Golden Blood (Legend Of The Stars #2)

Chapter Forty-eight

The Past

Minsan ko nang hiniling noon na sa oras na magiging reyna ako, titingalain ako ng buong Vedalli ng may ngiti sa mga labi nila sa pag-uwi ko mula sa malayo na paglalakbay. I once dreamt for their welcoming faces that finally, their queen has come home.

I wanted so little before.

"My daughter, when you grow up, remember you are a Mimora. You have the purest of heart, the mind of unseen wisdoms. You will be loved by many..."

What have I become right now? I used to know what keeps me weak and what holds me together, pero ano ang mga itong ngayon ko lamang napapansin?

Pinangarap ko ang masasayang ngiti sa mga labi nila sa pagdaan ko, ngunit ngayon sa bawat pagtakbo ng puting lobong sinasakyan ko papunta sa kaharian ng Deacon ay wala akong nakikita sa mga mukha ng bawat nilalang na mararaanan ko kung hindi ay takot.

"Make way! Make way!"

Hindi ko alam kung saan nagmula ang mga kawal na ito sa lagusan papasok sa Deacon. Sa oras na mamataan nila ako sa labasan ay nagsimula silang sumigaw at magtulak ng mga mamamayan para sa pagbibigay ng daan. I didn't ask for this.

There is no need for an announcement from the guards but to the face of the people, it's not. It's more of a warning to them.

"Make way! Make way for the queen!"

Hindi ko magawang gumalaw sa bukana ng lagusan habang gulantang na pinagmamasdan ang mga mukha ng mga batang nilalang na agad tumatakbo papunta sa likod ng mga ama't ina nila. Some let out small screeches, others chose to walk away.

Parang kasalukuyan akong binubuhusan ng malamig na tubig habang nakatitig sa kanila. Why? Why are they terrified?

Napayukom ako sa mga balahibo ni Spirit. Umiwas ako ng tingin at walang tigil na suminghap. Hindi ko maintindihan. Bakit ngayon ko lang napansin ang mga mata nilang ito sakin? Tumikhim ako at pinasadahan muna ng tingin ang loob ng lagusan bago kinapa ang leeg ng puting lobong sinasakyan ko.

Mahina akong napailing sa mga nakikita.

"Huwag tayo dumaan rito. To the back of the castle." I coldly spoke.

Mabilis siyang sumunod at muling tumakbo.

My mind drifted with the wind on his run. My heart overwhelmed by emotions I didn't thought of this pass months. Nangako ako. Nangako ako sa sariling gagawin ang lahat para sa mundong ito. Maaaring hindi ko alam ang lahat sa nakaraan ng mundong ito, at huli na ang pagkasilang ko. But I'm here now. And I'm willing to sacrifice everything I had for a better world. Hindi ko pa ba nagagawa iyon?

Masyado ko bang tinakpan lahat ng mga emosyong ito? Hindi ko ba napansing tuluyan ko nang hinayaan ang sariling kapangyarihan kong pamunuan ang pagkatao ko?

I lost my mother and father, the trust of my kings and queens, my supposed to be throne, my once kingdom, my peaceful life. I broke the alignment of the five kingdoms for a greater one. I kept my emotions unfelt. I let go of my purity. I gave them all up for love that had left me alone and betrayed.

Hinding-hindi na darating ang mga ngiting hinahangad ko sa mga aking pagdaan.

Pagdating namin sa tagong daanan papasok sa palasyo ay mabilis akong bumaba sa likod ni Spirit at diretsong naglakad papalayo. I heard the wolf's small whimper when I walked away. It must've felt my shallowing on our run here. My chest is getting heavier on each step. And I've only thought is I need to get away.

Kahit ilang oras lang...

Mabilis akong tumakbo sa mga pasilyo at hagdan, at dumiretso sa kwarto ko, hindi inalintana ang paghihintay ng kung ano na namang konseho sa akin sa hukuman ng hari.