Hetalia Axis... Silesia?! - Tom 3 ✓

Rozdział 31 - Niepodległość

[4 lipca 87 – niedziela]

Obudziłam się zalana potem. Nawet nie pamiętałam już, co mi się dokładnie śniło, wciąż przed oczami miałam jednak fiołkowe oczy.

Rosja.

Nie wiedziałam, co koleś robił w moich snach, ale wybaczam mu. Lepszy koszmar z Ivanem, niż mokry sen o Francji. Przynajmniej obudziłam się z krzykiem, a nie z rozczarowaniem.

Boże, jakie to smutne.

Przewracałam się jeszcze chwilę z boku na bok, aż w końcu poddałam się i wstałam, przeciągając się potężnie. Było gorąco jak w piekle, więc po odświeżającym prysznicu ubrałam krótkie, jeansowe spodenki i żółtą, luźną koszulkę na ramiączkach z motywem kwiatów.

Nienawidziłam upałów. Słońca. Lata.

Byłam dziwaczką pod tym względem, osobiście wolałam chłodne, zachmurzone dni. Kochałam deszcz i burze, o ile oczywiście byłam wtedy w domu, a nie na zewnątrz. Błyskawice tańczące po niebie były dla mnie niezwykle pięknym widokiem, przedstawiającym niszczycielską siłę natury.

Spojrzałam na zegarek. Było parę minut po godzinie dziewiątej, więc skierowałam się w stronę drzwi, żeby przygotować śniadanie.

Pomimo nieprzyjemnego snu miałam dość dobry humor i nawet nuciłam coś pod nosem, kiedy grzebałam w lodówce. Dziękowałam przy tym wszystkim możliwym Bóstwom, że Anglia nie założył jeszcze kłódki na lodówkę za te moje wieczne podjadanie. Uwielbiałam jeść i zjadłabym prawie wszystko. Robali bym jednak nie tknęła, nawet gdyby mi za to zapłacili.

Zasiadłam do stołu i wgryzłam się w kanapkę. Nie smakował mi angielski chleb. Znaczy... Był zjadliwy, ale nie dorównywał polskiemu chlebkowi z pieca. Pumpernikiel też był w sumie zajebisty.

Długo się jeszcze rozwodziłam nad walorami chleba różnego gatunku, aż w końcu wybiła godzina dziesiąta, więc zaskoczona spojrzałam w głąb przedpokoju.

Anglia już dawno powinien zejść na śniadanie. Co ja mówię... Już dawno powinien być po śniadaniu, po porannej gazecie i po zjebaniu mnie za jakąś małą istotną rzecz.

Pewnie zaspał.

Uśmiechnęłam się do siebie. A to podobno ze mną było jak z dzieckiem. Postanowiłam być jednak dobrą przyjaciółką, więc naszykowałam Anglikowi kolorowe kanapki, zaparzyłam herbatę, jaką zazwyczaj rano pił, zwinęłam gazetę i wszystko to ułożyłam ładnie na drewnianej tacce. 

Uchachana od ucha do ucha ruszyłam powoli w stronę jego pokoju, wybiegając wyobraźnią za bardzo w przyszłość, gdzie Brytol cieszy się ze śniadania i spędzamy razem miło dzień. Wizja ta była nieco złudna, bo mając na uwadze nasze charaktery, prawdopodobnie będzie zupełnie na odwrót.

Zapukałam cicho do jego pokoju i gdy odpowiedziała mi cisza, to zaniepokoiłam się i zapukałam jeszcze raz, tylko mocniej jak komornik. Wciąż nic.

Przez myśl przeszło mi, że Anglik mógł spaść w nocy z łóżka i rozbić głupi łeb o szafkę, więc wystraszona weszłam do pokoju nieproszona, choć wiedziałam, że mi nie wolno.

— Arthur? — zapytałam nieśmiało, wciąż trzymając tacę w rękach jak kelnerka.

Odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam chłopaka wciąż smacznie śpiącego w łóżku. W pokoju panował półmrok, więc postawiłam jedzenie na szafce obok łóżka i podeszłam do okna, by rozsunąć ciężkie zasłony i wpuścić do pokoju nieco światła i świeżego, letniego powietrza.

— Wstajemy~ — zanuciłam wesoło.

Wolałam go obudzić i dostać zjebę, że go budzę, niż go olać i dostać jeszcze większą zjebę za to, że go NIE obudziłam. Anglia był pod tym względem nieco podobny do mnie. Wszystko, kurwa, było źle, co by się nie zrobiło.