yaşardı duygularını. Hakan abimde Emirhan abi kadar olmasa da duygularını göstermekten çekinmezdi. Faruk abi ve Ateş abi ise daha soğukkanlıydı. Faruk abi soğukkanlı olduğu kadar neşeli, çocuksu bir insandı. Bu onda en sevdiğim özelliğiydi.
Erkekler ağlamaz diyen kimse halt etmişti bence, tamam güçlü durabilirlerdi ama onlarında duyguları vardı. Onlar da ağlayabilir. Üzülüp, sevinebilirlerdi.
Aras ve abilerimin dostluğu çocukluğa dayanıyordu. Hepsinin farklı bir tanışma hikayesi vardı, Aras onlar için kardeşten bile öteydi. Abimin yanın gidip, ona ağlayarak sımsıkı sarıldım.
"Abi, beni korumak için yaptı, benim yüzümden." Abimin kaşları bir anda çatılmıştı, bir şeyleri anlamaya çalışıyor gibi görünüyordu. Şu an bu düşünebileceğim son şey bile değildi.
