KIRIK DÜŞLER

47. Bölüm ~ Kaçırma

Biraz sövgü kelimeleri fazla olabilir bu bölüm. Okuyuculardan özür diliyorum ama okuyunca 'ama hakediyor haaa' diyebilirsiniz ☺️
İyi okumalar 😘

Emir motoruna atlayıp hızla babasının yanına gitti. Aklı bu olay üstüne geride bıraktığı Aylin de olsa da Anıl'ın ona yakın olduğu bilgisiyle rahatlıyordu. Öte yandan babasının aciliyetini de merak ediyordu. Motorunu park edip kaskını çıkardı. Hızla Gencer Beyin odasına doğru yürüdü. Kapıyı tıklatıp kafasını içeriye doğru uzattı.
"Hah Emir, gel oğlum."

Gencer Bey Emir'i gördüğü gibi elindeki işi bıraktı. Çekmeceden aldığı anahtar ile ayağa kalktı.
"Haydi"
"Nereye gidiyoruz?"
"Eve."
"Madem eve gidecektik beni buraya neden çağırdın?"
"Çok konuşuyorsun biliyor musun?"

Emir babasını takip ederken ev diye kasdettiği şeyin kendi evleri olmadığını anladı. Anıl'la birlikte çalıştığı sitelerden birine girip asansör ile en üst kata çıktılar. Elindeki anahtar ile kapıyı açtı. Emir ile birlikte içeriye girdi. Emir zaten bildiği daireye neden geldiklerini sorgular gibi babasına baktı. Gencer Bey elindeki anahtarı oğluna uzattı.
"Mutfaktan banyoya her türlü işçilik tamam. Yalıtımlar tamam. Siz de donatırsınız içini. Sonra da güle güle oturursunuz."

Emir önce bir gülümsedi. Sonra ciddi bir şekilde durdu.
"Nasıl yani, şimdi bu daire bizim mi? Yani Aylin ve benim."

"Evet, gerçi düğün tarihini bir aya aldınız mobilya işi yetişmez ama bir süre Aylin'in dairesinde idare edersiniz."
"Ciddisin yani?"
"Böyle bir şeyin şakası mı yapılır? Ciddiyim tabiki de. Bana düşen 4 daire vardı. Biri senin, biri Anıl'ın, diğeri Ece'nin."

Emir ne kadar şanslı olduğunu düşünerek babasının boynuna sarıldı.
"Çok sağol baba."
"Ne demek oğlum, sağlıklı huzurlu günleriniz olur inşallah."
"İnşallah ama burası Aylin için uygun değil."

"Neden, beğenmez mi?"
"Beğeni meselesi değil, asansör! Kapalı alan fobisi var onun. Benimleyken tamam da tek başına inip çıkamaz. 10 kat merdiven de sürekli yürünmez."
"Ben bunu bilmiyordum. Olmazsa girişteki bahçeli dairelerle takas ederiz ama onlar da size gitmez."
"Neden?"
"Oğlum sen çok ayarsızsın elin ayağın durmuyor. Çevreden uygunsuz halde görünürsünüz."

Emir babasının sözüyle ilk kez utanarak başını eğdi.
"Neyse baba hallederiz bir şekilde, sen bu kadarını yaptın ya, hakkın ödenmez."
Gencer Bey utanma der gibi Emir'in omzuna vurdu. Emir ısrarla çalan telefonuna baktı.

"Efendim Anıl."
"Amk oğlum anladık aşıksınız da dükkanı açık bırakıp gitmek nedir ya! Neredesiniz?"
"Ben babamlayım Anıl, Aylin modaevinde."
"Ben de oradayım ama burada Aylin yok."
"Nasıl yok, eve çıkacağım demişti."
"Evinde de yok. Yok Emir, Aylin yok."

Emir içine inceden dolan panik duygusuyla kendisini rahatlatmak ister gibi nerede olacağını düşünmeye çalıştı.
"Aradın mı, belki markete bir yere gitmiştir. Kumaşçıya falan mesela?"
"Aramadım çünkü seninledir diye düşündüm. Hatta kal arayayım hemen."

Anıl Emir'i beklemeye alıp Aylin'i aradı. Ancak telefon sesi modaevinde tezgah üstünden geliyordu. Hemen kapatıp Emir'e geri döndü.
"Emir, acil buraya gel."
"Korkutma beni ne oldu."
"Çantası da telefonu da ceketi de burada. Ama Aylin yok!"
"Çevredeki esnafa sor Anıl hemen geliyorum."

Telefonu cebine attığı gibi babasına baktı.
"Baba Aylin yok, dükkanda her şeyi bırakıp gitmiş. Yani gitmez de off bilmiyorum ben gidiyorum."

Gencer Bey şaşkınlıkla arkasından seslense de Emir onu dinlemeden asansöre atladığı gibi kendisini siteden dışarıya attı. Motoruna bindi ve son sürat modaevine doğru yol aldı. Gözünü karartmış bir şekilde caddede ilerlerken içten içe dualar ediyordu. Aklından kırk türlü senaryo geçiyor ancak hiçbirine inanmak istemiyordu. İçini kaplayan korku, kalbini sıkıştırıyor, ruhunu daraltıyordu. Yüzüne çarpan soğuk rüzgara rağmen nefes alamıyordu. Modaevine geldiğinde motoru fırlatırcasına ortada bırakarak içeriye doğru koşturdu. Aylin'in adını haykırarak her yere baktı. Teslim edilecek kıyafetleri dizdiği askıda bekleyen bir takım vardı. Gözleri dolan Emir kapıya doğru ilerleyince Anıl'la çarpıştı.