On fire (voltooid)

Hoofdstuk 24

Ik zucht. Daar gaan we weer. Hoe kan ik belangrijk zijn? Ik rol met mijn ogen en kijk naar Janice en Julius die nog steeds heel serieus kijken. "Hoe kan ik belangrijk zijn?" vraag ik aan Julius. "Dat kunnen we je niet zeggen." antwoordt Julius. "Dat kun je niet zeggen? Kom op zeg, dit gaat over mij! Ik mag toch zeker wel weten waarom.." Julius onderbreekt me. "Nee." Ik kijk hem geïrriteerd aan. Dit gaat over mij. Ik mag toch zeker wel weten wat er aan de hand is? "Sorry" zegt Janice. Wat nou sorry? Je hoeft geen sorry te zeggen als je me gewoon vertelt wat er aan de hand is! Ik kijk haar ook geïrriteerd aan. "Waar moet ik jullie mee helpen?" vraag ik. Julius staat op, loopt naar de andere kant van de kamer, drukt op een knopje en alle schermen verschijnen. Ik kijk gefascineerd toe, hoewel ik nog steeds geïrriteerd ben dat ze me niet gewoon vertellen wat hier allemaal gebeurt. "Kom" zegt Julius. Ik pak mijn krukken van de grond en ga op een langzaam tempo naar Julius terwijl ik in me op probeer te nemen wat er allemaal op de schermen staat. Niet dat dat lukt, de tekst op de schermen lijkt wel Chinees. Op een scherm staat een pistool, op een ander staat een camera. Er staat bij beide een naam onder, die van het pistool ken ik niet, bij de camera staat GA360. Verder staan er op een paar schermen camerabeelden van uit het kamp. Op eentje zie ik Jeffrey, David en de andere jongens trainen. Onwillekeurig komt er een glimlach op mijn gezicht. Op de andere schermen staan letters, cijfers en figuren die me niets zeggen. Ik kom naast Julius staan. Hij drukt op een paar knopjes en het beeld van de camera vergroot. "Deze ken je nog wel toch?" Ik knik, terwijl ik denk aan het klimmen in alle bomen en alle krassen, waarvan ik er een paar nog steeds heb. "Vorige keer, toen ik je filmde.." begint Julius. "Je hebt wat?" onderbreekt Janice, die ineens bij ons staat, hem. "Ik moest toch weten wat Gran Alcance over haar wist?" vraagt Julius verontschuldigend. Janice rolt met haar ogen en Julius praat verder. "Ik kwam iets over je te weten.. Iets wat Gran Alcance nu ook weet. Je bent erdoor in gevaar. Maar we hebben je nodig." Ik kijk hem vragend aan. Zowel Janice, als Julius, als Gran Alcance weet iets over mij wat ik zelf niet eens weet. "Toen Gran Alcance pas ons kamp binnen wist te dringen, was hun enige doel het bos. Ze hadden dan geen camera's meer, maar ze wisten dat jij vaak het bos in ging. Ze hoopten jou te vinden. Jij was er niet, ze stonden op het punt te vertrekken en toen zag David ze. Ze wisten niet dat het jouw team was.. Ze weten waarschijnlijk niet eens dat je geraakt bent." Ze kwamen voor mij. Natuurlijk. Klinkt logisch, maar niet heus. "Ik wil graag dat je weer het plateau gaat staan. Ik moet iets checken." Iets.. Zeg dan gewoon wat! Ik voel de irritatie al weer opkomen. Maar ondanks dat, ga ik toch op het plateau staan, in de hoop dat de schermen me iets meer informatie zullen geven. Als ik op het plateau sta, gaat het omhoog. Janice klikt op wat figuren en knopjes en de camera komt weer uit het laatje in de muur. Ze pakt hem en geeft hem aan Julius. Hij zet de camera aan, begint met filmen en ik zie mezelf op het beeld waar eerst de camera stond tevoorschijn komen. Eerst zie ik gewoon mezelf, maar dan komen er getallen en figuren tevoorschijn. En dan.. Informatie. Van alles. Zelfs mijn naam. Dat hoor je niet te herkennen uit iemands genen, dus dat moet betekenen dat mijn genen al bekend zijn. Ik kijk naar Janice. Ze kijkt eerst rustig naar het scherm, maar op een gegeven moment worden haar ogen groot. In witte letters met een rood knipperende gloed, staat er op het scherm: 'excellent'. Het zegt me niets. Na enkele seconden stopt Julius met filmen. "Wij weten genoeg." zegt hij. Hij geeft Janice de camera en Janice ruimt de camera op. Het plateau gaat weer omlaag en ik ga ervan af. Janice en Julius wisselen wat woorden uit, maar voor mij net te zacht om het te verstaan. "Ik dacht het al." hoor ik Janice zeggen, maar wat Julius zegt hoor ik niet. Janice loopt weer naar de tafel en ik ga haar achterna, een stuk langzamer dan zij. Julius haalt me in, uitslover. Ze gaan naast elkaar zitten en ik ga tegenover ze zitten. Voordat ze ook maar iets kunnen zeggen, vraag ik: "Wat is excellent?" Julius en Janice kijken elkaar aan. "Dat kunnen we je niet zeggen." antwoordt Janice. Daar is de irritatie weer. "Waarom niet?" vraag ik. "Gewoon niet, en hou op met zeuren." antwoordt Julius, duidelijk geïrriteerd. Maar ik ben niet van plan om te stoppen tot ik het weet. "Nee. Waarom zou ik? Het gaat over mij. Ik ben excellent of zo, vertel me dan ook maar gewoon wat het is." antwoordt ik, fel en tegelijkertijd zwaar geïrriteerd. "Evelien, we kunnen het niet zeggen. Voor je eigen veiligheid." zegt Janice. Nou wordt hij mooi. Ik zucht. "Oké dan.." zeg ik. "Waar moet ik jullie nou mee helpen?" vraag ik erachter aan. Het blijft even stil, en dan zegt Janice: "Blijf leven." Blijf leven.. Wat is dat nou voor iets. "Je bent al bijna een keer dood geweest, dus je blijkt het er wel moeilijk mee te hebben." zegt Julius. Grappig hoor. Janice kijkt op haar horloge. "Iedereen zal nu wel aan het eten zijn. Ik ga daar heen. Evelien, jij blijft hier. Ik kom zo wel terug met wat eten voor je." zegt Janice. "Janice. Één, noem me gewoon Evy en twee, ik moet nog afscheid nemen van Jeffrey en David." zeg ik. "Sorry, Evy. Je hebt pech." zegt Julius. Volgens mij vinden ze het leuk om me te irriteren.