Golden Blood (Legend Of The Stars #2)

Chapter Forty-six

Knights

Marahan kong pinaglaruan ang gintong bulaklak sa kamay ko habang pinagmamasdan ang kabuoan ng pinagtitipunan ko ng mga nilalang na susunod sa yapak ko.

They are growing each day... Ang mga tore, maliliit na bahay, mahahabang mga daan, at sariling mga tahanang nagsisilbing pagmamay-ari ng bawat iba't ibang uri ng nilalang ay nadadagdagan at lumalaganap sa bawat araw. Ngayon, ang mga liwanag ko ay narito na. Malaya silang lumilipad sa pinalikha kong kaharian--na hindi ko gustong tawagin na kaharian para sa kanila.

It's forming. My own... sanctuary is finally forming. Slowly, growing. More powerful than each day.

By the help of ravensiels, the inevitable powers of my brothers and sisters, by the help of great miners from the realm of elves that I have convinced to be with me, we have established a new world. Circled and guarded by a far-reaching, towering walls surrounding in every corner, my army lies. Isa ito sa mga bagay na matagal na naming pinapamalakad. Kailangan ko ng isang lugar para sa kanila, at hindi sa Deacon. Sarili kong lugar, sa ilalim ng pangangalaga ko.

These creatures that I have freed, convinced, saved, changed, and those who willingly vowed their lives to me will stay here. They came from land after land. The farthest and nearest. Whether they know me or not, I gave the chance. A chance to save themselves. Karamihan sa kanila ay biktima ng kalaban simula pa man noon. Hindi ko maiwasang isipin na nakakagulat na ang mga nangyayari sa malalayo at malalapit na mga lupain. Isang araw ay may buhay pa ito, kinabukasan ay wala na.

Noon sa mga gubat lang sila umaatake, ngayon sa mga isla at mga pamayanan na. Lumabas na sila. Nagpapakilala at nagpapakita na muli sa lahat. I fear for this, they are gathering souls, and these souls are fed to the Emperor so he could remain breathing even after thousands of years of existing. He would be... so much powerful than any of us could thought. After all, we have never seen anything like him. But one thing's certain, it was the same emperor thousands of years ago.

Ang emperor na ito ang sumira sa mga emperyo, ang pagkawatak-watak ng mga lahi, ang rason ng pagkamatay ni Astraea. Ang sanhi ng paglaglag ng mga espada noon mula sa mga bituin niya, at pagkagunaw ng napakaraming buhay. 

Napayukom ang kamay ko sa balkonahe. Sinundan ko ng tingin ang mga diwata at kanilang mga bagong pakpak na biniyaya ko sa kanila mula sa sarili kong templong pinatayo ni Haring Daniel para sakin at para sa mga espada.

He said this temple was a gift from the gods and goddesses to me, habang nagsisimula pa lang ang sibilisasyon ko rito. Until now, I didn't believed that of course. I never seen any gods or goddess. Imposibleng magkaroon ng ugnayan sa mundo nila at sa mundo namin.

It's only a small temple on top of the highest hill here. This is where I spend most of my days, and it is enough for me. To see the vast of different creatures come to together in one place is enough for me. Nothing like a castle that most queens would prefer to reign upon.

Hindi ako makapaniwalang nakamit ko lahat ng ito...

Tinitigan ko sa ibaba ang masasaya nilang mga paglipad. Hanggang ngayon hindi pa rin sila napapagod. Tila ilang buwan silang nagdusa, at nanatili sa pagiging kahoy at parte ng lupa na lamang dahil sa kanilang napagdaanan.

Nakikita ko na...

Napapikit ako ng ilang sandali. A bargain. Galene told us when we asked her what happened that there was a bargain. Kasunduan sa pagitan ng mga diwata at demonyo.

Ilan sa kanila ay piniling mawalan ng buhay, ang mga natitira sa islang iyon ay piniling isuko na lamang ang kanilang mga pakpak para sa kanilang buhay. Lahat ng uri ng mga pakpak rito sa Astraea ay may sariling buhay na handang magsilbi sa nagmamay-ari sa kanila. But giving them up, is like giving up your own nature and kind. You let your essence be loss in this world if you loss a significant part of your form.