Dudaklarımı kanlı dudaklarına bastırdığımda gözlerindeki ifadeyi hiç bir zaman unutmayacağımı biliyordum. Büyük ihtimal o da bu öpücüğü asla unutamayacaktı. Gözlerimi kapattım ve o bakışları sonsuza kadar zihnime kazıdım
İki farklı karakterin kendi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yine başladığım yere geri dönmüştüm. Ahh tek umudum burasıydı. Umarım umutlarım paramparça olup havaya karışmazdı.
Sessizce ve kimseyle muhattap olmadan geçip sırama oturdum. Derslerin hemen başlamısını istiyordum. Çünkü sadece bu sırada, bu sınıfta kendimi özgür hissediyordum.
Onun dışında hayatım benim hayatım değildi. Sadece annemin ve onun yardımcılarının yönettiği bir hayatı yaşıyordum.
~
Ders aralarında herkes arkadaşlarıyla şakalaşıp eğlenirken ben sessizce aralarından ayrılıp dışarı çıkıyordum. Yaşadıklarımı o aptal günlük dışında paylaşabileceğim doğru dürüst biri bile yoktu. Kulaklıklarımı takıp gökyüzüne odaklandık. Esen rüzgarla gözlerimi yavaşça kapttım. İşte gerçek huzur...
'İyi gözüküyorsun'
Onun sesini duyduğumda gözlerimi açarak önüme bakmıştım.
'Dün kötü gözüküyordun'
"Evet öyle"
Minho bahsetmişti o yüzden beni taşırken görmüş olmalıydı. Ne yani beni mi merak etmişti?
'Güzel, o zaman ben gideyim'
Ensesini kaşıyarak bir süre öylece bakıp sonra arkasını dönmüştü. Bir şey söyleyecek gibi bir hali vardı ama belliki vazgeçmişti.
Bir kaç adım yürüdükten sonra tekrar arkaya dönerek yanıma gelmişti.
'Oturabilir miyim?'
Sadece başımı olumlu anlamda sallamıştım çünkü sanırım şuan doğru dürüst nefes alamıyordum. Benim yanıma mı oturmak istemişti?....
'Bak... dün kabalık etmek istememiştim. Yani kaba biri değilim fakat özür için bile olsa öyle pahalı bir hediyeyi kabul edemezdim.
Bilirsin... sen ve arkadaşların yani bizden farklısınız. Yani iki ayrı dünya gibi. O yüzden seni kırdıysam özür dilerim ama mümkünse bir daha karşılaşmayalım...'
Ne söyleyeceğimi bilmiyordum. Özür dilemiş ve sonrasında bir daha karşılaşmamamızı istemişti. Keşke son cümleyi söylemeseydin Min Yoongi.
Dizlerinden destek alarak yavaşça ayağa kalkmıştı.
"Peki, haklısın Yoongi"
Söylediğim şeyle bana bakarak başını sallamıştı. 'Aynı fikirde olduğumuza sevindim'
Son cümlesini de söyleyerek yanımdan uzaklaşmıştı. Vee yine birşeyler benim için daha başlamadan bitmişti. Her zaman olduğu gibi. Şaşırmamıştım...
Demek karşılaşmamızı istemiyorsun Yoongi? Güzel artık boş umutlarla yaşamaktan vazgeçmenin zamanı gelmişti bile. Karşılıksız olacak bu aşka kendimi kaptırmadan bitirmek en iyisi olacak. Hoşçakal bir yıldır benle olan güzel duygularım...
