Insanely Insatiable

057

RINA'S

***

Ilang beses ko na bang hinila ang laylayan ng suot kong t-shirt dahil sa kaba. My heart is pounding against my chest as I took each step hesitantly, towards the hospital room of my mother.

Hindi ko naihanda ang sarili ko sa tagpong ito. Ilang beses kong inisip kung paano o anong mangyayari sa muling pagkikita namin ng nanay ko, pero... I just can't picture it out.

I never seen her for a very long time and I never imagined that I'll be seeing her on her deathbed. Ang huling bersyon niya na nasa utak ko ay iyong huling tagpo na nagkasagutan kami at umiyak siya habang galit naman ako sa kaniya.

Ngayon, wala akong ibang nasa isip kun'di ang makita siya at siguro mayakap. Yes. At the back of my hatred towards her is the little version of myself who is yearning for her mother's warm hug.

"Okay ka lang ba, Rina?"

Napatingin ako kay Louisa na inihatid kaming dalawa ni Yna rito sa ospital kung saan naka-confine si Mama. Nginitian ko naman siya bago bumaling kay Yna na hawak ko ang kamay sa aking gilid.

She got this excited look in her eyes and that's enough for me to be okay and to control my emotions.

The thought of seeing my mother, helpless and weak on her hospital bed, pushes my emotions  to the edge. Lahat ng galit ko sa kaniya ay natunaw sa isang iglap.

Sa nakalipas na taon, bago ko nalaman na may cancer siya, inipon ko ang mga bagay na isusumbat ko sa kaniya sa oras na magkita kaming muli. Pero no'ng ibalita sa akin na may malala siyang sakit, lahat ng galit ay biglang naglaho. Gusto kong samahan siya at umuwi kaagad kaso hindi pa ako lubusang maayos. Ayokong makadagdag sa mga poproblemahin niya lalo na't alam niya ang tungkol sa sakit ko.

Gusto ko kapag nagkita kami, masasabi ko sa harapan niyang ayos na ako at totoong masaya.

At sa tingin ko ito na ang tamang pagkakataon. Ayokong mahuli sa kakaisip kung kailan ang tamang panahon. I just want to be beside my mother for her remaining days, without pain and anger inside me.

Seeing Yna and how excited she is to meet my mother is enough to remind me that forgiving my mother will not discredit my pain and sufferings. Forgiving her will free me from the darkness.

"Kapag hindi naging mabuti ang pag-uusap niyo, tandaan mong nandito lang ako sa labas ng room," Louisa reminded me when we finally reached the hospital room of my mother.

"Thank you so much, Louisa." Niyakap ko siya bago humigpit ang hawak ko sa kamay ni Yna.

Naupo naman si Louisa sa may waiting area sa gilid ng room matapos akong bigyan ng ngiti at magpaalam kay Yna.

Then, I turned my attention to Melvin who's now looking at my daughter in awe.

This man, I thought he's just like those men who used and hurt my mother, but I was wrong. He stayed by her side through ups and downs. Until now, he's here. And I thanked him for staying beside my mother and loving her.