Floor en Anouk zijn dolgelukkig na de geboorte van hun zoon Mats. Zij genieten van hun nieuwe gezinssituatie, maar het gewone leven gaat ook weer gewoon door. Met vallen en opstaan proberen zij een evenwichtig te vinden tussen werk en privé. Met beh...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Het is ongeveer vijfenhalf uur na de start van Femke haar operatie. Ik sta geleund tegen een muur van de familiekamer. Pierre komt binnen met een nieuwe lading koffie. Juist wanneer Pierre is gaan zitten komen dokter Baert en nog een arts de kamer binnen. 'Beste familie, zouden jullie even plaats willen nemen. Dit is dokter Steve Cleven, hij heeft de operatie op u dochter en vriendin uitgevoerd en mevrouw Selleslaghts', geeft dokter Baert aan. Dokter Baert en dokter Cleven nemen plaats aan de tafel. 'Heeft u de darmen kunnen herstellen zonder een stoma aan te brengen?', vraagt Dieter direct. Dokter Cleven schraapt zijn keel. 'Het spijt mij om dit te moeten zeggen, maar er heeft zich een complicatie voorgedaan. Mevrouw Van Acker heeft de operatie niet overleefd. Mijn deelneming'. Pierre en José vallen huilend in elkaars armen. Dieter staat op en slaat zijn handen voor zijn gezicht. Tineke buigt haar hoofd en schud nee. Ik laar mijn tranen de vrije loop en staar vol ongeloof de arsten aan.
'Hoe is dit mogelijk? Haar toestand was stabiel? Jullie hadden zelfs de bloeding kunnen stoppen', begint Dieter. 'De bloeding aan de abdomen hebben wij kunnen stelpen door een craft erover heen te bevestigen. Aan het einde van de operatie is er een nieuwe bloeding ontstaan. Deze bloeding bleek te zijn ontstaan door een aneurysma van de buikaorta. Helaas hebben wij hier niets tegen kunnen beginnen'. Dieter slaat tegen de muur. 'Het spijt mij', zegt dokter Cleven. 'U moest haar alleen maar redden!', roept Dieter terwijl hij dreigend richting de arts stapt. Tineke en ik lopen naar hem toe en trekken hem naar achteren. Dieter zakt huilend in elkaar. Tineke grijpt hem vast en slaat haar armen om hem heen. Op haar knieën zit zij voor Dieter die alleen maar harder begint te huilen. 'Mogen wij haar zien?', wilt José weten. 'Zodra dit mogelijk is laat ik jullie ophalen', antwoord dokter Cleven. José knikt. 'Nogmaals mijn deelneming', zegt dokter Cleven. 'Mijn deelneming', laat dokter Baert weten. 'Mevrouw Selleslaghts is maatschappelijk werkster. Zij zal bij jullie blijven ter ondersteuning'. Beiden staan op en verlaten de kamer. Dieter wordt door Tineke en mevrouw Selleslaghts omhoog geholpen en een stoel geholpen. Dan troosten Tineke en ik elkaar.
40 minuten later
'Familie Van Acker. Mijn deelneming met het overlijden van uw partner en dochter. Ik mag u begeleiden naar mevrouw Van Acker. Als u klaar bent mag u mij volgen', zegt een verpleegkundige. 'Willen jullie ook afscheid nemen van Femke?', vraagt José aan Tineke en mij. Dat is iets dat jullie als familie moeten doen. 'Ik begrijp dat het moeilijk voor jullie is, maar jullie waren als familie voor Femke'. Dank u wel. Tineke en ik volgen Dieter, Pierre en José. Met de lift gaan wij naar de min één. De bordjes op de muur leiden ons naar het mortuarium. Wij worden een kamertje ingeleid. Mevrouw Selleslaghts deelt nog informatie mee meer bepaald voor Dieter en Pierre en José. Allereerst gaan zij afscheid nemen van Femke. Tineke en ik blijven wachten tot Dieter, Pierre en José op hun gemak afscheid hebben genomen. Wij zitten op een stoel en houden elkaars hand vast.
