Cutthroat

Chapter 9

Sino ang Masisisi?

Saktong nakauwi ako sa condo nang nagkasalubong kami ni Leander sa elevator.

"Bago ka lang?" Nagtataka kong tanong.

"Yeah," he replied.

Tinapunan ko siya ng tingin na may pagdududa. "Saan ka nanggaling?"

"Bakit, ikaw? Saan ka ba nanggaling? Hindi ba dapat may klase ka?" Pagbabalik niya ng tanong.

Umirap ako. "Hindi mo ba alam ang nangyari? Nakulong si Tito at wala ka man lang pakialam? Saan ka ba nagsusuot?" Humalukipkip ako at umismid.

"My doctor," matipid niyang sagot.

The elevator opened. Nauna siyang maglakad palabas. Nakasunod lamang ako sa kanya. "Sino'ng doktor iyan?"

"Sera, that's my business, already," he said.

"I'm your sister. I should know," I told him.

He stopped in his tracked and turned to me. His face stern and hard. "Don't act like this concerns you, Sera. You don't even care with what's happening around you!"

Nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Ako? Walang pakialam? Seryoso ba siya rito?

"Nakakapagtataka lang, Kuya Leander. Nakakapagtataka lang kung bakit mula alas syete ng umaga hanggang ngayon, wala ka sa condo. Doctor ba talaga ang pinuntahan mo?" Tanong ko. "At, sino'ng walang pakialam dito, ha? Sa ating dalawa, ikaw ang walang pakialam! Alam mo bang nakulong si Tito dahil sa Fajline mo?"

Nagtiim-baga siya. Pagod niya akong tinitigan. "Kaya nga nandito ako, hindi ba?"

Pinaningkitan ko siya. Tiningnan ko sa mga mata niya kung may katotohanan pang natitira sa kaluluwa niya. "Doctor ba talaga ang pinuntahan mo? Ano ba katagal ang usapan niyo ng doktor na iyan an inabot ka ng bente-kwatro oras?"

Kinuyom ni Kuya ang panga niya. "You know what, dear little sister? You look angelic but you've got an annoying personality. Stop being nosy."

He, then, started walking again. Iniwan niya lang ako sa corridors.

For once, pwede bang maging mabait naman siya tulad ng dati?

I understand. Malayo kami sa isa't isa sa matagal na panahon. Ilang taon siyang nag-aral sa ibang bansa at doon na rin bumukod. Habang ako nandito sa Pinas. Nawala ang amor namin sa isa't isa bilang magkapatid. Para sa amin dalawa, okay na magkita, okay rin kung hindi na.

He changed. I changed. Both distance and time drifted us apart. Ngunit, nandoon pa rin ang pag-aalala ko para sa aking kapatid.

"Mom?" I hesitantly spoke on the phone.

"Bakit, Sera?" Tanong ni Mommy. Naririnig ko ang kaunting kainipan sa boses niya. "May problema ba? Ano? Nakausap mo na ba si Domingo?"

"No Mom. I'm just concerned with Kuya Leander. Kilala mo ba ang doctor na tumitingin ngayon kay Kuya?" Tanong ko. "Tito Domingo is not here anymore to look after him or see him."

"Well, your Tito said it was Dr. Aranjuez," sagot ni Mama.

Dr. Aranjuez.

"What hospital, Mom?" I asked.

I heard some muffled voice in the background. Siguro nasa headquarters siya ng foundation namin. Alam kong busy siya. Sumabay pa ang isyu kay Tito Domingo. Ngunit, nag-aalala lang talaga ako para kay Kuya.

"Ma'am Alaine, magpupulong na po..." Rinig ko ang boses ninuman na kumakausap kay Mommy.

"Sera, I really am busy, right now. If you have concerns with your brother, pwedeng mamaya na lang. You can just text it to me. Ako na bahalang pagsabihan siya," sabi ni Mommy. "Aren't you suppose to work with your brother to fix the mess of Domingo?"

"Tomorrow, Mom," I sighed. "Napag-usapan na namin ni Kuya na kakausapin namin si Tito bukas."

