Floor en Anouk zijn dolgelukkig na de geboorte van hun zoon Mats. Zij genieten van hun nieuwe gezinssituatie, maar het gewone leven gaat ook weer gewoon door. Met vallen en opstaan proberen zij een evenwichtig te vinden tussen werk en privé. Met beh...
'Goedemorgen lief', fluistert Floor in mijn oor. Goedemorgen, zeg ik en kijk haar aan. Ik heb zo heerlijk geslapen. 'Heb was een zalige nacht'. Een glimlach ontstaat op mijn gezicht. Floor komt dicht tegen mij aanliggen. 'Heb jij genoten?' Absoluut en dat doe ik nog altijd. Jij ook? 'Ik vond het heerlijk om even door te slapen'. Dat was even lekker, maar heb hem ook wel gemist. Ons mannetje. 'Mijn hero zal ook wel genieten en verwent worden bij Brigitte'. Dat weet ik wel zeker. Ik sla mijn arm om haar heen. Wij blijven even liggen en genieten van elkaar.
Na een uitgebreide douche ben ik de valies aan het inpakken. Ik ben zo'n fan van mijn nieuwe pak dat ik besloten heb om vandaag de broek opnieuw aan te trekken. Gelukkig had Floor een zwart neutraal shirt voor mij meegenomen en kon ik dit dus perfect combineren met de broek. Wanneer Floor uit de badkamer komt stopt zij haar toilettas in de valies en sluit deze. 'Hebben wij alles?' Zover ik weet wel. 'Dan hebben wij alles'. Zullen wij gaan ontbijten? 'Ja lekker, maar wat doen wij met de valies?' Anders zet ik die vast in de wagen. Ik neem de valies en wij verlaten de kamer.
Mmm dat ziet er hier goed uit. Floor en ik nemen een bord en lopen rustig langs het ontbijtbuffet. 'Keuze genoeg', zegt Floor. Absoluut. Er staan veel verschillende etenswaren die wij mogen pakken zoveel wij willen. Na alles rustig bekeken te hebben besluit ik een kom yoghurt met fruit en muesli en toast met honing te nemen. Wanneer ook Floor haar ontbijt bij elkaar heeft gevonden lopen wij naar een tafeltje en nemen plaats. Een ober komt naar onze tafel. 'Goedemorgen, kan ik u iets te drinken aanbieden'. Voor mij een cappuccino en fruitsap alstublieft. 'Voor mij alleen een cappuccino alstublieft', geeft Floor aan. 'Komt eraan' en de ober vertrekt richting de bar. 'Smakelijk', zegt Floor wanneer zij mij aankijkt. Smakelijk. Even later komt de ober aan met onze drankjes. Floor en ik genieten van ons ontbijt.
Hoe laat worden wij bij de verrassing verwacht? 'Eén uur, waarom?' Zullen wij dan eerst nog een wandeling maken in het bos? Wij hebben nog één uur. Floor kijkt mij met een glimlach aan. 'Lijkt mij leuk'. Wij geven elkaar een kus. Zal ik bij de receptie informeren of zij een kaart hebben met een route door het bos. Dit om te voorkomen dat wij verdwalen. 'Dat kun jij vragen'. Terwijl ik aan de receptie informeer voor een kaart bekijkt Floor een rek met folders over de streek en dingen die er te doen zijn. De receptioniste legt de kaart op de receptie en tekent hierop de kortste route door het bos. Ook geeft zij erop aan waar wij het bos in kunnen. Ik reken de kaart af en bedank haar vriendelijk. Floor, wij kunnen. Daarop komt Floor mijn richting op en lopen het hotel uit. Floor en ik lopen over de parking en steken de straat over richting het bospad die het bos in leidt. Ik pak Floor haar hand vast, onze vingers verstrengelen in elkaar. Met een glimlach op ons gezicht kijken wij elkaar aan. Dan legt Floor al lopend haar hoofd tegen mijn schouder. 'Ik zie u graag'. Ik zie u ook zo graag.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Samen lopen wij door het bos. Af en toe stoppen wij om een foto te maken van de natuur om ons heen. Hé, wat doe jij? 'Ik maak een foto van mijn prachtige vrouw als herinnering aan een geweldige tijd'. Ah wat lief. Wacht ik zal er even goed voor gaan staan, zeg ik met een knipoog en neem poses aan als een echt fotomodel. Floor moet lachen. 'Zotteke. Jij hebt dat helemaal niet nodig. Blijf maar gewoon uzelf dan zie ik u het liefst'. Ik ga naar Floor, geef haar een kus en wandel dan rustig verder. Een beetje verder ligt een dikke boom juist naast het pad. Zullen wij even gaan zitten? 'Dat is goed'. Wij nemen plaats op de boom. Ik kan echt genieten van de natuur en de vogeltjes die fluiten. Begrijp mij niet verkeerd, ik hou van de stad en zou er niet zonder kunnen. Maar zo af en toe heb ik toch even natuur nodig om te ontspannen en alles weer op een rijtje te krijgen in mijn hoofd. 'Ik begrijp u maar al te goed. Als ik ga lopen dan zoek ik altijd de natuur op. Vroeger als ik woorden had met mijn pa en ma of als ik verdrietig was dan ging ik altijd naar 't stad, naar de Korenlei, aan het water zitten om af te koelen'. Ik leg mijn hoofd op Floor haar schouder.
Jij mist u mama hé? Floor knikt. Ik merk het al een tijdje aan u. Verbaasd kijkt Floor mij aan. Ik kijk haar recht in haar ogen. Daarvoor ken ik u te goed. Jij hebt goed geprobeerd om het te verbergen, maar het heeft niet geholpen. 'Waarom ben jij er dan niet eerder over begonnen?' Omdat ik weet welke gevoelens het bij u oproept en ik het idee had dat jij er niet over wilde praten. Het is helemaal niet erg om deze gevoelens te hebben. Zolang het u maar niet belemmerd en neerslachtig maakt. Er ontstaat een kleine glimlach op Floor haar gezicht. Zij pakt mijn hand vast en zucht. 'Ik had haar zo graag willen voorstellen aan Mats. Zij zou ontzettend blij zij voor ons en trots op haar kleinzoon'. Dat weet ik wel zeker. Floor en ik blijven een tijdje zo zitten. Floor en ik blijven een tijdje zitten praten.
'Het is tijd om terug te gaan anders zijn wij te laat voor de verrassing'. Ah ja en dat wil ik niet missen. Hand in hand liepen wij verder de route af die de receptioniste op de kaart had aangegeven. De hele weg hebben wij niets meer gezegd, maar alleen maar genoten van de natuur en elkaar. Op dit soort momenten zijn woorden er teveel aan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Uiteindelijk kwamen wij weer uit bij hetzelfde pad als waar wij het bos in zijn gegaan. In de buurt van onze wagen pakte ik de sleutels uit mijn zak en wilde de wagen van slot halen. 'Wat ben jij van plan?', vraagt Floor verbaasd. Wij moeten toch naar de verrassing. 'Ja'. Dan moeten wij toch vertrekken? 'En wie zeg dat wij voor die verrassing van het hotel weg moeten?' Hoe...? Hé? Ik begrijp het niet? 'Dat zie ik', zegt Floor met een glimlach. 'Wij hoeven nergens heen. De verrassing is in het hotel aan de achterkant van het restaurant'. Nog altijd niet begrijpend hoe of wat sta ik te denken. 'Kom nou maar'. Ik ga met Floor terug mee het hotel binnen.