Verslagen komen José en Pierre met een compleet ingestorte Dieter tussen hen in de kamer waar Femke ligt opgebaard uit. Zijn ogen zijn rood en de tranen rollen over zijn wangen. Tineke en ik staan op zodat Dieter kan gaan zitten. Mevrouw Selleslaghts knikt naar ons dat wij afscheid mogen nemen van Femke. Mijn benen voelen als lood, maar toch wil ik dit. Na de eerste stap in de kamer barsten de tranen weer los. Femke lift op een soort van bed onder een wit laken, haar handen in elkaar gevouwen op haar buik. Haar gezicht is bleek en haar donkere haren liggen los onder haar hoofd. Ik ga naast Femke staan. Het spijt mij zo. Ik had u niet achter mogen laten met hem alleen. Ik had u moeten beschermen, ik.... Tineke slaat een arm om mijn middel. 'Jij hebt gedaan wat jij kon. Het is niet u schuld en Femke weet dat ook'. Het had niet mogen gebeuren, het had niet mo.... Tineke pakt mij stevig beet. Even blijven wij bij Femke staan en nemen dan afscheid. Voor wij de kamer uitlopen kijk ik nog één keer achterom.
Ik val José in de armen. Merci. 'Sst, het is goed'. Mijn tranen veeg ik weg en knik naar José. Kunnen wij jullie een lift naar huis geven? 'Dat is lief, maar wij moeten nog zaken bespreken in verband met het overbrengen van Femke'. Sorry.... Wij gaan naar het commissariaat. 'Zal het gaan?', vraagt Pierre aan Tineke en mij. Het zal moeten. 'Gelukkig zijn wij niet alleen', antwoord Tineke die mij aankijkt. 'Wij houden u op de hoogte Floor. En onthoudt alstublieft goed. Jij bent hier niet verantwoordelijk voor'. Ik knik. Dan geef ik Pierre een knuffel. Tineke volgt. 'Bedankt voor jullie steun vandaag', zegt Pierre. 'Bedankt dat wij erbij mochten zijn. Heel veel sterkte komende dagen. Wij houden contact', geeft Tineke aan. 'Dat is goed. Brengen jullie de collega's op de hoogte?', wilt José weten. Dat gaan wij nu doen. 'Merci'. Voor wij vertrekken geen ik Dieter nog een knuffel. Het spijt mij zo, fluister ik in zijn oor. 'Jij hoeft geen sorry te zeggen. Jij hebt gedaan wat jij kon om Femke te redden. Ik ben blij dat jullie die klootzak hebben'. Hij zal zijn straf niet ontlopen. Bel jij als ik iets voor u kan betekenen? 'Doe ik'. Nog één knuffel volgt. Tineke neemt afscheid van Dieter. Verslagen gaan wij naar onze wagen. Nu moet het moeilijkste nog komen, de collega's op de hoogte stellen van Femke haar overlijden....
Op het commissariaat
Tineke en ik lopen in één rechte lijn naar de persruimte waar de rest van ons team nog altijd bij elkaar is, te wachten tot wij nieuws komen brengen. Wij stappen de persruimte binnen de ogen van de collega's zijn op ons gericht. D tranen beginnen terug over mijn gezicht te lopen en ook bij Tineke ontstaan de tranen in haar ogen. Dan schud Tineke haar hoofd. Bij de eerste collega's dringt het bericht binnen. 'En?', vraagt Koen. Femke is overleden....
