Different Worlds /Farklı dünyalar |MYG|

•38•

'Marita sana bir şey sormak istiyorum'

Neden biranda ciddileşmişti bilmiyorum ama bu durum  beni germişti.

"Peki"

'Annen sana şiddet uyguluyor değil mi?'

O an gerçekten ne söyleyeceğimi bilmemiştim. Avuçlarımı dizlerimin üzerinde birleştirmiştim başımı aşağı eğmiş bekliyordum. Belkide soruyu hiç sormamış gibi davrabilirdik haa?

'O gün yani bizi kurtardığın gün müdürün odasında olanlar, annem geçen kolunda izler gördüğünü ve sebebini bilip bilmediğimi sordu.

Açıkçası az kalsın beni dövecekti. Sana dövüş dersi verdiğimi biliyor ve çalışırken benim sana yaptığımı sanmış. Ama ben birşey yapmadığımı söyleyince... Gerçekten anlatmak ister misin?'

Yalan söylemek zorundaydım. Böyle  birşeyi öğrenmesini istemiyordum.

"Hayır. Yani yok öyle bir şey. Sadece evdeki çalışanlardan biri bana saldırdı. O yüzden. Kolumdaki izlerin nedeni oydu. Yani annem bir şey yapmadı"

Kitabı açtığımda eliyle kapatarak masanın kenarına doğru eliyle ittirmişti.

'Bu gün ders çalışmayalım belli ki sen bir sorundan dolayı erken gideceksin değil mi?'

"Evet öyle ama daha zaman var lütfen  çalışalım"

Ayağa kalkarak odanın köşesinde duran piaynoya doğru yöneldiğinde merakla onu bekliyordum.

Piyanonun önüne geçtiğinde hemen kalkarak yanına gitmiştim. Çaldığı melodiyi dinlemeye başladığım andan beri piyanoda ne kadar iyi olduğunun farkına varmıştım.

Benim gibi ruhsuz şekilde çalmıyordu. Sanki her bir notayı hissediyordu. Gözlerini kapatmış çalmaya devam ederken yanına geçerek bende ona eşlik etmiştim. O yüzden biranda gözlerini açarak sağına dönmüştü.

'Sen piayno çalabiliyorsun'

"Evet senin kadar hissederek değil ama yapabiliyorum"

Devam ettiğinde bende becerdiğim kadar ona eşlik etmiştim. Sanırım hayatımdaki en güzel anlardan biriydi.

Sonunda durduğunda bu anın bitmesine üzülmüştüm ama her şeyin bir sonu olduğunun farkındaydım.

'Bence kendine haksızlık ediyorsun. Oldukça iyisin'

"Teşekkür ederim ama ben öyle olmadığımı düşünüyorum. Ve seni gördükten sonra daha da emin oldum"

'Piyano her zaman benim hayatımın bir parçasıydı. Belkide o yüzden sana çok iyi çalıyormuşum gibi gelebilir. Nasıl desem o benim ilk aşkım gibi'

"Anlıyorum. İnsanlar her zaman İnsanları sevecek diye bir şey yok. Bazen eşyalara bile bağlanabiliriz. Benimde dert ortağım olan bir günlüğüm var. O yüzden seni anlıyorum"

Sanırım ilk defa birine bunu söylüyordum ama zaten başka pekte söyleyebileceğim biri yoktu.

'Marita istersen bu gün eve erken git. Hem annemde bu gün biraz rahatsız ben ona biraz yardımcı olayım'

"Tabiki benim için sorun yok. Teşekkür ederim hatta gerçekten eve yetişmem gerekiyordu"

Msanın üzerindeki cips paketlerini çantama koyarak tekrar teşekkür etmiştim.

Gülümseyerek benimle beraber evden çıkmıştı.

Ana yola vardığımızda ona doğru dönerek aklımdaki soruyu toparlamıştım.