On fire (voltooid)

Hoofdstuk 14

Na de lunch moeten we meteen weer trainen. Krachttraining deze keer. Sinds de vorige keer krachttraining blijkt de trainer -wiens naam ik nog steeds niet weet- meer respect voor me te hebben. Ik moet weer push-ups doen. Waarschijnlijk omdat ik mezelf zou killen door met veel te zware halters te gaan sjouwen. Hoe dan ook, ik ben nu push-ups aan het doen. Ik hou de tel niet bij, maar mijn armen beginnen nu toch echt behoorlijk te branden. Als de trainer roept dat de krachttraining af is gelopen, laat ik me dan ook meteen in het gras vallen. Het gras voelt weer koud, eigenlijk te koud. Maar dat maakt me niet uit, het voelt juist lekker. Ik loop achter David aan naar de volgende training, conditietraining. Ik ren weer achter aan, maar ik heb er geen problemen mee. Na een poosje komt David naast me lopen, omdat ik al zo lang alleen loop. Ik loop achteraan, maar hou het wel vol tot we aan het einde komen. Ik ben dan niet zo snel, maar ik heb wel een goede conditie. Na de conditietraining zijn we gelukkig klaar.

David en ik zijn de laatste die aankomen in de eetzaal. Sinds Jeffrey er niet is, ga ik heel veel mat David om. Hij is dan ook de enige jongen die nog echt vrolijk en zichzelf is. In de eetzaal is er veel kabaal. En dat terwijl alleen ons team in de eetzaal is. Zal Jeffrey al terug zijn? We komen aan bij onze tafel en ik zie Jeffrey zitten. Ik lach. Ja dus. Ik loop naar hem toe en geef hem een knuffel. "Je bent terug." zeg ik, nog altijd met een grote glimlach. Ik wist natuurlijk al dat het goed met hem ging, maar ik wist niet dat hij al zo snel terug zou zijn. Ik ga naast hem zitten en David komt aan de andere kant naast me zitten.

Na het avondeten blijven Jeffrey en ik even zitten, zodat we kunnen praten. We blijven gewoon aan onze tafel zitten. Er zal toch niemand anders komen, dit is de tafel van team 201. "Duss..", begint Jeffrey. "Wat wilde je vertellen?" Ik denk even na. Wat zal ik hem vertellen? Moet ik alles vertellen aan deze jongen? Ik weet bijna niets over hem. Wie weet is hij wel een spion. Nee, zeg ik tegen mezelf. Dat is een belachelijke gedachte. Dus ik begin. "Ik was hier dus alleen. Toen jullie nog weg waren. Naar de aanval, weet je wel? Dus ik had niets te doen en besloot te gaan joggen. In het bos. En.." Mijn stem sterft weg en zachter begin ik opnieuw te praten. "Er hangen camera's in het bos, Jeffrey." Hij kijkt me vragend aan. "Dus? Waarschijnlijk om ervoor te zorgen dat ze het zien als er mensen van Gran Alcance lopen." Ik wil hem graag geloven, maar er is iets dat me niet lekker zit. Er is iets met die camera's. Ik bijt ondertussen zo hard op mijn lip dat hij begin te bloeden. Zachtjes en afwezig knik ik. "Wat is er nog meer?" vraagt Jeffrey, die waarschijnlijk heeft gezien dat er nog iets is. "Het is Suzan.." ik kijk omlaag. "Er is iets met haar. Ze is hier en Demi wist van niets. Ze moet al lang weg zijn, want Demi dacht dat ze naar huis toe was." Ik kijk nog steeds naar mijn benen. Er is iets met die Suzan. "Ze lag naast me. Ik had ook al gezien dat ze er nog was. Misschien is ze gewoon ziek of zo." Jeffrey probeert me nog steeds gerust te stellen, maar het lukt hem slecht. Zachtjes schud ik van nee. "Nee, Jeffrey. Er is iets." fluister ik, mijn stem nog steeds zacht.

Met Jeffrey's arm over mijn schouder loop ik naar de kleedkamer. Ik leun met mijn hoofd tegen zijn schouder. Ik kijk naar het verband om zijn arm. Ondanks dat Jeffrey heeft geprobeerd om me gerust te stellen, ben ik nog niet echt gerust gesteld. We lopen de kleedkamer in en de jongens roepen allemaal een andere versie van 'hoi'. "Hey" zeg ik. "Hoi" zegt Jeffrey. Ik ga op mijn bed zitten en bemoei me verder niet met het gesprek van de jongens. Na een poosje zo gezeten te hebben besluit ik om te gaan douchen. Ik spring van mijn bed af. "Ik ga douchen" zeg ik. Ik loop naar de badkamer. Nu hebben de jongens vast wel genoeg respect om me hier met rust te laten. Ik sluit de deur achter me en kleed me uit. Dan ga ik onder de douche staan. Het water is koud, maar dat is hier nooit warm. Het maakt me niet uit. Ik was het zand uit mijn haar en het zweet van mijn lichaam. Pas nu besef ik hoe vies ik eigenlijk was. Ik besluit dat ik klaar ben met douchen en pak mijn handdoek. Ik droog me af, kleed me aan en loop de slaapkamer weer in. Dan besef ik dat ik zo mijn pyjama aan moet doen. Lekker slim. Ik negeer wat de jongens zeggen, kleed me om en ga in bed liggen. Ondanks het lawaai van de jongens en dat het nog zo vroeg is, val ik bijna meteen in slaap.