Cutthroat

Chapter 15

Hindi Kaya

"Why were you there?" Miguel asked.

Nandito na kami sa loob ng sasakyan niya. Hindi na bago ang trapiko sa syudad ngunit pakiramdam ko ay ang pinakamalala ay ang ngayon.

Dahil sa kasawiang-palad ay kailangan kong pakisamahan si Miguel.

"Ikaw nga nandoon, tapos ako hindi pwede?" Pagpipilosopo ko. Bakit naman ako sasagot ng maayos sa kanya?

Wala siyang pakialam sa akin, hindi ba? This does not concern him, doesn't it?

It's my business so why does he always have to stick his nose at other people's business? Dammit!

"Serafina!" His voice boomed in the car. Ngunit, hindi ako nagpakitang nagulat ako o natinag. Kumukulo ang dugo ko at nagpipigil lang ako.

Ayokong magsalita. Ayokong magbigay ng reaksyon. I'm on the verge of kicking him out of his own frigging car.

Control yourself, Sera! Utas ko sa sarili.

Ayokong mas lalo lang dumagdag ang inis sa dibdib ko kaya mas mabuti nang iwasan ang lahat ng pwedeng magdulot nang biglaang pagkagalit ko.

Hindi ko naman maiiwasan si Miguel. Hindi ako makakatakbo palayo sa kanya. Kaya ang pinakamainam na gawin ay ang huwag kilalanin ang presensya niya.

Hindi ako sumagot sa kanya.

"Sera?" Miguel glanced at me. Alam kong naiirita din naman siya sa akin dahil hindi ako sumasagot.

In my peripheral vision, I saw his jaw harden. He even gripped the steering wheel tighter.

Still, I kept silent.

"Hindi ko alam ang tumatakbo sa isip mo, Sera," aniya at napasinghap. "Pero, nagiging kahina-hinala ka na."

Nagkasalubong ang aking dalawang kilay. Pinanlisikan ko siya ng tingin.

"Nagsalita ang hindi?" Sagot ko. Ramdam na ramdam kong hindi niya ako gusto whether as a friend, a sister or more than that. Simula pa naman noon, Miguel treated me with blandness.

Ngunit, bakit ba siya nakadikit pa rin sa akin hanggang ngayon?

"I have my reasons," sabi niya sa mas seryosong tono. "Siguro naman hindi ka bobo para hindi pa rin malaman ang mga dahilan ko."

I clicked my tongue as I cross my arms. "I don't have to be a genius, either," I retorted.

"I'm sorry if we're stuck in this situation, Sera."

I scoffed. "I'd understand if you kill me, right now. I know you're waiting for it so feel free to do so."

Let's talk about death. I don't care. Hindi ba mabuti nga iyon para hindi ako araw-araw nakakaramdam ng bigat sa loob.

It was a burden on my heart everyday. Siguro, noong una, wala lang iyon sa akin. Kaya ko naman. It did not bother me at all!

Ngunit, nang tumagal, nagsisimula na akong makaramdam ng pagod. I started to realize how heavy it is to sink my heart deeper and further. Nagsimula akong mangawit at halos sumuko.

"Not until I get the truth, Sera," he chided. A ghost of his devilish smirk on his lips. "Maybe I can ask my men to discard you right after I discard your family."

Napakuyom ako ng panga. Halos lumabas na ang mga mata ko mula sa kinalalagyan nito. I was glaring at Miguel too long!

I felt the pressure in my eyes and jaw. Without looking at my own reflection, I can tell that my eyes are bloodshot.

"Truth?" May pang-iinsulto akong humalakhak. "Katotohanan ba ang gusto niyo?"

Dahil para sa akin, hindi! Pare-pareho silang lahat. Hindi katotohanan ang gusto nila, paghihiganti.

Gusto lang nilang maghiganti!

Atat na atat lang sila sa katotohanan dahil iyon ang susi nila para maghiganti.

