PERESTİŞ

7

Bizimkiler saçma davranışlarına devam ederken biz burda hayal aleminde onların mutluluklarını okuyalım. Anca böyle isteriklerimiz oluyor çünkü:)

Yorum atmayı unutmayın lütfen

Keyifli okumalar

Nisa'dan

Resmi olarak sevgili olmamızın üzerinden tam bir hafta geçti. Bu süre içinde birlikte çalışmaya başladık ve hatta benim için bir video bile çekip yayınladık.Bu şekilde daha çok motive olduğumu ve fazlasıyla eğlendiğimi söylemeden geçemeyeceğim.

Cemal genel olarak benim evimde kalıyor ve gün içerisinde başka işlerimiz yoksa sürekli birlikteyiz ve bu durumdan ikimiz de fazlasıyla memnunuz. Zaten kendi evine gitmeye de üşeniyor uzak olduğu için. Sonra sabah bir daha benim yanıma gelmek falan bayağı gereksiz olduğu için o da burdan çıkmamakta buldu çareyi.

Ama son iki gündür gündüz benim ve onun ayrı ayrı işlerimiz oluyor ve akşamları da kendi evinde kalıyor. Hatta mesajlaşma dışında hiç konuşmadık bile.

Ben de şimdi saat gece yarısı olmuşken henüz eve geldim. Üzerimi değiştirip hemen yatağa atladım. Evet atladım. Telefonu elime alıp Cemal'i aramaya hazırlanıyordum ki kendisinin beni aradığını gördüm. Hem de görüntülü.

Gülümseyerek açtım. O da beni görünce güldü. Bir süre sadece bakıştık. Özlemişim salağı.

"Nasıl özlemişim. " ama bunu söyleyen tabi ki ben değilim.

"Özlediysen gelseydin." Trip modunda olduğumu görünce gülmeye başladı. Artık beni hiç ciddiye almadığını fark ettim. Zamanında trip kotamı fazlasıyla doldurdum sanırım. Az kahrımı çekmedi çocuk. Ah eski günler.

"Kuzum işlerimiz var. Sen de boş değilsin ki hiç. Bir kaç güne daha rahat oluruz zaten. O zaman da bıkarsın benden." Omuz silktim.

"Beş ay her gün senin her halini görmüşüm ben. Şimdi mi bıkacağım?"

"Doğru. O halimizle bile sevmişiz birbirimizi be. Ne büyük aşk." İkimiz de gülmeye başladık. Ne günler atlattık birlikte. Şimdi düşününce aylarca ayrı kaldığımız için kızıyorum ikimize de. Sen onca sıkıntıyı birlikte çek bir gün bile aran bozulmasın. Çıkınca aylarca görme yüzünü. Ne aptallık ama.

Biraz daha konuşup kapattık. Ben de uykuya bıraktım kendimi.

Sabah erkenden kalkıp hazırlandım. Bugün Cemal ile bir video çekimimiz var. Ortak olacak ama benim kanalımdan yayınlanacak. Yani herkesin beklediği şey oluyor sonunda.

Kapı çalınca şaşırdım. Daha çok erken ve bu saatte gelebilecek fazla kişi yok.

Karşımda Barış'ı görünce daha da şaşırdım. O da fazlasıyla şaşırdığımı anlayınca gülümseyerek içeri girdi. Ben hayretle hareketlerini izlerken o rahat bir tavırla salona geçip oturdu. Karşısına dikilip dik dik bakmaya başladım.

"Seni beklemiyordum." Sanki dahası mümkünmüş gibi koltukta biraz daha rahat bir pozisyona geçti. Utanmasa uzanıp uyuyacak yani o derece. Ben ise hala başında dikilmeyi sürdürüyorum.

"İşler ayrıldı tamam ama bundan sonra kopacak değiliz. Ne zaman görüşmek istesem meşgulsün. Ben de çat kapı geleyim dedim." Sabır diler gibi kafamı çevirip başka bir yöne baktım. Tekrar ona döndüğümde yüzündeki sırıtış silinmişti."sen sevinmedin mi geldiğime?"