Chainsmoker ft. Luke Hemmings

1

Connor staat voor me, zenuwachtig op 1 been hoppend. 'Ik moet je iets vragen', zegt hij, 'Ella. Wil je met mij naar het gala?' Ik sta met m'n mond vol tanden. Dit had ik niet verwacht.
'Ik vind je leuk, Ella', voegt hij nog toe. Connor kijkt me vragend aan. Ik besef dat hij een antwoord verwacht - een antwoord dat ik niet kan geven.- 'Con...', begin ik, maar ik vind geen vriendelijke manier om hem te vertellen hoe ik me voel. 'Ik ... Voor mij voelt het niet zo. Ik vind jou wel leuk, maar alleen als vriend.Het spijt me.' Weglopen wil ik niet, maar hier blijven staan is ook niet de meest aantrekkelijke optie. Hij lijkt in te storten, maar uiteindelijk zucht hij, wat zijn teleurstelling duidelijk maakt. 'Ik had het moeten weten', brengt hij uit,' hoe had ik ooit durven denken dat iemand als jij verliefd zou zijn op iemand als mij?' Hij ijsbeert rond. 'Connor, je kon het niet weten', breng ik zachtjes uit. Hij haalt zijn schouders op. 'Wat doet het er ook toe?' Ik voel me rot. Connor is mijn beste vriend en ik hou zielsveel van hem, maar niet op die manier. 'Ik...Ik moet maar eens gaan', breng ik aarzelend aan, alsof hij gaat instorten wanneer ik weg ben. Hij knikt. Ik loop de trap af, kijk nog een laatste keer om en zie dat hij diep in gedachten verzonken is. Ik kan niet zien hoe zijn gezicht eruitziet, want hij staat met z'n rug naar me gekeerd. Ik wou hem niet kwetsen, maar ik heb het volgens mij wel gedaan. Terug thuis voel ik geen enkele behoefte om TV te kijken, te lezen of om eender wat te doen. Ik lig dan maar doelloos in de zetel. Het is vreemd om ineens te weten dat mijn beste vriend, met wie ik jarenlang geheimen en gevoelens gedeeld heb, gevoelens voor mij heeft. Het is pijnlijk dat het niet wederzijds is, want geef toe: het zou een mooi verhaal zijn, niet? Twee jeugdvrienden die na vele jaren van vriendschap de liefde bij elkaar vinden. Maar ik heb geen gevoelens voor hem. Wel voor iemand anders, maar die heeft dan weer geen gevoelens voor mij.

Luke Hemmings.Hij is een jaar ouder, hangt rond met z'n eigen groepje vrienden dat erom bekend staat veel te feesten en is een kettingroker. Zijn leven is totaal tegengesteld aan het mijne. Ook heb ik nog nooit een woord tegen hem gezegd, zelfs niet virtueel. Hij is mijn crush. En ik voel me zo stom, zo stom dat ik helemaal obsessed ben met een jongen die ik niet eens ken. Het is niets voor mij om halsoverkop verliefd te worden. Maar het gebeurde toch. Een jaar geleden zag ik hem op de gang en ik werf verliefd. En met elk woord dat ik hem hoorde zeggen, meer en meer. Ik geloofde vroeger  niet dat er zoiets bestond als liefde op het eerste gezicht, want hoe kan je nu verliefd worden op iemand die je niet kent? Dat was wat ik vroeger dacht. Nu zie ik het allemaal net iets anders.
Als je denkt dat ik op z'n uiterlijk val: nee, dat is het niet. Hij is knap, dat wel, maar dat is niet de reden dat ik verliefd op hem ben. Het is iets raars dat ik zelf niet kan verklaren.

Maar goed, hij valt toch niet op me en Connnor wel. Problematisch. Het is vreemd dat Con me zo vroeg naar het gala gevraagd heeft. Het is niet zo dat hij iemand voor moet zijn, want euh, hallo, niemand heeft interesse.

Het geluid van mijn trillende telefoon haalt me uit m'n gedachten. Papa belt me. 'Hey, wil je pizza met extra kaas of met ham?' Ik zucht. 'Doe maar extra kaas.' Nog iets, pap?' vraag ik. 'Euh, wacht', zegt hij en ik hoor hem zijn boodschappenlijstje mompelen. 'Wat zijn T-pon's?' Ik zucht, ik heb hem al zo vaak uitgelegd waar mijn afkortingen voor staan. 'Tampons, pap', zeg ik. 'Oh, oké. Tot straks.' Mijn vader is het zelfs na 2 jaar nog niet gewoon boodschappen te doen. Sinds m'n moeder overleden is staat hij er alleen voor. Wat later hoor ik de auto toekomen en sta op om m'n vader te helpen met de boodschappen. 'Pizza met extra kaas voor de jongedame.' Wanneer ik de pizza zie, vergeet ik even m'n zorgen met Con. Pas wanneer ik de pizza helemaal weggewerkt heb besef ik terug in wat voor moeilijke situatie ik zit. Hoe moet ik hem weer onder ogen komen zonder dat het awkard is?

