ჰოსოკი
უკვე დღეებია რაც ოთახიდან არ გავდივარ, არც ვჭამ.კარზე მიკაკუნებენ.
- ჰოსოკ გთხოვ გამოდი რა ამ წყეული ოთახიდან.-ყვირის ჯინი. შენი დახმარება მჭირდება.
ვიცი რომ ჩემი გარეთ გატყუება უნდა, მაგრამ მაინც ვპასუხობ მას.
- რა ხდება ჯინ? სახლი ხომ არ იწვის?
- არა მაგრამ მე ყურები მეწვის, დამეხმარე თორემ ჩვენი ქორეოგრაფიის მასწავლებელი მიმასიკვდილებს.- ამბობს ჯინი და ოდნავ მეღიმება რადგან ვიცი ამ წამს როგორი სახეც ექნება.
- ქუქი სადაა ან ჯიმინი. თეჰიონიც საკმაოდ კარგია ცეკვაში.- ვამბობ და მის პასუხს ველიიი.
- სადაა? კაი კითხვაა.- ამაბობს ჯინი. სად იქნებიან ქუქი მის ლიზას ვერ შორდება იუნგი კი ჯიმინის თავს არავის უთმობს. თეჰიონი იმ არაფრის მაქნის ბექიონს ხვდება და რაც შეეხება მონის ისც ჩემს დღეშია.- ამბობს საწყალი ხმით.
- კარგი, კარგი გამოვალ.-ვამბობ და ვდგები.
- ღმერთო ჩემო დაგიყოლიე და ამ წყეული ოთახიდან გამოგიყვანე.-ყვირის ჯინი. წინ მივდივარ ის კი უკან მომყვება მისაღებში ბიჭები არიან მათ ვუყურებ და ჯინს ოდნავ გაბრაზებული ვუცქერ.
- მომატყუე?
- არა.- ამბობს და ისიც მათ უყურებს.
- აბა?
- ჩვენ რაც ჯინმა თქვა იმ გეგმის შესრულებას ვაპირებთ.- თქვა იუნგიმ.
- არ გშია?- მეკითხება ჯინი.
- არა...
- როგორ არა.-ამბობს თეთე.
- კარგი ხო ოდნავ, რა გვაქვს?
- არაფერი ამ დღეებში შენ ჩემს გამზადებულ კერძებს იწუნებ და ახლა პიცას მაინც შევუკვეთავ შენთვის იქნებ ის მაინც მოგეწონოს.- ამბობს ჯინი და ტელეფონს იღებს.
- პიცას?
- ჰოო რა იყო? არ გინდა?
- სულ არაფერი არ გაგიკეთებია.- ვამბობ მოწყენილი სახით.
ESTÁS LEYENDO
ის დაბრუნდა. / Completed / ✔️
Fanfic- მშვიდობაა შენს თავს? - მენატრებოდი.- ვამბობ და ოდნავ ვეხები ტუჩებით კისერზე. * * * * * მონი გახსოვს ერთხელ რომ მითხარი. თუკი ერთად ვიქნებით ყველაფერს გავუმკლავდებითო. - ჰოოო.-ვამბობ და მეღიმება. - ჩვენ ერთად ვართ, ყოველთვის ერთად ვიყავით, ჩვენ...
