(Düzenlendi.)
(Final.)
Dram yok, üzülmek yok! Biz burada sadece gülüyoruz.
Çıtır çerez, belki bir tutam da klişe bir aşk hikayesi arayanları içeride cümbüş bekliyor!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
18. Bölüm; 'Farketmek'
"Ofsayt lan o ofsayt! Sizin oynayacağınız oyuna ben!" Manyak gibi bağıran bendim ve insanların tuhaf bakışları umrumda değildi. Burada daha önemli bir mesele vardı. Cimbom! Galatasaray kaybederse ben de kaybederdim. O kadar kendimden emin konuşuyordum ki, diğer ihtimali hesaba katmamıştım. Cidden rezillik!
"Kıza bak be! Hem çok güzel, hem Galatasaray'lı. Boşa demiyoruz Galatasaray'lı kız güzelliği diye." Arkamda oturan adamların benim hakkımda konuştuklarını anlamıştım ve Aras abinin duymamasını umuyordum ki duymuştu galiba, aşırı sınırlı görünüyordu. Duymaması saçma olurdu zaten.
"İşine bak kardeşim." Aras abi adama doğru yürüyünce önüne geçtim ve ellerimi göğsüne koydum. Ah o maviler! Sonum olacaksınız. Aras abi başımdaki kepi iyice gözümün önüne getirip, yüzümü tamamen kapattı ve iyice dibime girdi. Yapışmış gibiydik resmen. "Sakin ol Aras abi." Aras abinin gözlerinde bir an kırgınlık gördüğümü sandım. Hayır sanmadım, sanırım cidden görmüştüm. Ve... Bu kelime artık neden bu kadar itici geliyordu? Derin bir nefes aldım ve geri çekildim. Aramızda ki tuhaf sessizlikten sonra dikkatimizi tekrar maça vermiştik.
Aras abi ile ayağa kalkmış, bağırıyorduk. Doğrusu ben bağırıyordum. Topu kaybetmiştik ve Fener bizim kaleye emin adımlarla koşuyordu. Son oyuncuyuda çalımladıktan sonra, şutu çaktı ve ne yazık ki gol oldu. Aras abi sevinç naralarıyla birlikte, sarılıp, yanaklarımdan öptüğünde ve kucağına alıp döndürdüğünde neye uğradığımı şaşırdım. Maçın son durumu neydi ya da benim burada ne işim vardı? Hiç bir fikrim yoktu. Kalbim bırak hızlanmayı şaşkınlıktan, atmayı bile unutmuştu sanki. Ben ağzım beş karış açık, ifadesizce bakıyordum öylece. Tepki veremiyordum.
"Goool! Heyt be! Sarı, lacivert rengine kurban olduğum!" Kahkaha atarak beni yere bıraktığında, sonunda bana bakabilmişti. Benim şaşkın halimi de farketmişti. Aras abi yaptığını anladığında elini ensesine götürüp hafifçe kaşıdı. Utandı mı o? Allahım sana geliyorum! Aras abi yüzünden tatlı krizine gireceğim galiba.
"Kusura bakma, anlık gelişti." Maçı hatırladığımda özürünüde unutmuştum.
Sinirden ellerimi ve dişlerimi sıkıyordum. Neden mi? Maçı kaybetmiştik! Aras abide pişkin pişkin sırıtıyordu. Ağzının ortasına iki tane çakmamak için zor tutuyordum kendimi. Gerçi çaksam bile çarpılabilirdim.
"İddia benim Bücür." Bezgince soludum ve kollarımı göğsümde birleştirdim.
"Eeee? Ne istiyorsun?" Göz devirdim. Bir daha bu adamla iddiaya falan girmeyecektim. Yakışıklı şansı var adamda. İkidir beni mağlup ediyor. Aras abi muzipçe gülümseyerek, yanağımdan makas aldı ve sürücü koltuğuna kuruldu, ben de hemen yanına oturdum. Aras abi arabayı hala çalıştırmamıştı, ona 'ne oldu?' dercesine kafamı salladım. Derin bir nefes alıp, bana döndü ve bir anda dibime girdi. Ah hadi ama kemeri takmayı cidden unutmuş olabilir miyim?
