Golden Blood (Legend Of The Stars #2)

Chapter Twenty-eight

Calm before chaos

Ilang araw ang lumipas matapos ang gabing iyon, ang gabing nakamit ko ang unang hakbang patungo sa pagkilala at pagmulat ko. Ilang araw na rin akong natututo sa napakaraming bagay. While we spent our time waiting for Calum, I get a chance to enhance my power to feel and unfeel.

Sa malamig ngunit mahusay na pagtuturo ni Veron sakin ng mga simpleng depensa, hindi ko masasabing mabilis akong turuan pero mabilis akong makatanda. Memoryado ko na lahat ng mga galaw, kumpas, ilag niya, mahirap lang saking gayahin ang mga iyon. My body was failing me as usual, but my will wasn't.

I should learn to hold a weapon gracefully.

Ang hiling ni Calum sa akin ay gusto daw muna niyang masilayan ang Astraea sa mataas na lupain sa malapit. Sa akin lang siya humingi ng permiso dahil ako lang raw ang maituturi niyang mataas sa mga nilalang rito. Naiintindihan ko ang pinagdaanan niya kaya hinayaan ko siya. At pinangako rin naman niyang babalik sa madaling panahon.

Binigyan ako ng kasuotan ng mga bampira at hindi rin malayo ang binigay nila sa mga pampalasyong kasuotan ko na ikinataka ko noong una. Saan nila nakukuha ito? Have they've been on a palace before?

Veron kept the sword and I don't know where it was. Pero sa pagkakaalam ko ay narito lang iyon sa kweba. Ang sabi niya ay hindi niya ako pipigilan kung gustuhin ko nang hawakan iyon, pero kahit ako ay nag-aalinlangan din. What if I won't hold it well and end up being punished like Calum?

But that can't be. I was meant for it.

Sa mga nakalipas na araw na naririto ako ay nasilayan ko ang lahat ng pagkakaiba sa mga bampira. Hindi sila masyadong nakikipag-usap at tahimik lang na nakatayo sa isang banda bago mawawala nalang sa isang iglap. They were like always waiting for something. Madalas silang nakayuko na tila may dinadama sa hangin o may pinapakinggan sa kagubatan.

It's rare for me to even see one of them in a minute. The cave was always empty. And I've never expected what's inside of it when I first stepped into the darkness.

Sinong mag-aakalang may nakatagong lumang palasyo pala sa loob ng kwebang tinutuluyan ng mga bampira? The castle was descended underground and the broken fragments were beautiful.

Nakaukit pa rin ang mga nabuhay na estraktura sa likod ng mga bunga sa mga pader. Ang limang palasyo ang pinakamatatandang nabubuhay na kaharian dahil roon nagmula ang pagbubuo ng emperyo ng unang Emperor na minahal ni Astraea, pero ang nasa loob ng kwebang ito... Masasabi kong may pagkakatulad ito sa lima.

Pinasada ang mga daliri ko sa isa sa mga estatwang nakatayo sa hilagang bahagi ng lumang palasyo. Nabaon ito sa ilalim ng luba pero nakakamanghang naisalba pa ang loob at mga pasilyo nito.

Isang ravensiel ang estatwa at pamilyar ang wangis ng mukha nito. Humigpit ang hawak ko sa lagayan ng kandila sa isang kamay ko habang pinagmamasdan pa ang ibang mga estatwa sa paligid ng maliit na bulwagang ito. This must be a sacred room before.

Ngayon lang ako nakapaglakad-lakad sa parteng ito. Sa lahat ng nalibutan ko, ito ang pursyong pinakamari ang nawasak.

Kumirot ang kalooban ko habang pinapasadahan ng mga kamay ko ang bitak na pakpak ng ravensiel. May bahid ng pilak na linya ang bahagi ng bitak na tila sinadyang wasakin ang parteng iyon. I think I recognize him... I recognize this king.

King Rowan. Adelaine's father.

Tinignan ko ang kabuoan ng nawasak na bulwagan. Anong ginagawa ng imahe niya sa lugar ba ito?

"Tapos ka na ba sa pag-eensayo mo?"

Napalingon ako sa daanan papasok rito at tinapat ang lalagyan ng kandila sa direksyon ng boses.