(Düzenlendi.)
(Final.)
Dram yok, üzülmek yok! Biz burada sadece gülüyoruz.
Çıtır çerez, belki bir tutam da klişe bir aşk hikayesi arayanları içeride cümbüş bekliyor!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar...
66.Bölüm, 'Zaman'
≈Eylem'den≈
Bomboş parkta sadece benim ayak seslerim vardı. Bıkkın bir şekilde nefes alıp, yürümeye devam ettim ve kendi kendime homurdandım.
"Çocuk gibi, uğraştırdığınız şeye bakın. Keyfim yok diyorum, anlamıyor musunuz?"
Birden kaldırımın kenarlarında renkli ışıklar belirince, duraksadım ve ışıkların gittiği yolu izledim. Tam karşımda elinde gitarla Burak'ı gördüğümde küçük bir şaşkınlık geçirdim.
Kalbim yine çok hızlı atıyordu ama kırgınlık da vardı içinde.
Hiç bir şey söylemeden onu izlemeye devam ettim.
Burak gitar tellerine vurarak şarkı söylemeye başladığında, hâlâ şaşkınca onu izliyordum.
Kabul sesi güzel değildi ama dinlenmeyecek kadar kötü de değildi ama gitarı güzel çalıyordu. Şarkının sözlerini o kadar icten söylüyordu ki, sesi güzel olmasa bile hayran olmamak elde değildi.
Sözler tam da bizi anlatıyordu. Koray Avcı'nın şarkısıydı ve bu şarkıyı ikimizde çok severdik.
Bir teselli ver, kırılan gururuma Bir tebessüm et, unutursun zamanla Yine dalmışım, aynada yüzüm ağlar Yine dalmışım, elimde fotoğraflar
Yine aylardan kasım Sanki sende kaldı bir yarım Her nefesim, her anım Sanadır canım
Yine aylardan kasım Sanki sende kaldı bir yarım Her nefesim, her anım Sanadır canım
Sandalyesinden kalkıp, gitarı sandalyenin üzerine koydu ve yanıma doğru yürümeye başladı. Gözlerim dolu dolu onu izliyordum.
Tam karşımda dikildi ve derin bir nefes aldı. Park bomboştu ve sokak lambalarının olduğu direklere, renkli ışıklar ve Burak ile birkaç fotoğrafımız asılıydı.
Demek bu yüzden tüm gün Afife ve Irmak ile evde tıkılı kalmıştım.
"Özür dilerim. Elimden özür dilemekten başka bir şey gelmiyor inan. Keşke o berbat anın yaşanmaması için, zamanı geriye alabilseydim. Keşke senin gözlerini ağlarken, bana hayal kırıklığı ile bakarken görmeseydim."
Barış diyen tarafım ağır basıyordu. Yaklaşık 2 haftadır ikimizde, konuşmuyorduk ve üzüntüden kahrolmuştuk. Ben onu Irmak'a sorduğumda yemek yemediğini ve odasından neredeyse hiç çıkmadığını söylemişti. Birkaç kez okulu da ekmişti ve bizden sonra çıkıyordu evden.