"Ipapabukas niyo pa?" Reklamo ni Mommy. I could hear her grunt in agitation. "Bueno, bukas nang umaga asekasuhin niyo iyang tiyuhin niyo. At, baka madamay na naman tayo sa gulo!"

Hindi pa ba tayo damay, My? Gusto ko sanang sabihin ngunit ayaw ko nang mas humaba pa ito.

I dare not add fuel to the fire.

Pinutol niya na agad ang tawag.

"Dr. Aranjuez," pagbubukang bibig ko.

There's familiarity in his last name.

I've tried to search for all the hospitals available here in the city. May nakita akong sampung malalaking hospital at napakaraming clinics, medical laboratories at centers.

Malay ko ba kung ilang doktor ang nandito sa syudad ng Iloilo.

Napakagat-labi ako. Dr. Aranjuez? Has he or she been acquainted in our family?

I shrugged it off. That's the least of your concerns now, Sera!

"Ikaw na ang pumunta kay Tito Domingo," ani Kuya kinaumagahan. "I have to take care of other things."

Napataas ako ng kilay sa kanya. Tiningnan ko siya mata ngunit umiiwas siya. I tried to trace his line of vision but he kept his eyes averted from me.

"Ano'ng other things, Kuya? Are there other things in your list of priorities other than fixing your own mess?" I snapped. Punumpuno na ako sa mga alibis niya!

"Mess are cleaned not fixed. Second, I don't have a mess to clean so it's not even in my list of my priorities," he answered. Iritado ang boses niya. It's his self-defense mechanism working, again!

"Clean or fixed your own mess! You never did any of those, don't you!" May panghuhusga ko siyang tiningnan mula ulo hanggang paa. Unti-unting nawawala ang respeto ko sa kanya. "Walang kang nilinis na kalat o inayos na gusot. You prefer forgetting about them."

"Serafina!" May pagbabanta siyang lumapit sa akin ngunit hindi ako nagpatinag.

"Gabriel Vernan had an accident when he tried looking for me in the middle of a storm dahil hindi ako nakauwi agad. Ngunit nabunggo mo ang motorsiklo niya, hindi ba? What did you do? What did our family do?" I blurted everything out just as how my emotions bursted like a grenade. "You took advantage of Gabriel's temporary amnesia. Police were bribed it was an accident in the slippery road and nobody caught the culprit since it ran away. Ikaw? You pretended you were in Iloilo City when in truth you're with your rascal friends. You drove the roads of Tobias drunk. Hindi ba? Kaya nga may gasgas din ang sasakyan mo nang umuwi ka sa mansion, hindi ba?"

"Shut up!" He growled.

"Pasalamat ka at hinayaan ng mga Vernan ang kaso. Isipin mo na lang..." Natigil ako saglit upang habulin ang aking hininga. Malakas ang pintig ng aking puso. This feeling is new. Ganito pala ang pakiramdam ng pumapakawala ng damdamin... ng saloobin. I never felt this way since I'm always the one who chooses to conceal. "Paano kung namatay si Gabriel at hinabol ng Vernan ang kriminal? Sino sa tingin mo ang sasalo sa iyo?"

Matama ko siyang tiningnan. One person si enough to cover up the mistakes of the past.

Hindi na nga tama na ipinasakripisyo mo ang isang tao para lang makalaya ka at magkaroon ng isa pang pagkakataong mabuhay. Hindi na pwedeng may isa pang isasakripisyo para lang maipagpatuloy mo ang ninakaw mong buhay at oras.

"Gabriel did not die," he replied. "He was not harmed by me. Kung hindi ka kasi pumupunta sa gubat, hindi rin iyon mangyayari sa kanya."

"Sige lang, Kuya," sabi ko. Itinaas ko ang isang kalay at napahalukipkip. "Nasisi mo na lahat nang pwede mo masisi sa kagagawan mo. Sa susunod na magkakamali ka, wala ka nang masisisi kung hindi sarili mo."

"We damn share the blame for Gabriel Vernan, Sera."

Nanlaki ang aking mata.

I punched his chest but he did not budge or wince in pain. Tumayo lang siyang parang bato, walang damdamin!

"Mind you, your condition before was not an excuse," I glared at him. "It's a miracle God cured you."

☕