'Tegen het einde van de operatie is er een nieuwe bloeding ontstaan. De buikaorta bleek gescheurd te zijn. De artsen hebben nog geprobeerd om het bloeden te stoppen, maar niets mocht meer baten', vertelt Tineke de collega's. Wij zitten met z'n alle aan tafel. Het merendeel van de collega's zijn aan het huilen. Niemand kan begrijpen wat er is gebeurd. 'Hoe is het met Femke haar vriend? En haar ouders?', vraagt Eric. Die zijn kapot. Dieter weet af en toe met zijn verdriet geen blijf. Uit pure onmacht reageerde hij agressief tegen de artsen. 'Het is zonde'. 'Hebben jullie haar nog gezien?', wilt Brigitte weten. Voor zij naar het operatiekwartier werd gebracht konden wij haar nog snel even zien. Zij lag toen aan allerlei apparatuur en was geïntubeerd, dus met zo'n buisje in haar keel. Na haar overlijden..., ik slik een krop weg. Na haar ouders en Dieter hebben Tineke en ik afscheid van haar mogen nemen. Zij lag daar onder een wit laken met haar handen netjes gevouwen, haar haren hingen los. En zij was zo bleek.... Dan komen de commissaris en de burgemeester de persruimte binnen. 'Is het waar?', vraagt de commissaris. Ik kijk hem aan en knik. Ook bij hem ontstaan de eerste tranen in zijn ogen. De burgemeester kijkt het team verslagen aan. 'Mijn deelneming met jullie verlies', zegt zij. 'Ik heb het STRESS team op de hoogte gebracht, zij komen deze kant op en staan tot jullie beschikking. Maak hier alstublieft gebruik van', geeft zij aan. 'Hoe gaat het met u Floor?', vraagt de commissaris. Ik haal mijn schouders op. Het is niet te bevatten....
Wij hebben nog een tijd met elkaar gesproken. Uiteindelijk besloten wij om naar huis te gaan. Iedereen knuffelt elkaar. Op het moment dat ik naar de kleedkamer loop wordt ik geroepen door de commissaris. 'Floor, morgen komt intern toezicht. Zij willen een gesprek met u'. Een gesprek? Dat zal eerder een verhoor zijn. Wat gaan zij onderzoeken? Of ik schuld heb aan de dood van Femke? Ik wordt boos en verdrietig. 'Zij zullen kijken wat u betrokkenheid is bij de zaak. Daarna zullen zij precies willen weten wat er is gebeurd'. Ik heb dit niet expres gedaan! Ik heb haar niet opgeofferd! Femke betekend veel voor mij, dit had ik niet gewild! 'Dat weet ik Floor. Rustig maar'. Het spijt mij commissaris, het is gewoon allemaal te veel. 'Dat begrijp ik. Ga nu maar naar huis en probeer te slapen. Morgen zien wij wel hoe het loopt'. Bent u bij het verhoor? 'Nee, dat is niet toegestaan'. Ik knik. Hoe laat wordt ik verwacht? 'Gewoon de normale tijd van de shift'. Moeten wij patrouille doen? 'Morgen zal er gelegenheid zijn voor gesprekken en verwerking'. Dan draai ik mij om en ga de kleedkamer binnen.
Anouk zit met een kom noedels op de zetel. Zij kijkt op wanneer ik de voordeur achter mij sluit. Snel slikt zij een hap noedels door. 'Schat, hoe is het met Femke?' Onmiddellijk begin ik weer te huilen. Zij is dood Anouk.... Femke is dood. Geschrokken zet Anouk haar kom op tafel en komt naar mij. Zij slaat haar armen om mij heen en streelt mijn rug.
Ik lig in Anouk haar armen op de zetel. Wij hebben net een heel gesprek gehad. 'Zal ik iets te eten voor u maken?' Merci, maar ik heb geen trek. Anouk streelt door mijn haar. 'Jij moet wel iets eten. Wil jij echt niet een beetje noedels'. Oké dan. Ik krijg een kus op mijn voorhoofd en dan gaat Anouk naar de keuken. Doelloos staar ik naar de televisie. Ik kijk maar zie het niet. Wanneer Anouk terug komt reikt zij mij de kom noedels aan. Ik zet mij recht en neem de kom. Na het eten besluit ik te gaan douchen en naar bed te gaan.