"Hadn't my uncle admitted his past crime? Ano pa ba ang hahabulin niyo mula sa amin?" Tanong ko.

"I said it, Sera," he said. "I'll say it again. It's truth."

Itinigil niya ang kanyang sasakyan sa gilid ng kalsada. Nanatili ako sa kinauupuan ko. Binaling niya ang matatama niyang tingin sa akin. Ang kanyang braso ay nakasandal sa kinauupan ko.

Hindi kami masyadong magkalapit o masyadong magkalayo ngunit naaamoy ko pa ang samyo ng pabango niya.

Napalunok ako. Ngayong nakatingin siya sa akin ay nakaramdam ako ng pagkailang.

"Pareho lang kayo ni Ate Fajline," sabi ko at napasinghap. Humugot ako ng lakas upang direktang tingnan siya sa mga mata.

Malalim at maiitim ang mga balintataw niya.

It reminds me of black agate. You can't see anything in his eyes full of darkness besides my own reflection.

"Katotohanan ba ang gusto niyo? Ayan na sa harapan niyo pero hindi niyo naman kayang tanggapin!" Angil ko. "Dahil iba ang pinaniniwalaan niyong katotohanan. At nandito ka ngayon, sinusundan ako. Para ano? Magkaroon kayo ng dahilan na ang ama ko ang mamatay tao rito. Lysander Dilaurentis is the killer. Is that the truth you want? A fabricated one?"

Kinagat niya ang labi niya. Napayuko siya at napailing. Habang ako ay hindi maalis ang malapunyal na tingin sa kanya. Mabilis ang pag-akyat-baba ng aking dibdib.

Anger seethe through me. It's anger that kept my blood rushing and my bronze skin flushing. It spread in my system like wildfire... so feral... so savage... something so uncontainable.

"Sera, tumatakbo ka sa gilid ng daan. I was damn worried about you when I saw you hiding behind a post so wretched!" Matigas ang pagkakasambit ni Miguel. Hindi lang ako ang galit rito.

Pati siya...

The pupils of his eyes turned at its darkest shade. I can sense his anger... a cold type of anger. His blood frozen and his gazes cold. It looks like something seeping through his skin, making his veins wrapped in frost. His blood like a frozen river, his heart a stone. It was the type of anger that makes you feel so numb... so apathetic... merciless.

"I damn thought someone was after you!" He growled. "I was fucking worried for you!"

Sinubukan kong hanapin sa mga mata niya, sa mukha niya ang pag-aalala.

I just want to know if he's genuine but all I can see is his hard expression and icy eyes.

"Worried? Why?" Napailing ako sa kanya. "You are a cold man. You never cared for me! Miguel, hindi ako bata para agad na maniniwala lang—"

I was cut with what I'm saying when Miguel cupped my cheeks.

Masyadong mabilis ang nangyari. Nagulat na lang ako nang hinila niya ako palapit sa kanya.

Our nose pressed beside each other as his breath brush my lips. His large hands on my cheeks and nape. Bigla akong nakaramdam ng init na mabilis kumalat sa aking sistema. Pakiramdam ko bawat hibla ko ay nakukuryente.

"Is staying by your side not enough?" He asked, his voice very melancholy... a new sound to my ears. It was something I never heard from anyone especially from him.

But, it felt soothing. Bigla kong nakalimutan ang dapat kong maramdaman. Tila natunaw ang galit ko. At, ngayon ay nagpapatianod na lamang ako sa mga bago at hindi pangkaraniwang sensasyong nararamdan ko.

His lips found its way on my forehead. He kissed it.

It was a feeling of respect and worth that he gave me.

"I can swallow my jealousy and anger as long as I could stay by your side, Sera. Not even the thing of the past can make me hate you," sabi niya. Muli niya akong hinalikan sa noo. "Hindi ko kaya."

☕

Vote | Comment | Share