De volgende dag is het spijtig genoeg al zover. Woensdag, hoewel het maar een halve dag school is zal ik Con niet kunnen ontwijken. Voor ik hem echter tegen het lijf loop , loop ik tijdens de pauze tegen het lekkere lijf van een jongen in de hal. Sommigen zouden het onhandigheid noemen, maar noem het gerust lompheid. Ik kijk omhoog en shit, het is niet zomaar één of andere lekkere jongen, het is Luke. 'Sorry, ik zag je niet.' Even ben ik te verbaasd/onder de indruk van Luke om iets te zeggen .'Gaat het wel?' Hij kijkt me vragend aan. Ik kom terug uit m'n trance. 'Euh, ja, sorry', weet ik hakkelend uit te brengen. Hij trekt zijn wenkbrauwen op: 'Ben je zeker? Het lijkt er niet op.' Ik weet een geforceerde glimlach tevoorschijn te toveren. 'Oh, jawel hoor.' 'Ik ben Luke.' Zonder na te denken antwoord ik: 'Dat weet ik.' Shit. Hij kijkt me verward aan. 'We hebben samen Engels', red ik mezelf. 'Oh ja, natuurlijk', zegt hij, 'het spijt me, ik herinner je naam niet meer.' Goed hoor, hij weet niet eens m'n naam. 'Ella', zeg ik. 'Oh ja, natuurlijk, Ella!' Hij lijkt mijn naam te herkennen. Misschien van de 938759238749O andere Ella's die hier op school rond lopen. Mijn ouders waren niet zo creatief, zeg maar. 'Ik moet naar de les', zegt hij, 'maar het was fijn je te ontmoeten, Ella.' Ik knik. 'Dat is wederzijds, Luke.' Heb ik zonet echt gesproken met mijn crush? Na meer dan een jaar was het misschien wel tijd. En hij was wel zo vriendelijk zich voor te stellen. Mensen stellen zich toch niet voor als ze niets met je te maken willen hebben? Ik roep mezelf terug tot de orde: Luke wou gewoon vriendelijk doen, meer niet. Alsof de ontmoeting me Luke nog niet genoeg was, duikt Con ineens voor me op. 'Wat dacht je, ik ga me meteen met een ander
Inlaten?Je wilt gewoon van me af. Dat had je even goed kunnen zeggen. Ik hoef niemand in m'n leven die er niet wil zijn.' Hij ziet er gekwetst uit. Maar ik ken hem goed genoeg om te weten dat hij de echte situatie snapt. 'Ik liep gewoon tegen hem aan.' Hij zucht. 'Gewoon? Je wou het, komaan, Ella. Het is allemaal iets te toevallig.' Ik moet naar de les, maar ik moet het ook uitpraten met Connor. En als ik tussen die twee moet kiezen weet ik wat het belangrijkst is. 'Kom mee', zeg ik. Ik neem z'n hand en trek hem mee, richting een plaats tussen kluisjes in waar we net iets minder zichtbaar zijn. Leerkrachten zijn overal, de cipiers. 'Connor, het spijt me echt van gisteravond, maar ik kan niet doen alsof ik gevoelens heb voor je. Ik kan niet doen alsof ik verliefd op je ben als dat niet zo is. En ik hou van je, maar als een vriend. Een goeie vriend, die ik niet kwijt wil.' Hij ademt even in en uit. 'Ik dacht gewoon...ik dacht gewoon dat jij ook iets voelde. Daar leek het op en ik dacht echt dat wij iets konden worden. Ik weet wel dat je iets voelt voor die Luke, maar... ik dacht dat het gewoon een stomme crush was en dat je wanneer je mijn verzoek zou krijgen hem helemaal zou vergeten. Hij is niet goed voor jou, Ella.' Ik omhels hem als antwoord. 'Ik denk dat mensen niet altijd weten wat goed voor hen is.' Hij glimlacht naar me en ik voel dat het oprecht is. 'Zoals de les missen. ' Ik lach. 'Ga maar snel dan', zegt hij. 'Jij ook, tot straks.' Ik kom de les binnen en wordt aangekeken alsof ik net 3 mensen, waaronder een baby van 6 maanden, doodgeschoten heb. Ik ga naar de leerkracht en zeg: 'Ik moest even naar het toilet. U begrijpt het wel.' Ik weet het, ik weet het. Ik maak misbruik van mijn maandstonden. Maar goed, dit is voor al die keren dat ik in L.O. moest mee zwemmen en moest mee turnen terwijl ik daar niet in staat voor was. 'Ga maar zitten, Ella.' Na twee lesuren kan ik eindelijk naar huis. Con staat al op me te wachten. 'Nou, dat was me een diep gesprekje', lacht hij. Ik knik. 'Het was wel nodig.' Ik merk dat hij, terwijl we wegwandelen van school, af en toe zijdelings naar me kijkt. Ik besluit er niet op te reageren. Uiteindelijk moet het niet gemakkelijk zijn om gevoelens te delen en afgewezen te worden. Maar wat had ik anders moeten doen? Ik wou hem niet kwetsen, maar doen alsof je gevoelens voor iemand hebt is a waste of time. Zowel voor jou als voor de ander. Er kan toch niets uit groeien en als je het uiteindelijk toch moet vertellen komt het dubbel zo hard aan. We zijn iets verder de straat ingelopen en dit is het punt waar onze wegen scheiden, tijdelijk dan toch. 'Tot morgen, Con', zeg ik. 'Doei.' Op weg naar huis denk ik terug aan de ontmoeting met Luke. Ik mag niet hopen, maar hoop doet leven, toch? Ik ga, wanneer ik thuiskom, meteen voor m'n bureau zitten en probeer te studeren. Morgen heb ik een belangrijke test, die ik moet halen. Ik merk echter dat ik me laat meevoeren door fantasiëen over Luke en mij. Pff, focus, focus.