Wonderschoon geluk en zwaar verdriet

36. Spoedoperatie

(Floor)

5 september 2018

'Goedendag, onze collega is daarstraks binnengebracht met de ambulance?', zegt Tineke tegen de verpleegster aan de balie. 'Wat is de naam alstublieft?' 'Femke Van Acker'. 'Zij zijn nog met haar bezig in de traumakamer. Ik zal een collega vragen of hij jullie op de hoogte wilt houden. Voorlopig kunnen jullie plaatsnemen in de wachtkamer'. Ik wil naar haar toe. 'Floor....' Sorry mevrouw, maar dat is op dit moment niet mogelijk', geeft de verpleegster aan. Tineke neemt mij mee naar een bank in de wachtkamer. Samen zetten wij ons neer.

Mijn gsm gaat. Het is Anouk die belt. Ik druk haar weg. 'Moet jij niet opnemen?', vraagt Tineke. Ik heb nu even geen zin om haar te horen. 'Hee, Anouk kan hier niets aan doen, zij weet niet wat er gebeurd is. Misschien is het wel dringend waarvoor zij u belt'. Ik kijk Tineke aan. 'Allee'. Op het moment dat ik Anouk wil terug bellen belt zij mij. Ik neem op. "Hee schat, ik moet u iets vertellen. Ik heb daarstraks contact opgenomen met Ward en Irma en hen de situatie uitgelegd en mijn plannen verteld. Zij waren super enthousiast en willen hiervoor verder met mij om de tafel gaan zitten. Ik heb beloofd dat ik met u een datum zou prikken voor een afspraak te maken zodat wij samen bij hen langs kunnen gaan. Dan zou ik nog contact met hen opnemen. Is het niet super gaaf?" Ja, zeker. "Allee Floor, dat mag wel iets enthousiaster". Het is goed. "Amai ook prettig zoals jij reageer". Sorry Anouk, maar ik ben niet in de stemming. Femke is neergeschoten tijdens een oproep. Ik ben nu in het ziekenhuis waar zij haar aan het behandelen zijn. "Jezus Floor, sorry. Ben jij gewond?" Ik ben niet gewond, ik stond niet bij Femke in de buurt. "Hoe is het met Femke?" Dat weet ik niet precies. Zij is in haar buik geschoten en heeft veel bloed verloren. Ik heb haar wonde nog dichtgedrukt, maar het bleef bloeden. Zij mag niet doodgaan Anouk, Ik begin te huilen en laat mijn hand met mijn gsm zakken. Tineke neemt mijn gsm over en praat met Anouk. Zij praten een tijdje en dan geeft Tineke mij mijn gsm terug. 

20 minuten later 

'Floor?' Ik kijk op en zie Dieter op mij af komen rennen. 'Waar is Femke?' De artsen zijn nog met haar bezig. 'Wat is er gebeurd?' Wij waren opgeroepen en tijdens een controle deed de persoon lastig. Op het moment dat ik versterking wilde oproepen en mijn porto uit de wagen wilde halen riep Femke plots dat die persoon een vuurwapen trok. Direct schoot hij. Femke is ineen gezakt, ik heb hulp opgeroepen en ben bij haar gaan zitten om haar wonde dicht te drukken en tegen haar te blijven praten. 'Waar is zij geraakt?' In haar onderbuik. Dieter slaat zijn handen voor zijn gezicht. 'Ik wil haar zien'. 'Dat is nog niet mogelijk. Wij zijn nog aan het wachten tot een arts of verpleegkundige ons op de hoogte komt brengen', geeft Tineke aan. Het spijt mij Dieter. 'Voor wat? Jij hebt toch niet geschoten. Ben jij niet gewond geraakt geraakt?' Nee, ik stond op een afstand van Femke. Dieter slaat zijn armen om mij heen.

Niet veel later komen ook José en Pierre, Femke haar ouders, de wachtkamer binnen gelopen. Dieter heeft hen onderweg opgebeld. Zij vallen Dieter in de armen en ook ik krijg een knuffel. 'Wat is er gebeurd Floor?, vraagt José. Femke is neergeschoten tijdens een oproep, zij is in haar onderbuik geraakt. 'Ben jij gewond?' Nee, ik was op weg naar onze wagen ongeveer tien meter verderop. Dan komt Luc de wachtkamer binnen gelopen. Met z'n alle kijken wij zijn richting op. Luc, hoe is het met Femke? 'Is dat haar familie?' Ja, dat is haar vriend Dieter en haar ouders. Luc stelt zich aan hen voor en vraagt hen mee te komen naar een kamer voor een gesprek. 'Tineke, Floor, komen jullie mee?', vraagt José. Mag dat? 'Als het voor u geen probleem is, is dat voor mij oké', geeft Luc aan. Samen met Tineke volgen wij. 

