Golden Blood (Legend Of The Stars #2)

Chapter Fifty-three

Advance Happy New Year!✨

***

Era

"Hindi ito magiging madali..."

"Walang madali sa pagtakas sa kasaysayan, Adelaine. Hindi madaling takasan ng mga bampira ang nakaraan nila. Lalo pa't nadinig na ito sa ibang panig ng mundo,"

"And we're here to help them, right?"

Magkatuwang ang aming mga mata sa pagtitig sa malayong isla na puno ng matatayog na harang. Katulad sa mga seldang nasa mga kaharian ang nagsisilbing pader nito mula sa karagatan. Pamilyar ang ganitong mga uri ng pader sakin. This wasn't the first kingdom in cells that I saw, at isa lang ang pinapahiwatig nito.

Inabandona ang kaharian na ito. Pawang isang kulungan na hindi na dapat buksan pa. Ang nasa loob ay mananatili sa loob sa panghabang-buhay. At sino man ang nasa labas nito na nasa matinong pag-iisip ay dapat lang na manatili sa labas.

It's still far away from us. We need to set sails to get there. Malayo pa nito ngunit nararamdaman ko na ang nakakagimbal na tawag nito sakin.

"We're not here to help. We're here to save them." My words were vows.

Napatikhim siya. "So this is the five kingdoms... Finally putting an end to eternal conflict. Hindi sasang-ayon ang mundo sa gagawin nating ito,"

"Magbabago ito ng paunti-unti, Adelaine. We need patience for others. We need patience in us too. Hindi pa kayo ganap na mga hari't reyna," I looked away from the caged island, Veron's kingdom. "You need to be kings and queens first before the war starts."

Lumingon siya sakin. "I know. We need to hurry on that one, too."

Mahina akong umiling. "Hindi sa bagay na iyan..." Makatarungang bigyan nila ng oras ang kanya-kanyang mga tungkuling nakalatag pa rin sa kanila. They are the kings and queens who will stand by my side when we face darkness. They needed to be prepared as we all can.

A year ago I had nothing. No armies, no freedom, no knowledge about me and most of the world I never come to know were mere stories. Wala na rin akong pinagkaiba sa mga nilalang na walang kapangyarihan.

I had all of them now.

"Handa na ba tayo? Nakasakay na ba ang lahat?" Hininaan ko ang boses sa pagtatanong.

Itinaas niya ang tabon sa mukha niya at mas lalo pang tinakman ang mukha niya. I did the same and made sure we cannot be known knowing it wasn't just us who needs boats right now.

"Nakasakay na ang lahat? Sora, you have more than ten thousand men! You brought the whole Ischyróteri here, malamang matatagalan talaga tayo rito... at mapapagastos. The ones who are selling the boats are probably voyagers. They will definitely ask for a trade as payments. Halos maubos natin ba naman natin lahat ng malalaking bangka rito?" She spoke panicking. Lumilinga-linga pa siya sa paligid bago tinago pa ang sarili.

"How many ships do we have?"

I looked at the Ischyróteri and the Princes who are currently getting on board on another ship again. Kagaya namin ay nasa kalagitnaan rin ng pagpapanggap ang mga prinsipe bilang mga ordinaryong mamayan lang na bibili ng mga bangka rito sa pinakahuling pangpang na sa likod ng mga bundok na nilakbayan namin. Madami na ang nasa dagat, at ang iba ang nasa malalayo nang hindi ko na magawang bilangin pa.

Goodness, we're like going to war and the seas are battlefields.

"Probably a hundred now." She answered. "Anong gagawin natin sa mga ito pagkatapos?"

"We will use them to get home. Sa dagat na tayo dumaan pabalik..."

She nodded to my response. Her eyes remained on the princes. We were waiting for almost half a day to get the Ischyróteri on the boats. Inaasahan na namin ang mga ganitong bagay sa paglalakbay. Veron already told us about their kingdom being apart from any land. Inalis ang mga nakaugnay na lupa rito bilang pagpuputol ng buhay nito sa kung sino man. Sa ganung paraan, wala nang matatangkang pumunta rito. The way I see it, it was a fallen kingdom.