Golden Blood (Legend Of The Stars #2)

Chapter Thirty

Dread

"Isang paghingi pa ng tawad, hindi na ako tatabi sayo. Sinabihan na kita na kalimutan nalang natin iyon... I mean it, Veron."

Dinuro ko siya at pinanliitan ng mata bago tumalikod. Nagpatuloy ako sa paglalakad nang marinig ang pang-ilan na niyang malalalim na buntong hininga.

"I'm really sorry--Hindi ko sinasaya--I would somehow, I want to. But Sora, I loss control. Nagpadala ako sa pagkakataong ito..." He signed again. "Hindi ko na napigilan..."

Hinigpitan ko pa ang hawak ko sa laylayan ng damit. Nasira na ang lasong nakapulupot sa bewang ko at kailangan ko pang palighutin ulit upang masuportahan ang paglalagas nito. I mentally rolled my eyes for what he said.

"You would somehow?" I repeated his words then chuckled. Bakit hindi nalang niya ako diretsuhin?

Kahit naging agresibo at masapilitan siya kanina, naramdaman ko pa rin ang sariling pananabik niya.

I felt his hands on my elbows again. I shoved them off and search for his palm instead. Nang makapa ko iyon pababa sa braso niya ay hinila ko siya pasabay sakin sa paglalakad papunta sa papalapit nang dulo ng lagusan.

"Sybella..." Pagsusumamo niya.

"W-What? I'm not mad anymore!"

"I do want you every second..."

Sumulyap ako sa kanya pero umiwas din nang maanig ang nakalantad niyang mukha. Bumilis ang tibok ng puso ko at hindi napigilang humanga na naman sa perpektong hugis ng nilalang na ito. I can't believe he let his kind and him fall into who they are all this time. There was been something about him I can't point out before. Kagaya ng kadilimang nakapalibot sa kanya, ganoon din kahirap silayan ang pagkatao niya.

Levinthes' were monarchs. Walang pagkakaiba sa mga hari't reyna noon. Peri bakit iba ang kutob ko simula noong makilala ko siya? There was something else about him forgotten in time... or lost.

Napangiti ako nang pumasok sa isipan ko si Laurent. Kailanma'y hindi siya nawala sa landas nito. Kasabay naming paglaki ng iba pang mga mataas na prinsipe't prinsesa, nakita kong nakatuon lang siya sa isang bagay. He grew up slow, but already in a mind of a King. I admit I was never close to him since he was distant to all. Nakakalumay isiping sa isang iglap ay tinalikuran niya ang nakaayon nang landas nito sa pagiging tagapagmana.

He once let everything fall including the sake of all creatures in Astraea, for only one being who was never a part of his world.

Mapaklang ngiti ang gumihit sa labi ko. Mukhang hindi gaanong malayo ang sitwasyon namin. I understand. I understand now, heir of Astraea. Ang paglaki natin sa ilalim ng limang kaharian ay tila wala nang silbi sa oras na mag-umpisang mangibabaw ang paghahari ng puso.

Veron's fingers clutched my palm and stroked my pulse gently.

"What are you thinking?"

Kumunot ang noo ko at napalingon sa kanya.

"My mind wasn't close..." I muttered in confusion.

Hindi ko siya pinagtutulukan sa isipan ko. Mas gusto ko ngang maging bukas kami sa isa't isa. I never closed my mind to him and this is the first time he asked this kind of question.

Sumulyap din siya sakin. Mapupungay ang umiilaw niyang pulang mga mata sa kadiliman.

"I know. I just want to know if you'll answer me if I asked. Hindi ko gustong palaging bukas ang isipan mo para sa lahat, Sora."

Umawang ang baba ko at mas lalong nalito. "I-Iniisip ko lang ang tagapagmana... I understood now what he felt before when he turn against our family,"