18 H.S.★

Part 10

Kristy Point Of View ★

"Het begon toen ik 10 was." zucht hij en hij gaat comfortabel zitten. "Ik had vaak ruzie met mijn ouders, zegmaar heel erg vaak. Ze wilde me in een inrichting plaatsen, tuurlijk wilde ik dat niet. Op mijn 15e ben ik bij mijn opa en oma gaan wonen, hier in Watford. Maar plots, een paar maanden geleden, overleed mijn oma. Mijn opa kon niet voor mij zorgen, waardoor ik ook daar weg moest." hij legt zijn hoofd in zijn handen en schudt zijn hoofd. "Ik.. ik ben gewoon een mislukkeling, nergens kan ik meer terecht. Als ik hier niet kon wonen had ik in de sloot geleefd."

De emotie is te horen in zijn stem. Voorzichtig wrijf ik over zijn arm heen en kijk ik naar hem.

"Niemand wil me hebben." fluistert hij.

"Dat is niet waar Harry, jou ouders wilde het beste voor je, daarom deden ze het." probeer ik.

"Kristy, ze probeerde me in een inrichting te plaatsen."

"Je was 10 Harry."

"Dat maakt toch niks uit? Het gaat om het gebaar." hij kijkt naar mij waardoor zijn gezicht wel heel erg dichtbij dat van mij zit. Meteen kijkt hij weer weg. "Ze wilde me niet meer thuis. Ze dachten dat ik het verkeerde voorbeeld zou geven aan mijn zusje."

"Je wist toen nog niet wat je verkeerd deed. Ik snap je best Harry."

"Ik heb mijn zusje sinds die tijd niet meer gezien." Hij wrijft in zijn ogen.

"3.. jaar?" Vraag ik zacht en hij knikt.

"Ik weet niet eens hoe mijn eigen zusje eruit ziet." Hij schudt zijn hoofd en ik wrijf weer over zijn arm.

"Phoe Harry, dit had ik echt niet verwacht." hij haalt zijn schouders op.

"Dat is de reden dat ik over je broertje begon. Ik voel me niet fijn, dus dan wil ik dan mensen het net zo slecht hebben als mij." ik knik even begrijpend, ik snap hem, al denk ik wel dat hij het beter anders op had kunnen lossen.

"Ik snap je." zucht ik. "Maar dat betekent nog steeds niet dat ik niet vind dat het een klote streek is."

Hij zucht en knikt. "Snap ik." Hij kijkt even voor zich uit en dan naar de grond. "Wat is jouw verhaal?"

"Nou.. mijn vader is overleden, iets minder dan een jaar geleden. Er ging iets mis bij zijn hartvaten, ze hebben nog geprobeerd om hem te reanimeren maar het was te laat." ik voel tranen opkomen als ik hieraan denk, het zit nog zo vers in mijn gedachten, hoe mama in paniek opbelde en me vertelde dat ik moest komen.

Nog altijd wrijf ik bij Harry over zijn arm, merk ik als hij bij mij over mijn bovenbeen wrijft.

"Hij.. was 47." Ik veeg mijn tranen uit mijn ooghoeken en zucht.

"Ik voel me nu zo schuldig dat ik dat heb gezegd, nu pas kom ik erachter hoe je echt bent." zegt hij zacht.

"Ik heb hetzelfde met jou."

"Nee maar ik, ik heb zo veel gemene dingen over je gezegd. Je kleding, hoe je doet, sorry."

"Het is okay Harry, echt." Ik kijk hem even aan en bijt op mijn lip.

"Weet.. je, Kristy?" Ik knik naar hem en hij kijkt naar de grond. "Niemand weet dit van me. Alsjeblieft vertel je het niet door?"

Ik schud snel mijn hoofd, eigenlijk voel ik me speciaal omdat ik de enige ben die het weet. Bijna alsof hij me, vertrouwt?

Nog steeds kijkt hij naar de grond en ik kijk naar hem, hoe zijn tatoeages op zijn huid staan. Ik vind tattoo's niet zo mooi, maar alleen als er een betekenis achterzit.