On fire (voltooid)

Hoofdstuk 10

We zijn op weg naar de training, als er een alarm afgaat. Ik loop naar Jeffrey. "Wat is dit?" vraag ik. Voordat hij kan antwoorden komt er een vrouwelijke stem uit de microfoon. "Alle 100-en 200-teams verzamelen in de eetzaal. Andere teams weg. Ik herhaal, alle 100-en 200-teams verzamelen. Andere teams weg!" De microfoon is weer stil. "Een aanval.. Ze gaan ons klaarmaken voor een aanval." De jongens lopen terug naar de tafel waar we net vandaan komen. Langzaam komen er meer jongens deze richting in. 200 heeft vier teams en 100 maar drie. En ik ben het enige meisje. Serieus? Is er serieus geen een meisje boven de achttien? Ik schud mijn hoofd. Slecht. Als alle teams aan een tafel zitten gaat er een vrouw op een podium voorin de eetzaal staan. Ze ziet er gevaarlijk uit. Ze heeft een litteken op haar wang en een snee boven haar oog. Ze heeft lang zwart haar, dat pluist. Ze heeft zwarte kleding aan. Ze gebaart dat iedereen stil moet zijn en dat gebeurt verbazend snel. Alle ogen richten zich op haar. Dan begint ze te praten. "Jullie waren er waarschijnlijk al achter, maar we gaan een aanval plegen. Vanavond. De vijand is van plan aan te vallen, en we moeten ze tegenhouden. We hebben mensen nodig met ervaring, vandaar dat we jullie hier hebben. Het gaat zwaar worden." Alex staat op. Daar komt het. "Waarom is zij hier dan?" Hij knikt vol afgrijzen naar mij. "Wie?" vraagt de vrouw vriendelijk. "Evy" zegt Alex.

"Evy, wil je even opstaan? Ik kan je niet zien." zegt de vrouw. Ik kijk naar Jeffrey. Ik voel dat mijn benen trillen. Dan sta ik op. De vrouw kijkt me aan. "Jij ziet er niet uit als iemand van achttien of negentien.." zegt ze. "Ben ik ook niet. Ik ben pas zestien." De vrouw fronst haar wenkbrauwen. Ze kijkt opzij, naar een man die groot is, maar er minder gevaarlijk uitziet dan de vrouw. Hij is meer een soort teddybeer. Dan richt de vrouw zich weer op mij. "Kun je misschien even hier komen? En jongens, kleed je om en ga naar de kelder. Daar bespreken we over een half uur onze techniek." De jongens stuiven meteen weg. Ik baan me een weg door alle jongens en kom vooraan in de eetzaal aan. De vrouw steekt haar hand naar me uit. "Ik ben Janice." Ik schud haar hand, maar zeg mijn naam niet. Die weet ze toch al. Janice komt dichterbij. Van dichtbij lijkt ze nog gevaarlijker. "Waarom ben je hier?" sist ze. "Weet ik niet.." stamel ik. "Ik werd gevraagd om het leger in te gaan, zei ja en nu ben ik hier." Ik bijt op mijn lip. Janice is echt heel eng. "Je hebt een verkeerde keuze gemaakt." sist ze. Een verkeerde keuze? Waarom? Wie denkt die vrouw wel niet dat ze is? Ik ken haar amper. "Hoezo?" vraag ik. "Je had niet het leger in moeten gaan" sist ze, met haar hoofd nog dichterbij mijn hoofd. "U kent me amper." "Je gaat niet mee naar de aanval vanavond." Ze heeft haar normale stem terug en staat weer rechtop. Voordat ik kan protesteren is ze weg. Samen met Teddy, of nou ja, zo noem ik hem, zie ik haar de trap af lopen. Ik heb die trap nog niet eerder gezien.

Ik zit aan de tafel van team 201 te denken wie die vrouw kan zijn en hoe ze mij kent. Het leek in ieder geval duidelijk dat ze me kent. Anders zou ze niet zo reageren. Ik kom niet verder dan een oude vriendin van mijn moeder. Dan zie ik Jeffrey de trap af komen. Hij kijkt me verbaasd aan. Ik loop naar hem toe. Voordat hij zijn vraag stelt geef ik al antwoord. "Ik mag niet mee van Janice." Hij trekt zijn wenkbrauwen op. "Maar ik wil wel mee." voeg ik er hoopvol aan toe. "Dat moet je niet doen. Janice heeft nog nooit iemand verboden om me te gaan. En ik zou haar maar serieus nemen. Ze is heel streng." "Maar.." ik zeg wel maar, maar ik weet niet wat ik daarna zou gaan zeggen. "Maar niets. Je gaat niet mee." Ik geef hem een knuffel. "Jij redt je wel, hè?" Hij glimlacht en knikt. Dan loopt hij naar beneden, achter alle andere jongens aan. Ik ben weer alleen. Ik zie Demi lopen met een jongen en ik ga snel naar boven. Ik heb even geen zin in Demi. Geen zin om te vertellen waarom ik niet met mijn team mee ben. Geen zin om te vertellen dat een enge vrouw die ik niet ken, maar die mij wel kent, me heeft verboden om mee te gaan.