In de familiekamer nemen wij plaats rond de tafel.  'Mijn naam ik Luc Van de Voorde, spoedarts en Femke haar behandelend arts. Ik ben ook degene geweest die Femke ter plaatse heeft behandeld. Jullie zijn op de hoogte van wat er is gebeurd?' Iedereen knikt. 'Ik val maar meteen met de deur in huis. Femke haar toestand is stabiel, maar kritiek. Wij hebben haar gestabiliseerd, maar zij moet zo snel mogelijk geopereerd worden. Wij zijn daar nu alle voorbereidingen voor aan het treffen', legt Luc uit. 'Hoe erg is het dokter?', vraagt Dieter. 'Zeer ernstig. Doordat de kogel van dichtbij is afgevuurd heeft deze veel schade aangericht in de buik, hierdoor heeft Femke ook veel bloed verloren. Het bloedverlies hebben wij ter plaatse aangevuld door haar een infuus met zoutoplossing te geven. Hier in het ziekenhuis hebben wij een echo genomen van de buik waarop wij vrij vocht in buik zagen. Dit vocht is bloed afkomstig van een intra abdominale bloeding die de kogel heeft veroorzaakt. Om de omvang van de schade te weten te komen hebben wij ook een CT- scan genomen van de buik. Hierop is duidelijk te zien dat de darmen ernstig zijn beschadigd. Deze bloeding moet zo snel mogelijk gestopt worden en dit zal worden gedaan tijdens een spoedoperatie. Helaas hebben wij ook op de scan moeten concluderen dat de kogel nog in het lichaam aanwezig is en zich in de wervelkolom heeft geboord. Welke schade die daar heeft aangericht kan ik niet zeggen dat moeten de neurochirurgen bekijken tijdens de operatie'. 'Is zij verlamd?', vraagt Dieter. 'Daar kan ik geen uitspraak over doen. Het kan zijn dat de kogel in de ruggenwervel zit en voor de rest niets heeft geraakt, maar het kan ook zijn dat deze door het ruggenmerg is gegaan. Dan is de kans groot dat er een verlamming optreed'. Er wordt geklopt. 'Dokter Van de Voorde, wij gaan vertrekken naar het operatiekwartier', geeft een verpleegkundige aan. 'Wij komen. Als u wilt kunt u Femke nog snel even zien. Ik moet u wel waarschuwen, zij ligt aan allerlei apparatuur en zij is geïntubeerd. Er is een buisje in haar keel geplaatst om haar te beademen'. 'Ik wil haar nog zien'. geeft José aan. 'Ik moet haar zien', zegt Dieter. Pierre krijgt niets gezegd, maar knikt om duidelijk te maken dat hij Femke ook wilt zien. 'Dan mogen jullie meelopen'. Dieter, José en Pierre volgen Luc. Tineke en ik blijven in de deuropening staan. Verderop in de gang zien wij hen om het bed van Femke staan. De tranen lopen langs mijn gezicht. José wenkt mij. Ik ren naar hen toe. 'Toe maar', zegt zij. Ik neem Femke haar hand in mijn beide handen en druk een zoen op haar hand. Snel kijk ik haar aan en leg dan haar hand terug op het bed. De verpleegkundige en artsen rijden Femke weg. 'Jullie mogen tijdens het wachten in de familiekamer blijven. Ik zal zorgen dat er regelmatig iemand jullie op de hoogte komt houden'. Met z'n alle lopen wij terug naar de familiekamer.

'Zullen wij terug gaan naar het commissariaat?', vraagt Tineke mij. Ik kijk haar aan en knik. Wanneer wij afscheid willen nemen van Femke haar familie worden wij tegengehouden. 'Floor, ik zou willen dat jij blijft. Jij bent Femke haar vriendin en jij was erbij toen het gebeurde. Jij hoort erbij', geeft Dieter aan. Ik kijk Tineke aan. 'Ook jij mag blijven Tineke. Voor ons hoeven jullie niet weg'. Dan zou ik graag hier blijven. 'Natuurlijk blijven wij dan', geeft Tineke aan. Ik geef Dieter een knuffel. 'Kan ik voor jullie iets te drinken halen?', vraagt Tineke. Iedereen wilt koffie. Zal ik meelopen? 'Graag'. 

Terwijl Tineke en ik staan te wachten aan de automaat stuur ik Anouk een berichtje. 

Lief, 

Ik blijf in het ziekenhuis tot na Femke haar operatie.

Ik zie u graag.

X

Wanneer de koffie klaar is lopen Tineke en ik terug naar de familiekamer. Dan krijg ik een bericht terug van Anouk. 

Ik had niet anders verwacht schat.

Houdt u goed en als er iets is bel mij dan.

Ik ben er voor u.

Dikke kus van Mats en mij.