ის დაბრუნდა. / Completed / ✔️

35

ქაიიი

ღამით ტელეფონის ზარი მაღვიძებს უცხო ნომერია, მიკვირს თუმცა მაინც ვპასუხობ.

- გისმენთ.

- კიმ ჯონინი ბრძანდებით.

- დიახ თავად ვინ ხართ?

- ჩვენ პარკ ჩანიოლთან დაკავშირებით გირეკავთ.

- ჩანიოლთან დაკავშირებით?

- დიახ ის ცენტრალურ საავადმყოფოშია.

- რას ამბობთ, მას, რა სჭირს ჩანიოლს?- ვყვირი ტელეფონში და კისრიტეხვით ვიცმევ შემდეგ კი პირველივე ტაქსით საავადმყოფოსაკენ მივრბივარ.

პალატაში შევდივარ და ფეხები მეკვეთება ჯერ ბექიონის სიკვდილიც კი ვერ მომეშუშებინა და ახლა როდესაც მას ასე ფერმკრთალს ვხედავდი, გული ნამსხვრევებად მეფლითებოდა. ცუდად ვიყავი. მას რომ რამე დაემართოს მართლაც რომ გავაფრენდი. მის გვერდით ვზივარ და ველოდები მის გამოფხიზლებას პალატაში ექიმი და მასთან ერთად კიდევ ერთი კაცი შემოდის, თავიდან ვერ ვცნობ მას მაგრამ შემდეგ ეგრევე ვხვდები თუ ვინ არის.

- აქ რას აკეთებთ?- ვამბობ და მას ვიყურებ.

- დამშვიდდი პატარავ.

- შენი პატარა არავინ არ არის, აქედან მიბრძანდი.

- რა გავაკეთო?

- რაც გაიგონე, მას შენი ნახვა არ უნდა წადი.

- ის ჩემი ძმაა.

- ძმააა? სერიოზულად და მაშინ არ იყო შენი ძმა როდესაც ძალიან ჭირდებოდი?

- ქაი...

- არა არ მაინტერესებს რას მეტყვი, უბრალოდ აქედან წადი და აღარ დაბრუნდე თუ მართლა დარდობ მასზე, უბრალოდ გაქრი მისი ცხოვრებიდან.

- ამას როგორ მეუბნები ქაი ის ხომ ჩემი ძმაა.

- ძმა რომელსაც დედ-მამა მოუკალი.

- მაშინ მე...

- შენ არც ახლა ხარ კარგად, გთხოვ წადი, გევედრები.