Floor en Anouk zijn dolgelukkig na de geboorte van hun zoon Mats. Zij genieten van hun nieuwe gezinssituatie, maar het gewone leven gaat ook weer gewoon door. Met vallen en opstaan proberen zij een evenwichtig te vinden tussen werk en privé. Met beh...
Anouk parkeert de wagen op de parking aan Campo Santo, wij stappen uit. Mijn uniformjasje haal ik van de stoel en trek deze aan. Ik doe mijn parka niet aan, wil jij wel u jas hebben? 'Nee, dank u'. Ik sluit het portier, Anouk doet de wagen op slot. Samen gaan wij richting de collega's die er al zijn. 'Wie zijn al die andere agenten?', vraagt Anouk. Dat zijn allemaal collega's die werken binnen de zone Gent. Die collega's met die witte koorden op hun uniform, dat zijn de dragers van de politie. Zij zullen Femke dragen en blijven naast de kist staan in de kapel. Wij begroeten de collega's.
Even later komen de commissaris en de burgemeester naar ons toe. 'Beste mensen, ik wilde jullie sterkte komen wensen vandaag. Een collega verliezen is heel moeilijk', zegt de burgemeester. Dank u wel burgemeester. 'Bedankt', laat Tineke weten. 'Mevrouw de burgemeester', knikt de commissaris. De burgemeester groet ons en gaat richting de korpschef en andere gasten. 'Gaat de burgemeester ook nog spreken?' Volgens mij wel. 'Mogen wij straks eigenlijk hand in hand lopen of mag dat niet, omdat jij in uniform bent?' Er ontstaat een glimlach op mijn gezicht. Als wij straks de kapel binnen gaan mag dat wel. 'Oké'. Ben jij zenuwachtig? 'Nee, maar ik wil niets verkeerd doen. Straks krijg jij daar problemen mee'. Vandaag zal dat wel meevallen. Maar wel lief dat jij er rekening mee houdt.
'Mannekes, ik zou nog even snel de procedure willen doorspreken', geeft de commissaris aan. 'Wij nemen straks onze positie in, zoals wij hebben afgesproken, langs de straat. De rouwwagen zal iets verder doorrijden. Ik heb er een plannetje van gemaakt'. De commissaris graaft in zijn broekzak en haalt er een papiertje uit. Alle collega's komen dicht bij elkaar staan zodat wij allemaal de aantekeningen van de commissaris kunnen zien.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
'Van zodra de rouwwagen mij voorbij rijdt geef ik het commando "Om te groeten..." en van zodra de wagen stilstaat "Groet". Dan pas neemt ge de groethouding aan. Zoals jullie zien is er tussen Floor en mij een grotere afstand, omdat de dragers tussen ons door zullen lopen. Wij blijven zo staan totdat ook de familie tussen ons door is gelopen. Nadat de familie voorbij ons is zal ik aangeven "Hand... fiks". Dan neemt ge terug de houding aan. Voor Koen, Robin, Floor en mijzelf geef ik dan nog aan "Om te draaien... draai". Koen en Floor draaien dan linksom en Robin en ik draaien rechtsom'. 'Doen wij dat in twee keer, dus twee keer 90 graden?', vraagt Robin. 'Dat is misschien wel het makkelijkste'. Wij knikken. 'Wij blijven dan zo staan tot onze familie bij ons aansluit. De dragers zullen halt houden voor de trappen van de kapel tot wij achter de familie zijn aangesloten. Is dit voor iedereen duidelijk?' Iedereen knikt.
'Amai, ik wist niet dat er zoveel procedure aan vooraf ging'. Salueerprocedures luisteren heel nauw en moet super strak worden uitgevoerd. 'Het lijkt wel militaire drills', zegt Hannah. 'Daar komen deze procedures ook vanaf. 'Dit doen jullie toch niet vaak?' 'Alleen bij belangrijke aangelegenheden of bij een hooggeplaatst persoon', zegt Koen. Of bij een begrafenis. Anouk legt haar hand op mijn onderrug en wrijft erover. 'Floor, jij hebt gen schuld aan de dood van Femke. Dieter geeft u dat toch ook gezegd', geeft Tineke aan. Ik haal mijn schouders op en veeg snel een traan uit mijn ogen.
De begrafenisondernemer komt onze kant op. 'Goedemorgen commissaris, hoofdinspecteur'. Goedemorgen. 'Ik ga jullie meenemen naar de ontvangstplaats, want binnen vijf minuten zal de rouwwagen hier arriveren. Willen jullie mij volgen?' Wij wandelen achter meneer Rensing aan. Aangekomen aan de straat verdelen wij ons in de twee groepen. De commissaris, ik, Robin en Koen en dan Tineke, Brigitte, Tom, Eric en Patrick. Elke groep zet zich aan een kant van de straat. Met onze armen meten wij de afstand tussen elkaar af. Tussen de commissaris en mij zit meer ruimte. Onze familie komen achter de groep van Tineke te staan. Ook alle andere collega's positioneren zich. Het is een indrukwekkend gezicht om te zien. De dragers hebben zich in twee rijen van drie voor de trappen van de kapel gepositioneerd.
10u55
De rouwwagen met Femke komt aangereden. 'Om te groeten...', roept de commissaris. Wij zetten ons klaar. De wagen stopt. 'Groet'. In één vloeiende beweging brengen wij onze hand naar ons hoofd. De begrafenisondernemer opent de deur van de wagen. Van achter mij hoor ik de voetstappen van de dragers dichterbij komen. Bij de wagen houden zij halt. De familie van Femke stapt uit en neemt plaats voor de volgwagens. Dieter staat tussen José en Pierre in. Ook de oma van Femke herken ik. Daarnaast zijn er nog vijf mannen, vier vrouwen en.... Dan zie ik iemand waarvan ik had gehoopt om haar nooit meer te zien. Lyo, de beste vriendin van Femke. Ik probeer geen oogcontact te maken en kijk snel de andere kant op.
Voorzichtig schuiven de dragers de kist met Femke uit de wagen. De dragers nemen met beide handen een handgreep vast. Als alle dragers een handgreep vasthebben stappen zij enkele stappen naar links, van de wagen vandaan. Wanner het kan laten zij met één hand los en draaien zich. Met de kist tussen hen in stappen zij stap voor stap tussen de commissaris en mij door richting de trap van de kapel. Van zodra de kist met Femke langs mij gaat beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Dan komt de familie onze richting uit. Wanneer José langs mij loopt pakt zij even mij arm vast en knijp er kort in. 'Dank u', zegt zij zacht. Ik kijk haar in de ogen en knik kort. Direct kijk ik weer voor mij.
'Hand... fiks', geeft de commissaris aan. Wij brengen onze hand weer naast ons lichaam en staan terug in de houding. 'Om te draaien... draai'. Ik draai een kwartslag naar links en nog een kwartslag naar links. Even blijven wij zo staan. Dan voel ik hoe een hand de mijne vastpakt en de andere mijn arm beet heeft. Anouk staat naast mij en kijkt mij aan. De tranen veeg ik van mijn gezicht. 'Jij hoeft u emoties niet te verbergen. Laat u tranen maar lopen'. Wij wandelen achter de commissaris naar de kapel. Tineke komst naast mij wandelen. 'Was dat niet die....' Ja, dat was zij, antwoord ik kort. Niet begrijpend waarover Tineke en ik het hebben kijkt Anouk mij aan. Ik leg het u straks na de begrafenis uit. Zij knikt.
