COTTON CANDY

EPISODE 9

Zawgyi

နံနက္ခင္း၏ အလင္းေရာင္က အျမင္အာရံုကို လႊမ္းလာသည္မို႔ အလိုလိုပြင့္က်လာသည့္ မ်က္လံုးမ်ား။ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရင္းႏွီးေနသည့္ အခန္းပတ္ဝန္းက်င္က သေဘာမက်ဖြယ္ရာ ႀကိဳဆိုေနျပန္သည္။

*ခုထိ ငါဒီမွာ ရွိေနတုန္းလား*

ထထိုင္ဖို႔လုပ္ေတာ့ ႏြမ္းလ်ေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါသလို။ေျခာက္ကပ္ေနသည့္ အာေခါင္ေၾကာင့္ ေရတခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္မိ၍ကုတင္မွ ဆင္းမည္အျပဳမွာ စားပြဲေပၚမွာ အသင့္ရွိေနေသာ ေရဖန္ခြက္ေၾကာင့္ လူက အလိုလို ရပ္တန္႔၏။

"ႏိုးလာၿပီလား"

တည္ၿငိမ္သည့္ ဩရွရွအသံတစ္ခုေၾကာင့္ မေက်နပ္မႈႏွင့္အတူ မရည္ရြယ္ပါပဲလ်က္ ဆူဟို ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို အလိုလိုဖိကိုက္မိရက္သား။ထပ္ၿပီး ထိုသူ႔ဆီ၌သာ ေရာက္ေနခဲ့ျပန္သည္ေလ။

"ဘယ္လိုေနေသးလဲ"

အထူးသျဖင့္ ဆူဟို တခ်က္ေလးေတာင္ မျမင္ခ်င္သည့္ထိုသူႏွင့္ တစ္မိုးေအာက္အတူရွိေနျခင္းဆိုသည္ကပင္ စိတ္ပင္ပန္းလြန္းေနရသည့္ထဲ တစ္အိမ္ထဲျပန္ေရာက္သြားရျခင္း၌ ဆိုဖြယ္ရာမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ မုန္းမိသည္။စိတ္ရွိတိုင္းသာဆို ဝုန္းဒိုင္းၾကဲၿပီး အေဝးဆံုးသို႔ ထြက္သြားမိခ်င္ေသာ္ျငား လက္ရွိ၌ လူက တကယ့္ကို အားအင္ကုန္ခမ္းေနသလိုပင္။

စိတ္တိုင္းက် မျဖစ္ႏိုင္ေသာ ဘဝႀကီးကို ေနာက္တႀကိမ္ထပ္မုန္းမိျပန္သည္။သို႔ေသာ္ စိတ္ထင္၍လားမသိ၊ မွိုင္းညိဳ႕ညိဳ႕သူ႔မ်က္ဝန္းမ်ား၌လည္း အသက္မဲ့ေနသလို၊ သူ႔အျပဳအမူမွာလည္း ခါတိုင္းကဲ့သို႔ တက္ႂကြျခင္းမရွိလွ။သို႔တိုင္ ရင့္က်က္ခန္႔ညားဆဲ အသြင္ကျဖင့္
မာန္အရွိန္ႀကီးစြာ ထင္းေနလ်က္ပင္။

အေျဖမရွိေသာ ဆူဟို႔ေၾကာင့္ေပလားမသိ အနားသို႔ေရာက္လာကာ နဖူးထက္သို႔ ထိကပ္လာေသာ လက္ဝါးျပင္က်ယ္ေၾကာင့္ လူမွာ အလိုလို ခပ္က်ံဳ႕က်ံဳ႕ျဖစ္သြားရသည္။လူတကာေျပာသည့္ ဆူဟို၏ ဝိုင္းစက္ကာ ျပည့္ေဖာင္းေနေသာ မ်က္ႏွာသည္ သူ႔၏ လက္ဝါး၌
တစ္ဝက္စာမွ်ပင္ မရွိခ်င္သည့္ အျဖစ္ကိုလည္း ဆူဟိုမေက်နပ္။