THE MENACE: EAST UNIVERSITY Book 2

Chapter 14

Misha Maxine's  POV

"Your cafeteria's food are pretty delicious,ah? Compared sa pagkain sa cafeteria ng mga eskwelahang pinasukan ko." Saad ni Dos na nasa harapan ko habang abala sa kanyang kinakain.

The audacity of this bastard to talk about food while facing me huh?!

"Don't look at me like that,Isha. It feels like you're gonna throw these food straight on my face." nakangiwing saad nito na sinalubong ang masama kong tingin.

"Didn't i warned you not to talk me?" singhal ko rito.

"Are you out of your mind,Dos?!" I added.

"Chill. I can make excuses about that." he answered with a wide smile plastered on his face.

"And please stop calling me Dos. Mas lalo silang magtataka sa koneksyon natin." He added. He's been using that name as his code name sa bawat kasong pinapasok nito kung saan ko siya unang nakilala at nakasanayan ko na rin sa loob ng ilang taon.

"Don't try to say something that i won't like. Kilala mo ako, kahit gaano pa kalaki ang tulong mo sa akin i can easily forget that lalo na kung masyado mong inuubos ang pasensya ko." mapagbanta kong saad.

"Why so serious,Isha? Don't worry,i won't do something stupid. At isa pa, I don't really have a choice but to transfer here.It is the safest place for me now." nagbago naman ang expresyon ng mukha nito at biglang naging seryoso.

"What's the matter?" Nagtatakang tanong ko.

"I've been receiving threats. Mukhang may taong sobrang nagmamahal sa akin to the point na gusto na nitong mawala ang kagwapuhan ko sa mundo." nagbibirong saad nito ngunit alam kong seryoso ito sa sinasabi niya.

"Kilala mo ba kung sino?" I seriously asked. Umiling naman ito sa naging tanong ko.

"Inaalam pa ni Mom at Dad kung sino ang mga taong nasa likod nito. Kaya for the meantime ay ipinasok nila ako rito since alam niya naman ang kakayahan ng organisasyong nasa likod ng University." he added.

"Malalaking tao ang mga nakakabangga mo. I won't be surprised kung isa sa kanila ang nasa likod nito. Hindi ka nag-iingat sa bawat galaw mo. You're too reckless!" Sermon ko.

Tinakpan nito ang kaniyang magkabilang tenga. "Oh please stop it! Sandamakmak na na sermon ang nakuha ko from my Mom,huwag mo ng dagdagan." Nagmamakaawang sabi nito.

"It's your fault,Zeke. Dapat lang 'yon sayo." I added. Lumiwanag naman ang mukha nito at nabuo ang kakaibang ngiti sa mga labi.

"Don't smile like that, you look like shit." singhal ko rito.

"Can you say it again?" Aniya.

"Say what?" I hissed.

"My name." He answered.

"Why would i?" I asked curiously.

"It sounds sweet when you call be by my name." Aniya ng nakangisi. Agad ko namang kinuha ang kutsarang nasa harapan ko at agad na ibinato dito.

"You little shit!"

"Damn! I'm just kidding." malakas na saad nito na agad namang nasalo ang kutsarang ibinato ko.

"I don't do jokes,Lacsamana." Pagbabanta ko.

"Shit! You're always that serious! I think I'll be having an heart attack any minute from now." Reklamo  niya.