Wonderschoon geluk en zwaar verdriet

42. Naar de nabestaande

(Floor)

7 september 2018

12u30

Mijn wagen parkeer ik op het pleintje tegenover de woning van Femke haar ouders. Ik druk op de bel. De deur gaat open. 'Dag Floor, kom binnen, geeft José aan. In de hal begroeten wij elkaar en geven elkaar een knuffel. Hoe is het met jullie? 'Pierre en ik hebben geen oog dicht gedaan'. Hoe gaat het met Dieter? 'Die is vannacht hier blijven slapen. Hij wilde niet alleen thuis zijn'. Dat begrijp ik. Heef hij een beetje geslapen? 'Hij was gisterenavond zo overstuur dat Pierre de huisarts heeft gebeld. Uiteindelijk heeft Dieter iets gekregen on te kalmeren en te kunnen slapen'. Ik sla mijn ogen neer. 'Kom verder. Pierre zit in de living'. In de living begroet ik Pierre met een knuffel. 'Gat het een beetje met u Floor?', wilt Pierre weten. Ca va, maar ook kapot. Het zijn verschrikkelijke dagen geweest. 'Hoe gaat het op het commissariaat met de collega's?' Wij hebben allemaal vrijaf gekregen tot na de begrafenis. Iedereen is er kapot van, maar verwerkt het op zijn eigen manier. Gisteren hebben wij met het team een gesprek gehad met het STRESS team en ik ben op verhoor moeten komen bij Intern Toezicht. 'Zij geven u toch niet de schuld?', vraagt José. Er zijn wel verwijten gemaakt door hen. 'Floor alstublieft, geloof hen niet. Wij zijn er niet bij geweest, maar wij geloven dat jij hier helemaal niets aan kan doen. Femke en jij vormden een goed team. Zij sprak ook altijd vol lof over u'. Er ontstaat een glimlach op mijn gezicht. Ik heb ook altijd graag met Femke gewerkt. Zij was een schat van een meid. 

Dieter komt de living in. Wij vallen meteen in elkaars armen. Gaat het een beetje met u? 'Het doet zo verdomd veel zeer. Het gemis is een kwelling en dat doet zeer. Haar nooit meer zien, voelen, ruiken, horen....' De tranen rollen over Dieter zijn wangen. Wij nemen plaats op de zetel. 'Ik dacht dat de commissaris zou komen?', zegt Dieter. Dat klopt, die kan hier elk moment zijn. 'Wil jij misschien iets drinken Floor?', vraagt José. Graag.

De bel gaat. José staat op en gaat naar de deur. Wanneer zij deze opent hoor ik de stem van de commissaris. Samen komen zij de living binnen. De commissaris heeft zijn uniform aan en zijn aktetas bij. Bij mij is het helemaal niet opgekomen om mijn uniform aan te trekken. Al weet ik zeker dat José, Pierre en Dieter het niet erg vinden dat ik het niet aanheb. De commissaris schudt Pierre en Dieter de hand. 'Bij deze wil ik ook persoonlijk mijn medeleven betuigen namens het hele korps, maar in het bijzonder van het team en mij persoonlijk'. 'Dank u wel commissaris, dat waarderen wij', geeft Pierre aan. 'Floor', begroet hij mij. Commissaris, zeg ik en knik. 'Willen wij aan de keukentafel gaan zitten? Dat praat iets makkelijker', geeft José aan. 'Alstublieft'. Met z'n alle nemen wij plaats aan de keukentafel. 

'Ik ben hier vandaag omdat ik u een voorstel mag doen namens de burgemeester, zij laat zich excuseren dat zij er niet bij kan zijn vandaag. Tijdens de uitvaart zal zij wel aanwezig zijn, als dat voor jullie goed is. Omdat Femke gestorven is in diensttijd heeft zij recht op een uitvaart met korpseer. Dat betekend dat er een erehaag zal worden gevormd door de collega's van het ganse korps, dat de kist gedragen kan worden door de collega's of door dragers van de politie. De Nationale vlak kan over de kist worden gedrapeerd en het is zelfs mogelijk om Femke in haar uniform te begraven. Daarnaast zal de volledige uitvaart worden geregeld door iemand van de politie, natuurlijk met u inspraak en de begrafenisondernemer. Er zal niets worden besloten of uitgevoerd worden zonder jullie daarvan op de hoogte te brengen en zonder u toestemming'. José kijkt Pierre aan en vervolgens kijkt zij naar Dieter. 

'Dat is een mooi voorstel van u commissaris, maar wij willen niet profiteren van de stad. En daarbij hebben wij al een begrafenisondernemer gesproken. Wij hebben zelfs al kaarten en tekst uitgekozen, die worden vandaag al gedrukt en rondgebracht of verstuurd', geeft José aan. 'Ik wil u benadrukken dat u niet profiteert van de stad als u dit aanvaard. Daarnaast past de politie zich aan u wensen aan'. 'Het klinkt heel mooi. Wat vindt jij Dieter?', vraagt José. 'Ik wil alleen maar de mooiste uitvaart voor Femke. Dat is het enige dat ik en wij nog voor haar kunnen doen'. 'Wat wil jij Pierre?' 'Ik denk dat Femke dat ok wel heel mooi zou vinden om in uniform te worden begraven en worden uitgedragen door politiemensen', zegt Pierre tegen José. 'Femke was erg ontroerd door de schoonheid toen zij naar de uitvaart van de collega's uit Brussel keek'. 'Dan kunnen wij alleen maar haar wens inwilligen', geeft José aan. Ik glimlach.