Golden Blood (Legend Of The Stars #2)

Chapter Thirty-three

Music on the multimedia - Fallen Tears by Brunuhville

Spg! Read at your own risk.

***

Eve

Pagkatapos ng ilang minutong pagtakbo ni Veron ay naabot na namin ang hangganan ng pang-ilang nang kakahuyang pinasukan nadaanan namin. Una kong natanaw ang puting buhangin at mga luntiang bato na kumikinang roon.

"Sigurado kang walang mga sirena rito?" Pang-ilang ulit ko ng tanong sa kanya.

He put me down when we stepped out the last line of woods. Tinanaw ko ang ko ang karagatan. He was right. Masyadong madilim ngayon dahil sa lalim ng gabi. Tanging hampas nalang ng mga alon ang nahuhuli ng mga mata ko sa puting buhangin.

Mahina lang siyang tumawa at pumunta sa harapan ko. Maingat na hinapit niya ako papalapit sa kanya.

Tumaas ang kilay ko sa ngisi niya. "Veron Aedion, huwag mong sabihing naligo ka rito na may mga sirena?" Tumingin-tingin ako sa mataas na batong malapit sa dalampasigan kung saan madalas nagtatago ang mga makamandag na mga nilalang na iyon.

Binalik ko ang tingin ko sa kanya. "Matagal na akong hindi nakakatapak sa ganitong uri ng lugar kaya hindi ako marunong maghanap sa mga nilalang na iyon. But, I know what they can do, Veron. What if they got interested? Paano kung mayroon pala rito kanina?"

Nagsimula na akong hindi mapakali. He took a bath here alone! He would be a good catch. Goodness, he'll be more than good. With his tantalizing body drawn out of roughness and fervid, hindi ko na maisip ang mga mukha ng mga batang sirena kapag nakita siya.

"Paano kung meron nga?" Suminghap ako at hindi alam kung saang banda ipapanig ang tingin. I can't even look at his amused face. "What if they lulled you to them? A-At... Nagh-hubad ka ba kanina?--"

Natigilan ako sa pagtatanong nang bigla siyang tumawa sa harapan ko. He shook his head and held his chest. Tumikhin siya para pigilan ang tawa niya pero pilit na lumabas pa rin iyon sa kanya.

Tinulak ko siya sa balikat. "I'm serious!" Tumaas ang boses ko. Anong nakakatawa? Hindi niya man lang ba ito naisip habang... habang nandito siya kanina at nasa tubig?

Sumikip ang dibdib ko sa mga naiiisip at umiwas sa kanya ng tingin. Maybe I shouldn't have come here at all. Masyado akong nagpadala sa kagustuhang makita ang dagat, hindi ko na naisip ang mga nilalang na naninirahan rito. Mermaids were silent, but once you caught their attention, they will deceive you for their desires. Paano kung...

Napasinghap ako at mas lalong ginusto nalang tumalikod mula sa dagat.

Tumikhim ulit si Veron. Tuluyan na siyang tumigil sa pagtawa pero may aliw na ngiti pa rin sa kanyang mukha. I almost flinched when I felt his hand touched my arm.

Narinig ko ang mahinang buntong hininga nya. "Darling, listen..."

He settled me in front of him. Patuloy lang ako sa pag-iwas sa kanya ng tingin. Nawawalan na naman ako ng kapit sa sariling damdamin sa tuwing kaming dalawa lang. He can easily defuse my calm. Veron Aedion Levinthes will always be the chaos rushing to my calm.

"Baka nakakalimutan mo kung ano ako sa mundong ito? No one will try to come near me. I'm a murderous villain, remember? Walang lalapit, Sora..." He chuckled. His hand crawl up to cupped my face. He brushed my left cheek to look at him

Bumaling ang mga mata ko sa kanya, nangibabaw ulit ang tunog ng alon at malakas hangin. Napatungo ang atensyon ko sa isang bagay na napagtanto ko. Sumilip ako sa langit. Walang buwan o ang mga bituin dahil sa makapal na ulap.